LITMIR.BIZ

Скачать книгу

      Crivaro zei, “Dit is wat zij doet. Dit is waarom ze hier is.”

      Riley rilde hevig bij het horen van die woorden.

      Is dit echt iets dat ik goed wil kunnen? vroeg ze zichzelf.

      Ze vroeg zich af of ze misschien toch haar ontslagbrief had moeten indienen.

      Misschien moest ze hier niet zijn.

      Misschien moest ze hier niet aan deelnemen.

      Een ding wist ze zeker – Ryan zou het afschuwelijk vinden als hij wist waar ze op dit moment was en wat ze aan het doen was.

      Crivaro vroeg Dahl, “Hoe moeilijk zou het voor de moordenaar zijn om deze specifieke amfetamine aan te schaffen?”

      “Helaas,” antwoordde de patholoog, “is het eenvoudig op straat te krijgen.”

      Crivaro’s telefoon zoemde. Hij keek ernaar. “Het is Agent McCune. Ik moet deze aannemen.”

      Crivaro liep weg en sprak in zijn mobiele telefoon. Dahl bleef naar Riley staren alsof ze een soort monster was.

      Misschien heeft hij gelijk, dacht ze.

      Intussen hoorde ze een paar van de vragen die de journalisten stelden.

      “Klopt het dat Margo Birch op dezelfde manier is vermoord?”

      “Was Margo Birch op dezelfde manier aangekleed en geschminkt?”

      “Waarom kleedt deze moordenaar zijn slachtoffers aan als clowns?”

      “Is dit het werk van een seriemoordenaar?”

      “Gaan er nog meer clownmoorden komen?”

      Riley herinnerde zich wat een van de agenten net gezegd had…

      “We hebben het clownaspect van de andere moord tot nu toe geheim weten te houden.”

      Duidelijk circuleerden desondanks geruchten. En nu kon de waarheid niet langer stilgehouden worden.

      De politie probeerde zo min mogelijk te zeggen in hun antwoorden. Maar Riley wist nog hoe agressief de journalisten waren geweest in Lanton. Ze begreep ten volle waarom Jake en de politieagenten niet blij waren geweest met de komst van deze journalisten. De publiciteit zou hun werk er niet gemakkelijker op maken.

      Crivaro liep terug naar Riley en Dahl en stak zijn telefoon in zijn zak.

      “McCune heeft net met de man van de vermiste vrouw gesproken. De arme vent is doodongerust, maar hij heeft McCune iets gezegd dat misschien van nut is. Hij zei dat ze een moedervlek had vlak achter haar rechteroor.”

      Dahl knielde en keek achter het oor van het slachtoffer.

      “Zij is het,” zei hij. “Hoe zei je dat ze ook alweer heette?”

      “Janet Davis,” zei Crivaro.

      Dahl schudde zijn hoofd. “Tja, in ieder geval hebben we het slachtoffer geidentificeerd. We kunnen haar evengoed hiervandaan brengen. Het was wel fijn geweest als we geen last hadden gehad van de rigor mortis.”

      Riley keek toe terwijl Dahls team het lijk op een draagbaar laadde. Het ging onhandig. Het lichaam was stijf als een standbeeld, en de opgebolde kleding aan de ledematen vlogen alle richtingen op en staken uit vanonder het witte laken dat het bedekte.

      Eindelijk zelf ook met stomheid geslagen, staarden de journalisten terwijl de draagbaar langs het veld richting het busje van de patholoog ratelde met zijn groteske last.

      Terwijl het lichaam in het busje verdween duwden Riley en Crivaro zich voorbij de journalisten terug naar hun eigen auto.

      Terwijl Crivaro wegreed vroeg Riley waar ze nu naartoe gingen.

      “Hoofdkantoor,” zei Crivaro. “McCune vertelde dat een paar politieagenten de buurt rondom het Lady Bird Johnson park hebben doorzocht waar Janet Davis vermist raakte. Ze hebben haar camera gevonden. Ze heeft het waarschijnlijk laten vallen toen ze ontvoerd werd. De camera is nu in het FBI-hoofdkantoor. Laten we gaan kijken wat de techneuten eruit kunnen halen. Misschien hebben we geluk en komt er wat bewijsmateriaal uit.”

      Dat woord zat Riley dwars…

      “Geluk”.

      Het leek een vreemd woord om te gebruiken over iets zo duidelijk ongelukkigs als de moord op een vrouw.

      Maar Crivaro meende duidelijk wat hij had gezegd. Ze vroeg zich af hoe gehard hij moest zijn geworden na het werk zoveel jaren te hebben gedaan.

      Was hij volledig immuun voor gruwelijkheden?

      Uit de toon van zijn stem kon ze niets opmaken terwijl hij vervolgde…

      “En Janet Davis’s man heeft McCune foto’s laten bekijken die de laatste paar maanden had genomen. McCune vond een paar foto’s die ze in een kostuumwinkel had genomen.”

      Riley voelde een tinteling van interesse.

      Ze vroeg, “Bedoel je het soort winkel dat wellicht clownskostuums verkoopt?”

      Crivaro knikte. “Klinkt interessant, nietwaar?”

      “Maar was betekent het?” zei Riley.

      Crivaro zei, “Dat is nu nog moeilijk te zeggen – behalve dat Janet Davis genoeg interesse had in kostuums om er foto’s van te nemen. Haar man herinnert zich dat ze het erover had, maar ze heeft hem niet verteld waar. McCune probeert er nu achter te komen in welke winkel ze de foto’s heeft genomen. Dan belt hij me. Het zal hem niet al te lang duren.”

      Crivaro viel even stil.

      Toen keek hij even naar Riley en vroeg, “Hoe ben jij eronder?”

      “Prima,” zei Riley.

      “Weet je dat zeker?” vroeg Crivaro. Je ziet wat bleek, alsof je niet lekker bent.”

      Dat klopte natuurlijk een combinatie van ochtendmisselijkheid en de schok van wat ze zojuist gezien had was haar flink parten gaan spelen. Maar het laatste ter wereld dat ze Crivaro wilde vertellen was dat ze zwanger was.

      “Het gaat prima met me,” hield Riley vol.

      Crivaro zei, “Ik neem aan dat je net een en ander aanvoelde over de moordenaar.”

      Riley knikte in stilte.

      “Is er verder nog iets dat ik moet weten – buiten de mogelijkheid dat hij het slachtoffer zo bang maakte dat die eraan overleed?”

      “Niet veel,” zei Riley. “Hij is alleen…”

      Ze weifelde en vond toen het woord dat ze zocht. “Sadistisch.”

      Ze reden verder in stilte en Riley begon zich de aanblik van het lichaam uitgespreid op de draagbaar voor de geest te halen. Ze voelde weer het afgrijzen dat het slachtoffer zelfs na haar dood zoveel vernedering en onwaardigheid moest ervaren.

      Ze vroeg zivh af wat voor monster dit iemand zou willen aandoen.

      Zo dicht als ze zich tijdelijk tot de moordenaar voelde, wist ze dat ze niet eens een klein beetje zou kunnen begrijpen hoe zijn gestoorde brein werkte.

      En ze wist wel zeker dat ze dat ook niet wilde.

      Maar wat stond haar te wachten voordat de case opgelost was?

      En daarna?

      Is dit hoe mijn leven eruit gaat zien?

      HOOFDSTUK ACHT

      Terwijl Riley en Crivaro het schone, ge-airconditionde J. Edgar Hoovergebouwinliepen, voelde ze nog altijd de grofheid van het plaats delict aan haar kleven. Het was alsof de gruwelijkheid zich in haar porien had gedrongen. Hoe zou ze dit ooit van zich afschudden – vooral de geur?

      Tijdens de rit hiernaartoe, had Crivaro Riley ervan verzekerd dat de geur die ze in het veld had geroken niet van het lichaam kwam. Zoals Riley al had geraden, was het maar

Скачать книгу