LITMIR.BIZ

      HOOFDSTUK EEN

      Kate sprintte in de richting van de haven waar Finnael haar over had verteld, sneller dan een ander had kunnen rennen, en ze bad dat ze op tijd zou zijn. Het visioen van haar zus die bleek en dood op de grond lag achtervolgde haar en dreef haar voorwaarts met alle snelheid die haar krachten haar konden geven. Sophia kon niet dood zijn.

      Dat kon niet.

      Kate zag de koninklijke soldaten in het dorp, die zich nu rond hun leider verzamelden. Onder andere omstandigheden zou Kate misschien gestopt zijn om tegen hen te vechten, alleen al vanwege de schade die de Weduwe had aangericht. Maar nu was er geen tijd. Ze rende naar de boten en probeerde het vaartuig te vinden waar Sophia in haar visioen op had gezeten.

      Ze zag het voor zich liggen, een schip met twee masten een zeepaard op de boeg. Ze rende erheen, nam een sprong en landde lichtvoetig op het dek van het schip. Ze zag de zeemannen naar haar staren, en sommigen van hen reikten naar hun wapens. Als ze haar zus iets hadden aangedaan, zou ze hen stuk voor stuk doden. “Waar is mijn zus?” wilde ze weten. Haar woorden galmden over de kade.

      Misschien zagen ze de gelijkenis, hoewel Kate korter en gespierder was dan Sophia, en haar haren jongensachtig kort waren geknipt. Ze wezen zwijgend naar de kajuit op de achterkant van het schip.

      Terwijl ze erheen stormde zag Kate een grote, kalende, bebaarde man overeind krabbelen.

      “Wat is hier gebeurd?” wilde ze weten. “Snel, ik denk dat mijn zus in gevaar is.”

      “Sophia is jouw zus?” zei de man. Hij leek nog altijd verward doordat hij bewusteloos geslagen was door het een of ander. “Er was een man… Hij sloeg me. Je zus is in de kajuit.”

      Kate aarzelde geen seconde. Ze liep naar de kajuit en trapte de deur zo hard in dat hij versplinterde. Binnen…

      Ze zag een boskat in een hoek, groot en met een grijze vacht. Het dier gromde zachtjes. Ze zag Sebastian op zijn knieën zitten met een dolk in zijn handen, die bijna tot aan zijn polsen onder het bloed zaten. Hij huilde, maar dat betekende niets. Een man kon net zo goed huilen van spijt, of van schuldgevoel.

      Op de vloer naast hem zag Kate Sophia liggen. Ze lag doodstil, haar huid net zo grauw als in Kates visioen. Er lag een plas bloed op de vloer, en er zat een wond in haar borst die door slechts één wapen veroorzaakt kon zijn.

      “Ze is dood, Kate,” zei Sebastian, die haar aankeek. “Ze is dood.”

      “Jíj bent dood,” brulde Kate. Ze had Sebastian al eens verteld dat ze hem niet kon vergeven voor het feit dat hij Sophia pijn had gedaan. Maar dit ging veel verder. Hij had geprobeerd haar zus te vermoorden. Kate werd overspoeld door woede en stormde naar voren.

      Ze sloeg Sebastian bij haar zus vandaan. Hij rolde overeind, het mes nog steeds in zijn hand. “Kate, ik wil je geen pijn doen.”

      “Zoals je mijn zus pijn hebt gedaan?”

      Kate gaf hem een trap in zijn maag en greep zijn arm vast, die ze ronddraaide tot het mes op de vloer kletterde. Hij slaagde erin zich los te trekken voor ze zijn arm brak, maar Kate

Скачать книгу