LITMIR.BIZ

      Rozdział 8

      Kiedy dwaj murarze wysadzili ją z samochodu na moście przy Angler’s Rest, po drodze do Blarney, szare niebo jeszcze pociemniało, a na drogę zaczęły padać wielkie krople deszczu. Murarze pomachali do niej, kierowca kilkakrotnie nacisnął klakson i auto odjechało na zachód, w kierunku Dripsey. Przeszła przez jezdnię, stanęła na poboczu i uniosła kciuk.

      Wiatr rozwiewał jej długie, jasne włosy wymykające się spod wełnianej czapki zrobionej na drutach. Była wysoka, miała wysportowaną sylwetkę i kalifornijską opaleniznę w kolorze miodu. Tego dnia włożyła granatową kurtkę, niebieskie dżinsy i buty Timberlanda, ulubione obuwie autostopowiczów. Miała ze sobą wypakowany plecak.

      W zwiedzaniu Irlandii autostopem była jakaś magia. Planowała tę podróż przez osiemnaście miesięcy. Siadywała na werandzie domu rodziców w Santa Barbara i ślęczała nad fotografiami ginących we mgle zielonych gór, surowych plaż i malowniczych pubów o frontowych ścianach w kolorze malin, zawsze zastawionych rowerami. Większość tych obrazków ujrzała już na żywo. Stanęła na skałach na Ring of Kerry i patrzyła na pastelowo turkusowe morze, tańczyła przy celtyckiej muzyce w małych barach mających zaledwie jedną salkę, chodziła wzdłuż brzegów Shannon i Lee, brodząc po kolana w mokrej trawie.

      Teraz była w drodze do zamku w Blarney, kilkanaście kilometrów na północny zachód od Cork. Zamierzała zrobić to, co powinien uczynić w Irlandii każdy szanujący się turysta: pocałować Kamień z Blarney.

      Stała z wyciągniętą ręką dopiero od pięciu minut, gdy na poboczu zatrzymał się czarny mercedes. Kierowca nie wyłączył silnika, czekając, aż dziewczyna się zbliży. Samochód miał błyszczącą, wypolerowaną maskę, jednak jego boki i bagażnik pokryte były grubą warstwą ciemnego błota. Podbiegła do niego i otworzyła drzwi po stronie pasażera.

      – Przepraszam, czy jedzie pan przez Blarney?

      – Blarney? – powtórzył. – Zabiorę cię wszędzie, dokądkolwiek twoje serce sobie zażyczy.

      – Muszę się dostać tylko do Blarney.

      – A więc właśnie tam cię zawiozę.

      Wskoczyła na miejsce obok kierowcy. W samochodzie było nieskazitelnie czysto i pachniało skórą z tapicerki.

      – Mam nadzieję, że nie zboczy pan przeze mnie z drogi – powiedziała, rzucając plecak na tylne siedzenie.

      – Oczywiście, że nie. To ja jestem drogą.

      Niespiesznie ruszyli w kierunku Blarney. Mimo że była dopiero trzecia po południu, dzień niespodziewanie stał się tak ciemny i ponury, że kierowca musiał włączyć światła. W zasięgu wzroku nie było żadnego innego samochodu, a po obu stronach szosy rosły rozłożyste zielone drzewa.

      – Jesteś Amerykanką? – zapytał.

      – Tak, ale o irlandzkich korzeniach. Nazywam się Fiona Kelly, mieszkam w Santa Barbara w Kalifornii. Mój prapradziadek pochodził z Cork i w tysiąc osiemset osiemdziesiątym szóstym roku wyemigrował do Nowego Jorku.

      – A zatem na nowo odkrywasz swoje pochodzenie?

      – Zawsze tego pragnęłam, choć właściwie nie wiem dlaczego. Moi rodzice nigdy tutaj nie byli, a ja dwa lub trzy lata temu obejrzałam program o Irlandii na kanale Discovery i, chyba pan zrozumie, w tej samej chwili, w której ujrzałam te góry i bajecznie zielone łąki…

      – Tak, wiem. Mówi się, że każdy, kto pochodzi z Irlandii, powinien tu powrócić, żeby wypowiedzieć swe ostatnie słowa. In articulo vel periculo mortis. Widzisz, kiedy będziesz tutaj umierać, twojej ostatniej prośby o rozgrzeszenie będzie mógł wysłuchać w Irlandii każdy ksiądz, nawet wyrzucony z Kościoła lub odszczepieniec, nawet jeśli będziesz miała na sumieniu grzechy śmiertelne, które mogą odpuszczać tylko duchowni ważniacy.

      – Proszę, proszę. Dużo pan o tym wie. A może jest pan księdzem?

      – Nie. – Uśmiechnął się. – Nie jestem księdzem. Ale dużo o tym wiem, jak to ujęłaś.

      Nagle rozpadał się ulewny deszcz. Kierowca zwolnił, lecz chociaż wycieraczki szybko zbierały wodę z przedniej szyby, Fiona nie widziała drogi przed maską samochodu.

      – Może powinniśmy przeczekać na poboczu? – zasugerowała niepewnie.

      – Och, nie, nie ma takiej potrzeby. Wszystko jest w porządku. Już prawie jesteśmy na miejscu.

      Wytężyła wzrok, nie była jednak w stanie wypatrzyć znaku z napisem Blarney.

      – Muszę pocałować Kamień z Blarney. Obiecałam to tacie.

      – Oczywiście. Każdy, kto przyjeżdża do Cork, musi pocałować Kamień z Blarney. Dzięki temu otrzymuje się dar wymowy.

      Ulewa zaczęła w końcu słabnąć i kierowca wyłączył wycieraczki. Niespodziewanie zza chmur wyłoniło się bladozłote słońce.

      – Mówi się, że nie mamy w Irlandii klimatu, a tylko pogodę – odezwał się kierowca.

      Ostro skręcił w lewo, w stromą błotnistą drogę. Znak na poboczu wskazywał, że kieruje się ku przedszkolu w Sheehan.

      – To chyba nie jest droga do Blarney? – zdziwiła się Fiona.

      – Nie, to skrót. Szybciej będziemy na miejscu.

      – Nie, wcale nie. Nie wierzę panu. Niech pan natychmiast stanie, chcę wysiąść.

      – Nie bądź śmieszna. Stąd do Blarney jest niecały kilometr.

      – W takim razie przejdę tę odległość, dobrze? Chcę wysiąść.

      – Chyba się nie przestraszyłaś, co?

      – Nie, wcale nie. Ale chcę wysiąść.

Скачать книгу