LITMIR.BIZ

      ROZDZIAŁ 4

      „Jezu, zaraz zwariuję!” – pomyślała Julia, usilnie próbując wciągnąć na siebie sukienkę z powrotem. Niestety, utknęła. Najwidoczniej jakaś nitka zahaczyła o zapięcie biustonosza i teraz biedna dziewczyna tkwiła w pułapce. „No pięknie” – nawet nie chciała myśleć, jak głupio musi wyglądać z sukienką naciągniętą na głowę i górę tułowia, za to z majtkami na wierzchu. „Ja pierdolę!” – zaklęła w duchu, bo sytuacja przedstawiała się tragikomicznie.

      – Diamond! – krzyknęła, żeby mógł usłyszeć jej głos stłumiony podwójną warstwą tkanin.

      – Tak?!

      – Mógłbyś tu przyjść?!

      – Jesteś pewna? – Zaśmiał się głośno.

      – Tak! – wrzasnęła, a do siebie dodała cicho: – Jestem absolutnie pewna, że zaraz mnie trafi.

      – O! Co my tu mamy? Tulipan? – Z rozbawieniem spojrzał na obie ręce Julii wystające u góry kielicha stworzonego z sukienki. Zażartował, ale nie było mu całkiem do śmiechu. Nawet ślepy mnich zauważyłby kształtne i szerokie biodra, kontrastującą z nimi wąziutką talię oraz płaski brzuszek pokryty delikatnym blond meszkiem tuż nad linią białych koronkowych fig.

      – Jezu! Wyjmij mnie! – Z wrażenia Julia zapomniała właściwego czasownika.

      – Nie jestem Jezusem, ale się postaram – powiedział, czując znajomy ucisk w okolicach rozporka spodni.

      – Wypieprzę ją na śmietnik! I to zaraz! – wrzasnęła Julia, kiedy nareszcie udało się zdjąć kłopotliwą kieckę, przy okazji pozbawiając dziewczynę kilkunastu włosów wplątanych w zamek.

      – Mnie się podobała. – Diamond wyszczerzył zęby. – Teraz też jest nieźle. – Bezwstydnie taksował Julię wzrokiem.

      – Możesz się przymknąć? – spytała przez zaciśnięte zęby. Była naprawdę zła, a gdy odruchowo spojrzała w lustro, poczuła, że jeszcze moment i naprawdę ją trafi. Jej twarz pokryła się taką samą czerwienią, jaką miała sprawczyni nieszczęścia, naelektryzowane włosy zupełnie się rozsypały, ale nie to było najgorsze: biustonosz pod wpływem szamotaniny przesunął się w górę i obnażył w połowie małe jędrne piersi Julii. – O Jezu. – Natychmiast je zakryła i spanikowana spojrzała na Diamonda.

      Zaśmiał się w kułak.

      – Bez wątpienia jesteś katoliczką. Co chwilę wzywasz Jezusa. Częściej niż mnie. Czuję się pomijany.

      – Lepiej daj mi jakiś szlafrok – warknęła, wpatrując się w niego wściekle. Miała wrażenie, że powietrze między nimi drga i iskrzy, bo jest tak pełne napięcia.

      – Szlafrok? A po co? – Rozciągnął usta od ucha do ucha.

      – Diamond!

      – Już. – Otworzył łazienkową szafę i wyjął stamtąd gruby płaszcz kąpielowy. – Może być?

      – Daj. – Julia wyciągnęła rękę i nagle ich dłonie się spotkały, a między palcami przeskoczył ładunek elektryczny. Udała, że tego nie zauważyła, lecz ta drobnostka jeszcze bardziej wyprowadziła ją z równowagi. Nie była głupia, ślepa też nie. Jak na złość jej wzrok znów uparcie powędrował ku podbrzuszu Diamonda, przysłoniętym cienką dzianiną dresowych spodni. Przycisnęła szlafrok do twarzy i wykrztusiła: – Twój penis...

      – Coś z nim nie tak? – Zerknął kontrolnie.

      – Stanął ci.

      – Nie da się ukryć – odparł niezrażony. – Masz jakiś pomysł?

      – Daj mi spokój – wymamrotała spomiędzy zwojów białej frotté. – Nie licz na mnie – doprecyzowała, żeby nie miał wątpliwości. Chociaż on, bo w jej głowie szalał milion sprzecznych myśli i pragnień.

      – Bez obaw. Włos ci z głowy nie spadnie.

      – Już spadł. I to niejeden. – Przypomniała sobie ból wyszarpywanych kosmyków.

      – Chodźmy stąd, okej?

      – Okej.

      – Odwracam się, a ty założysz szlafrok.

      Wrócili do pokoju, Julia siadła na łóżku okutana płaszczem po same końce czerwonych uszu, Diamond natomiast nalał sobie pół szklanki whisky i dopiero po chwili przysiadł naprzeciwko dziewczyny.

      – Jest problem?

      – Jaki problem? – Julia spojrzała tęsknym wzrokiem na nieroztopione kostki lodu z resztką alkoholu.

      – Chciałabyś, ale się boisz – postawił diagnozę, podając jej szklankę.

      – Masz rację. Czegoś się boję. – Odwróciła wzrok i wbiła go tępo w pustkę hotelowego pokoju.

      – Wypij. Niewiele zostało – powiedział, po czym zabrał puste szklane naczynie, odstawił na nocną szafkę i przysunął się bliżej. – Popatrz na mnie.

      – Patrzę.

      – Jeśli któreś z nas mogłoby się czegoś obawiać, to raczej ja, nie ty.

      – Dlaczego? – wyjąkała cicho.

      – Bo to nieprofesjonalne uwieść dziewczynę, która jest pod moją opieką. Ale... – spojrzał znacząco na swoje podbrzusze, a potem przeniósł wzrok na spłonioną po cebulki włosów Julię – ...czasami możemy zachować się nieprofesjonalnie. Jesteśmy tylko ludźmi. Więc?

      – Więc co? – wykrztusiła, prawie wyłamując sobie palce.

      – Powiedz, że nie jesteś zainteresowana i odprowadzę cię do pokoju.

      – Ja... – Julia przełknęła ślinę.

      – Nie chcesz powiedzieć nie?

      – Nie. To znaczy tak – poprawiła się natychmiast. – Niech mnie ktoś uderzy. Najlepiej w głowę i to mocno. – Potrząsnęła nią.

      – Nie zamierzam cię uderzać. Nigdy nie uderzyłem kobiety. – Diamond nachylił się, wyciągnął dłoń i ostrożnie musnął policzek Julii. – Jesteś śliczna, wiesz? Burzysz we mnie krew,

Скачать книгу