LITMIR.BIZ

      Chwilę później był już w pokoju przesłuchań razem z Ziomkami, którzy siedzieli obok siebie. Nim co kilka sekund wstrząsały dreszcze, ona położyła mu swoją głowę na ramieniu i tkwiła tak z zamkniętymi oczami. Chyba przysnęła. Śliczny obrazek – pomyślał ze złością Mortka. Zakochana, kurwa, para. Rzucił teczkę na blat, a potem kopnął w stół.

      – Pobudka! – wrzasnął.

      Kobieta otworzyła szeroko oczy zdezorientowana. Oddychając nerwowo, obracała głowę w lewo i w prawo, jakby nie wiedziała, gdzie jest i jak tu się znalazła. Niewiele brakowało, a zerwałaby się z krzykiem. Ziomek chwycił ją za ramię i usadził z powrotem na krześle. Mortka w tym czasie rozłożył przed nimi szkice.

      – Co to jest?! – warknął.

      Z czterech kartek papieru patrzyły na lumpków cztery zupełnie różne osoby. Łączył je tylko fakt, że wszystkie były mężczyznami. Różniło wszystko inne: wiek, kolor i długość włosów, kształt nosa, ust. Rysownik powiedział komisarzowi, że świadkowie nie potrafili się zgodzić co do niczego. I to nie tylko pomiędzy sobą, bo sobie samym zaprzeczali równie często i z równie wielką żarliwością. Skończyło się na kilku różnych szkicach. Rysownik miał nadzieję, że kiedy zobaczą wstępne wersje, odblokuje to trochę ich pamięć. Oczywiście przeliczył się.

      – No, pan pytał, to odpowiadaliśmy i on coś tam rysował, ale ja nie wiem, czy to było to – powiedział pijaczek.

      – Widzieliście faceta kilka godzin temu! Nie potraficie się zdecydować, jakie miał włosy?

      – No, mówiłam przecież, że źle mówiłeś! – krzyknęła kobieta. – Nie miał wcale takich. Inne miał.

      – To jakie? – zapytał Mortka.

      Na twarzy Ziomkowej pojawił się grymas, który prawdopodobnie miał coś wyrażać, ale nie wyrażał nic.

      – Ona gówno widziała – stwierdził Ziomek.

      – Sam masz gówno w oczach! – odpyskowała kobieta.

      Nim komisarz zdążył zareagować, para pijaczków kłóciła się już między sobą, nie szczędząc sobie wrzasków, przekleństw i niezdarnych uderzeń po klatce piersiowej i ramionach.

      – Spokój! Spokój! – wrzasnął Mortka. Nie podziałało. Musiał wkroczyć między nich. Przesunął ich krzesła tak, że teraz dzieliło ich co najmniej półtora metra.

      – Czy jest cokolwiek, jakaś jedna rzecz, której jesteście pewni co do tego mężczyzny? – zapytał.

      Ziomek nie odpowiedział. Spuścił głowę. To niewiarygodne – pomyślał komisarz. Miał dwóch świadków, którzy widzieli z bliska potencjalnego sprawcę. Aż dwóch. I oboje byli zupełnie bezużyteczni. To się nie miało prawa zdarzyć. A właśnie się działo.

      – Nosił taki zegarek na ręce. Elegancki, czarny i srebrny. Wyglądał na taki, co to za niego można sobie samochód kupić – odezwała się kobieta. A potem, w odpowiedzi na zaskoczenie malujące się na twarzy Mortki, spojrzała mu bezczelnie prosto w oczy w odruchu chwilowo odzyskanej godności. – No co? Kobiety zwracają uwagę na takie detale.