LITMIR.BIZ

      Rozdział 15

      Langdon podążał w milczeniu za Vittorią i Kohlerem, którzy kierowali się z powrotem do głównego atrium, gdzie rozpoczęła się jego dziwaczna wizyta. Dziewczyna poruszała się płynnie i sprawnie, co niewątpliwie było skutkiem elastyczności i umiejętności panowania nad własnym ciałem, nabytych podczas ćwiczenia jogi. Słyszał, że oddycha powoli i równomiernie, jakby starała się wyzbyć gniewu.

      Pragnął jej coś powiedzieć, wyrazić swoje współczucie. On też doświadczył kiedyś uczucia ogromnej pustki po nagłej stracie ojca. Pamiętał głównie pogrzeb odbywający się w ponury, deszczowy dzień. Było to dwa dni po jego dwunastych urodzinach. W domu pełno było mężczyzn w szarych garniturach – kolegów ojca z biura, którzy zbyt mocno ściskali mu dłoń. Wszyscy mamrotali „serce” i „stres”. Mama żartowała przez łzy, że zawsze mogła śledzić na bieżąco sytuację na giełdzie, gdyż wystarczyło, że trzymała ojca za rękę; jego puls był źródłem informacji.

      Pewnego razu, gdy ojciec jeszcze żył, Langdon słyszał, jak mama błaga go, żeby „zwolnił trochę i miał czas wąchać róże”. Tamtego roku kupił ojcu na Boże Narodzenie małą różę z dmuchanego szkła. Była to najpiękniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek widział… a kiedy padało na nią słońce, rzucała na ścianę taką cudowną tęczę.

      – Jest śliczna – powiedział ojciec, kiedy otworzył prezent, i pocałował Roberta w czoło. – Znajdźmy dla niej bezpieczne miejsce. – Potem umieścił ją ostrożnie na wysokiej, zakurzonej półce w najciemniejszym kącie salonu. Kilka dni później Langdon przystawił sobie stołek, wziął różę i odniósł ją do sklepu. Ojciec nigdy nie zauważył, że zniknęła.

      Z zamyślenia wyrwał go sygnał dochodzący od strony windy. Vittoria i Kohler właśnie wsiadali, lecz on zawahał się przed otwartymi drzwiami.

      – Czy coś się stało? – spytał Kohler, raczej ze zniecierpliwieniem niż troską.

      – Nie, nic – odparł i zmusił się, by wejść do ciasnej kabiny. Korzystał z windy tylko wówczas, gdy było to konieczne. Znacznie bardziej odpowiadała mu otwarta przestrzeń schodów.

      – Laboratorium doktor Vetry jest pod ziemią – poinformował go dyrektor.

      Pięknie, pomyślał, i przełożył nogę nad szczeliną, czując lodowaty podmuch wiejący z głębi szybu. Drzwi się zamknęły i kabina zaczęła zjeżdżać.

      – Sześć pięter – poinformował go Kohler obojętnie, jak automat.

      Langdon natychmiast ujrzał oczyma wyobraźni czarną pustkę szybu. Chcąc odpędzić tę wizję, skierował wzrok na wyświetlacz pięter, ale z zaskoczeniem stwierdził, że pokazuje on tylko dwa poziomy – PARTER i LHC[3].

      – Co oznacza LHC? – spytał, starając się, by w jego głosie nie było słychać zdenerwowania.

      – Wielki Zderzacz Hadronowy – odparł Kohler. – Akcelerator cząstek.

      Akcelerator cząstek? Langdon mgliście przypominał sobie to określenie. Po raz pierwszy usłyszał je podczas kolacji z kilkoma kolegami w Dunster House w Cambridge. Ich kolega Bob Brownell, fizyk, przyszedł pewnego wieczoru na kolację bardzo zdenerwowany i wykrzyknął:

      – Te sukinsyny go utrąciły!

      – Co utrąciły? – spytali chórem.

      – SSC[4]!

      – Co takiego?

      – Superzderzacz Nadprzewodzący!

      Ktoś wzruszył ramionami.

      – Nie wiedziałem, że Harvard go buduje.

      – Nie Harvard – wykrzyknął Bob. – Stany Zjednoczone! To miał być największy na świecie akcelerator cząstek! Jedno z największych przedsięwzięć naukowych stulecia! Wpakowali w to dwa miliardy dolarów, a teraz Kongres wszystko przerwał! Cholerni zacofańcy!

      Kiedy Brownell w końcu się uspokoił, wyjaśnił, że akcelerator to ogromny tunel w kształcie okręgu, w którym przyspieszane są cząstki subatomowe. Błyskawiczne włączanie i wyłączanie rozmieszczonych w tunelu magnesów powoduje „popychanie”

Скачать книгу