LITMIR.BIZ

      Brytania, Whitehaven

      Plac zabaw na Podniebnych Tarasach

      Sara Watkins miała osiem lat, a jej ulubionym miejscem na placu zabaw były huśtawki. Mogła się huśtać tak wysoko, że prawie dotykała chmur. Wyciągała nogi, a jasne słońce Brytanii grzało jej palce, gdy unosiła się w niebo.

      Na huśtawkach grała w gry. Zawsze tylko ze sobą. Miała przyjaciółki, ale czasami nie podobały im się zabawy Sary. Nazywały ją dziwadłem, ale to one były dziwadłami. Sara rozmawiała ze sobą. Kto by nie rozmawiał? Przecież była interesującą osobą!

      – A teraz muszę się rozhuśtać. Żeby się rozbujać, najpierw podciągnę pod siebie nogi, a potem wyprostuję do przodu. Właśnie tak. – Zademonstrowała. Oczywiście mówiła do swojej najlepszej przyjaciółki. Nikt inny jej nie widział, ale była tu. Samanta. Sara nazywała ją Sam. Stała tuż obok huśtawki i przyglądała się uważnie. Jasne, że była wymyślona, ale nie wypadało jej tego wypominać, zwłaszcza że była też zabawna.

      – Saro, ostrożnie! – zawołała matka ze skraju placu zabaw.

      – Dobrze!

      Sara podciągnęła nogi, a potem je wyprostowała, jej ciało odchyliło się, gdy huśtawka wyniosła ją w górę po szerokim łuku. Raz po raz dziewczynka kuliła się i prostowała, aby rozbujać się coraz wyżej. Nie było to łatwe, musiała podciągać i prostować nogi oraz zginać ciało we właściwym momencie. Tata Sary był fizyk…owcem? A może fizykistą? Fizykiem? Fizykologiem? Nieważne. W każdym razie używał dziwnych słów, jak moment pędu, kąt… i jakiegoś jeszcze, żeby opisać, co robiła.

      Ojcowie byli dziwni. Sara po prostu świetnie się bawiła, to oczywiste.

      – Saro, bądź ostrożna! To za wysoko! Spadniesz! – zawołała matka, ale ton jej głosu zdradzał, że nie zwracała na córkę większej uwagi. Była zbyt zajęta rozmową przez telefon. Pewnie dzwoniła jej przyjaciółka. Świetnie. Sara uznała, że dzięki temu zdąży rozbujać się naprawdę wysoko, zanim mama zauważy i naprawdę się zdenerwuje.

      Wyżej.

      Wyżej.

      Dziewczynka wyprężyła się na szczycie łuku, wyciągnęła stopy do słońca i zmrużyła oczy od blasku.

      Wyżej.

      Wyżej.

      Jej mama wrzasnęła.

      – Mamo, ale to nie jest tak wysoko! Nic mi nie jest, patrz!

      Rozbujała się jeszcze wyżej. Nie zwracała uwagi na ruch w pobliżu, skupiona tylko na tym, aby rozhuśtać się jak najmocniej. Chciała zrobić wrażenie na Sam i na mamie.

      Wrzask nie ucichł. Co się stało mamie?

      Dopiero wtedy dziewczynka zorientowała się, że wokół zrobiło się ciemniej. Wyprężyła się na szczycie łuku i zmrużyła oczy, aby spojrzeć w słońce.

      Słońca nie było.

      Zniknęło.

      – Sam, zabrałaś słońce? – spytała żartem przyjaciółkę, ale w głębi duszy wiedziała, że to wcale nie jest śmieszne.

      Mama wciąż krzyczała. Sarę ogarnął niepokój. Opuściła nogi i popatrzyła w niebo, szukając słońca, które powinno tam świecić. W miejscu słońca znajdowało się coś… jakby cień otoczony oślepiającym blaskiem niczym koroną… Statek?

      Dopiero wtedy Sara zrozumiała, czemu matka krzyczy. Rodzicie rozmawiali o tym przyciszonymi głosami, gdy myśleli, że dziewczynka śpi. Coś wróciło. Bój? Słój? Rój. Właśnie, wrócił Rój. Sara słyszała o tym w szkole. Ludzie, którzy to wspominali, wyglądali na zmartwionych, a dziewczynka nie rozumiała dlaczego.

      Jednak teraz rozumiała. Ciemność się pogłębiła. Przestraszona Sara znowu spojrzała w niebo. Starała się wypatrzyć to, co rodzice nazywali „księżycami Grangera”. Coś, co miało pomóc. Powiedzieli, że w zeszłym tygodniu księżyce Grangera uratowały ciocię i wujka na Nowym Dublinie. Prawie zginęli, ale w ostatniej chwili pojawiły się księżyce. Wcześ­niej jednak zginęło wielu ludzi. Sara rozglądała się po niebie, kręcąc głową w prawo i w lewo.

      Jednak na niebie nie było nic. Oprócz dwóch jeszcze większych statków, które jarzyły się bielą w słońcu. Na pewno były większe i jaśniejsze niż księżyc.

      Matka nie przestawała krzyczeć. Sara usłyszała też krzyki innych dorosłych.

      Nie miała pojęcia, dlaczego krzyczą, skoro jednak wszyscy to robili, Sara wzięła z nich przykład i też zaczęła krzyczeć.

      ROZDZIAŁ 4