LITMIR.BIZ

      20 GRUDNIA

      1

      Prawą ręką dotykała wilgotnej, zimnej ziemi. Była cała obolała, a wskutek uderzenia o podłoże straciła dech. Starała się złapać powietrze ustami, lecz taśma klejąca nie pozostawiła odrobiny luzu i napięła się, szarpiąc skórę jej warg. Błękitne niebo pokryły wirujące mroczki.

      Raz, dwa, trzy…

      Odliczyła, z całych sił zaciskając oczy. Ciężar miażdżący klatkę piersiową nagle zelżał, pozwalając na zaczerpnięcie tchu nosem. Natychmiast tego pożałowała. Mdły, słodkawo-gorzki zapach wdarł się do jej płuc, osadzając się wcześniej w jamie nosowej i gardle. Odór był nie do wytrzymania, ale mózg bezwarunkowo domagał się tlenu.

      Raz, dwa, trzy…

      Ponownie nabrała powietrza, starając się nie myśleć o wypełniającym usta posmaku krwi.

      W ogóle nie czuła lewej ręki, a jej obie nogi pulsowały tępym bólem, przebijającym spod całunu odrętwienia. Spojrzała w niebo. Jego kolor wyostrzył się, a mroczków ubyło. Chciała się zorientować, gdzie jest, choć każdy ruch gałki ocznej wywoływał przeszywające kłucie.

      Krawędź dołu była poznaczona kolejnymi uderzeniami szpadla. Zaschnięta, uklepana ziemia wskazywała, że został wykopany już jakiś czas temu. Instynktownie wyczuła, że po jej lewej stronie znajduje się pusta przestrzeń. Wysiłkiem wszystkich mięśni postanowiła się obrócić. Umęczone ciało ledwie drgnęło, wbijając się w oplatające je sznury, i na powrót znieruchomiało. Zza rozognionych, nabrzmiałych od krwi powiek wypłynęły łzy. Spłynęły po korytarzach skóry i po chwili zmieszały się z kroplami brudnego potu.

      Raz, dwa, trzy…

      Tym razem próba przekręcenia się na bok była bardziej owocna. Przynajmniej poruszyła jedną nogą, a część pleców oderwała się od lodowatej ziemi. Wydała z siebie rozpaczliwy pisk, zakończony charczeniem i łkaniem. Ciemne włosy przylepiły się do jej karku, wywołując nie łaskotanie, ale przeszywający dreszcz. Krew, która spływała z czoła, osiadła na starannie przystrzyżonych brwiach, rozpływając się na obie strony twarzy. Każda linia wyciętego skalpelem pentagramu pulsowała w zawrotnym rytmie uderzeń serca.

      Raz, dwa, trzy…

      Wyraźnie widziała rozpościerające się szeroko niebo. Błękitne, bezchmurne, przyozdobione już tylko pojedynczymi plamkami mroczków. Pusta przestrzeń dawała nadzieję ucieczki. Musiała się jedynie odwrócić, a wtedy, wijąc się niczym wąż, popełznie w nieznaną stronę, wprost ku wolności. Centymetr po centymetrze. Choćby miało jej to zająć całą wieczność. Ta myśl, ocierająca się o najgłębsze pokłady ułudy, natychmiast dodała jej sił. Zacisnęła zęby.

      Raz, dwa, trzy…

      Pisnęła z wysiłku, kiedy sznury opięły się na przegubach jej rąk, ścisnęły w pasie i na kostkach stóp. Mięśnie napięte do granic możliwości zabolały, jakby zostały złapane milionem obcęgów. Mimo tego nie rozluźniła ich. Drgnęła, spazmatycznie wbijając stopy w ziemię i odpychając się prawą dłonią od grząskiej krawędzi dołu. Oblał ją pot tak zimny, jakby wylano na nią wiadro lodowatej wody. Zaraz za bólem mogła kryć się wolność. Taśma klejąca naprężyła się, wyrywając drobiny skóry z nabrzmiałych krwią warg. Jeszcze chwila i się uda. Paliły ją wszystkie organy wewnętrzne. Bezwiednie zacisnęła oczy.

      Wierzgnęła niczym ryba, która wyrzucona na brzeg opadła już ze wszystkich sił, ale wyczuwa nadlatującego ptaka. Ostatnia próba, ostatnie drgnienie życia.

      Wreszcie siła ciężkości zwyciężyła i ciało przekręciło się na bok. Nie do końca tak, jak chciała. Wygięte o niemal sto osiemdziesiąt stopni nadgarstki chrupnęły pod jej ciężarem. Mimo tego do jej mózgu napłynęła fala niepohamowanej radości. Czuła się, jakby właśnie udało się jej wydostać na zewnątrz i uciec. Wtedy otworzyła oczy.

      Zamarła.

      Nie znajdowała się ani w wąwozie, ani w pozwalającym marzyć o ucieczce wykopie. Rzeczywiście, po jej lewej stronie było więcej miejsca, jednak tylko dlatego, że dół miał kształt sześcianu, a ona dotychczas leżała przy jego boku. Od przeciwległej krawędzi dzieliły ją co najwyżej dwa metry.

      Wszystkie nadzieje rozwiały się w ułamku sekundy. Ich miejsce zajęło przerażenie. Dzikie, bezkresne przerażenie.

      Dopiero po chwili uświadomiła sobie, co widzi tuż przed sobą.

      Kilkadziesiąt centymetrów od jej twarzy leżało nagie ciało. Było sinoczarne, monstrualnie opuchnięte, lepkie od przesiąkających przez popękaną skórę płynów. Na skrawku gnijącego mięsa, który dawniej był ramieniem, pełzały setki żółtych i białych larw. Jedynie zbrylone kępki krótkich siwych włosów dawały wskazówkę co do płci zmarłego.

      Fetor ponownie wdarł się do świadomości kobiety i zapach rozkładu oblepił układ oddechowy. Jej oczy rozwarły się w panice. Od dawna przyspieszony oddech nabrał teraz tempa tłoków rozpędzonej lokomotywy. Poczuła, że razem z odorem wnętrze jej nosa oblepia gruby, trzeszczący piasek. Jeszcze raz wierzgnęła ze wszystkich sił.

      Kątem oka chciała spojrzeć w stronę nieba, ale niemalże całą przestrzeń nad dołem wypełniła czyjaś sylwetka. Stojąca pod słońce postać wydała jej się ogromna i całkowicie czarna. Dopiero po chwili zobaczyła, że poza jej zarys wystaje nieregularny kształt przypominający…

      „O Boże!” – tylko tyle zadudniło jej w głowie.

      Zamrugała. Szybko, nerwowo, o wiele razy za dużo, niż było trzeba. Postać zrobiła kolejny krok w stronę wykopu, przez co wydała się jeszcze większa. Czyżby ktoś do niej dołączył? Kobieta rozpaczliwie pokręciła głową, dostrzegając, że nieokreślony dotąd kształt to wielka stalowa łopata.

      – Nie opuszczaj mnie.

      Słowa wypowiedziane smutnym, wręcz błagalnym tonem przywróciły jej wspomnienia. Przypomniały o wszystkim, co się stało, nim straciła przytomność. Zastygła w bezruchu. Umarła, choć oddychała jeszcze przez chwilę.

      Jedynym bodźcem, który odebrały receptory jej ciała, była sypkość okrywającej ją ziemi. Kolejne grudy spadały coraz szybciej. Szufla za szuflą.

      Raz, dwa, trzy…

      2

      – Napij się – Klara postawiła na szklanym blacie stolika niemal pełną szklankę whisky. – To cię uspokoi.

      – Nie chcę być spokojny!

      Robert nerwowo splótł dłonie. Siedział w miękkim skórzanym fotelu, ale czuł się, jakby miażdżono go na usłanym gwoździami krześle tortur.

      – Jeszcze nie minęła nawet doba.

      – O dobę za długo.

      – Może być tysiąc powodów. Może robi głupi dowcip, może chciała po prostu odpocząć, może…

      Klara powstrzymała się przed stwierdzeniem, że jej bratowa być może po prostu uciekła z kochankiem. Nigdy jej nie lubiła, uważała, że małżeństwem jedynie skrzywdzi jej ukochanego braciszka. Wiedziała też, że teraz nie powinna dodać ulubionego zwrotu wszystkich kobiet: „A nie mówiłam?”.

      Robert Wolski odsunął od siebie szklankę z miodowozłotym płynem i gwałtownie wstał. Zachwiał się, podpierając o bok fotela. Minął siostrę i szybkim krokiem podszedł do okna. Mimo że na zewnątrz zapadła już ciemność, żaluzje wciąż były podniesione. Wnętrze pokoju odbijało się jednak w szybie i aby cokolwiek zobaczyć, musiał niemalże przyłożyć do niej nos. Dopiero po chwili rozróżnił ciemne zarysy rosnących w ogrodzie cyprysów, ostrą linię

Скачать книгу