LITMIR.BIZ

      Tak się składa, że dwójka czołowych polskich olimpijczyków, kilkakrotnych laureatów corocznego Plebiscytu na Najlepszego Sportowca Polski, Otylia Jędrzejczak i Robert Korzeniowski, zaczynała swoje sportowe kariery od żmudnych ćwiczeń korygujących niedomagające w dzieciństwie organizmy. Dobrze, że otoczenie nie zdołało im tego obrzydzić, a po latach – dobrze, że większość głosujących o tym nie wiedziała.

      O problemach rowerowej koegzystencji

      Co jakiś czas wybuchają w mediach akcje prorowerowe. Że to zdrowo, że sposób na korki samochodowe i że ścieżek rowerowych jest za mało. Myślę, że urowerowienie ogólne zostanie w końcu wymuszone przez nieustanny wzrost liczby samochodów, które utkną w korkach już na amen, a gdy ich właściciele zaczną się przesiadać na rowery, znajdą się wśród nich także i przedstawiciele władz miejskich. I wtedy budowa ścieżek rowerowych ruszy z kopyta. Dopiero wtedy. Jak dotąd jedynym przedstawicielem naszej świeżo upieczonej klasy politycznej, który naprawdę, a nie dla fotoreporterów, używał roweru jako środka lokomocji, był Janusz Onyszkiewicz, ale on nie miał nic do powiedzenia w sprawie ścieżek w mieście; mógł je ewentualnie wytyczać na poligonach. Na razie jest więc tak, że ścieżek w miastach jest mało, a po tych, co są, chodzą masowo piesi, schodząc z nich tylko wtedy, gdy są one zajęte przez parkujące samochody. Rowerzyści z rzadka rewanżują się wjeżdżaniem na jezdnię, bo wjechanie tam równa się próbie samobójstwa. Szczególnie że co jakiś czas zdarza się kierowca, który respektuje przepisy ruchu drogowego i traktuje rower jak uczestnika tegoż, co usypia czujność rowerzysty i naraża go na śmierć pod kołami następnego samochodu, zachowującego się już „normalnie”. Rowerzyści jeżdżą więc chodnikami, wśród pieszych, którzy nie zmieścili się na ścieżce rowerowej lub akurat w tej okolicy nie mieli ścieżki do dyspozycji. I ja właśnie o tym chciałem.

      Owszem, jestem entuzjastą przesiadania się na rowery, pod warunkiem wszelako, że rowerzyści, dopóki nie mają jeszcze swoich ścieżek, będą jeździli po naszych wspólnych chodnikach z wyobraźnią. Na razie rowerzysta, mknąc chodnikiem i wyprzedzając pieszych zdążających w tym samym kierunku, absolutnie nie jest w stanie sobie wyobrazić, że pieszy nie musi trzymać się raz obranego kierunku przez cały czas. Nie ma ani takiego obowiązku, ani zwyczaju. Pieszy może, ma prawo – i często z niego korzysta – a to się zachybotać, a to skręcić do bramy, do sklepu, i – co rowerzystom się już zupełnie w głowach nie mieści – zrobić to bez żadnego uprzedzenia. Rowerzyści wyprzedzają pieszych, jadąc na ogół z prędkością kilkakrotnie większą od szybkości piechura, czasem się o nich nawet ocierając, i wystarczy, że pieszy zrobi leciuteńki krok w bok, a już mamy zagwarantowany poważny wypadek.

      Rowerzyści wciąż apelują o to i owo, pozwolę więc sobie skierować apel do rowerzystów, żeby na chodnikach zwalniali jednak trochę i brali pod uwagę możliwość, że pieszy nagle skręci. Przynajmniej na razie, dopóki nie będą mieli dostatecznej ilości pustych ścieżek, lub też dopóki – co nastąpić może wcześniej – władze miasta nie nałożą na wszystkich pieszych, korzystających z chodników, obowiązku zamontowania na plecach kierunkowskazów i sygnalizowania zamiaru zmiany kierunku marszu co najmniej na dziesięć kroków przed planowaną zmianą.

      Uwięzieni biegiem

      W niedzielę odbył się Półmaraton Warszawski, a przedwczoraj w „GW” pojawiły się entuzjastyczne recenzje. Był to słuszny entuzjazm dydaktyczny, do którego się przyłączam. Sam wielokrotnie reklamowałem bieganie. Mimo to powybrzydzam nieco, aby na przykładzie biegu warszawskiego zwrócić uwagę organizatorów w innych miastach na pewne niebezpieczeństwa wynikające z braku właściwego rozeznania w kwestii, co działa zachęcająco na widzów i zawodników, a co wręcz przeciwnie.

      Sposób wytyczenia trasy wyprzedził swoją epokę. Warszawa nie jest jeszcze miastem tak rozkochanym w biegach ulicznych, żeby można je było paraliżować trasą, która zamyka dwa z pięciu działających mostów, a część mieszkańców więzi. Na przykład mój kawałek Powiśla został misternie opleciony pętlą i jeżeli ktoś w niedzielę planował podróż samochodem, nie miał żadnych szans, żeby się wydostać. Z racji wieku nie rozwijam w biegu zawrotnych szybkości, mogłem więc dłużej wsłuchiwać się w komentarze uwięzionych (mijałem ich w tempie o około dwadzieścia pięć procent wolniejszym od redaktora Staszewskiego, wysłuchałem więc o jedną czwartą więcej, ze szczególnym uwzględnieniem soczystych końcówek zdań) i w tych momentach wątpiłem w skuteczność takiej metody zachęcania warszawiaków, by pokochali biegi uliczne. Nawet było mi trochę głupio, że ja tu sobie tuptam środkiem jezdni, a ktoś z tego powodu cierpi.

      Zachęcanie zawodników – choć organizacja biegu była bardzo dobra – też nie obyło się bez kilku potknięć. Ostatecznie mogę złożyć na karb słabego wzroku i ogólnie gasnącego podczas biegu organizmu fakt, że nie dostrzegłem oznaczenia piątego i dziesiątego kilometra (ważne do kontrolowania tempa). Za to bez trudu dostrzegłem, że na starcie było za mało toalet, co zresztą jest żelazną zasadą wszystkich biegów w Polsce. Ewenementem był brak podium. Może chciano w ten sposób podkreślić ideę nadrzędną, że nie liczy się wynik, a sam udział. Ta ukuta w szlachetnych celach maksyma jest niestety bezsensowna, bo podstawą takich imprez jest właśnie walka o wynik. Liczy się osiągnięty w pocie czoła czas i miejsce w rankingu. Choćby to miało być miejsce trzecie od końca. A już perspektywa stanięcia na podium (fotka w albumie pamiątkowym!) mobilizuje maksymalnie i jest nagrodą za miesiące treningów. Nieustawienie na mecie tych trzech skrzynek z cyferkami 1, 2, 3 było błędem, który odczułem boleśnie.

      Tu dochodzę do sedna. Podobnie jak dla młodszych kolegów z „Gazety”, także i dla mnie pisanie o bieganiu jest świetnym pretekstem, żeby się pochwalić własnymi osiągnięciami, niniejszym donoszę więc – uzupełniając relacje „Gazety” – że dzięki chwilowej niedyspozycji Jankowskiego i Bucholca, normalnie lepszych ode mnie w kategorii M70 (siedemdziesięciolatków), wygrałem w niedzielę tę kategorię. Biegło nas, szacownych starców, dwunastu, plus osiemdziesięciolatek Niedźwiedzki; byłem pierwszy, z czasem netto 1:53:16 – do dziś nie mogę

Скачать книгу