LITMIR.BIZ

      Przyjęli Augustyna z otwartymi ramionami. Proklus oddał im do dyspozycji całe skrzydło swej willi, mieli tu własną jadalnię, a on dostarczał im jedzenia i niewolników do posług. Wielu członków bractwa było pijanych, ale duża część nauczyła się obchodzić z winem, więc ich mowa była całkiem zrozumiała.

      Nie było ani jednej kobiety – nie tutaj, w siedzibie bractwa – a wypełniający salę ostry zapach brutalnej, prymitywnej męskości przyniósł mu radość. Napił się ciężkiego falerna, które postawił przed nim niewolnik i z ponurym rozbawieniem słuchał opowieści o szkodach, jakie uczyniono ludziom wpisanym w czarne księgi bractwa.

      Mniej zabawny był sposób, w jaki traktowano dwóch młodych ludzi, którzy wstąpili do bractwa, ale nie przeszli jeszcze inicjacji. Mówiono o nich „męty” i żartowano z nich okrutnie, coraz okrutniej w miarę upływu wieczoru.

      Kiedy dwaj zdenerwowani młodzieńcy tańczyli na stole namaszczony taniec kapłanek Tanit to było nawet zabawne. Ale kiedy zaczęto ich bić skórzanymi pasami za każdym razem, kiedy coś przewrócili, kiedy zmuszano ich by tańczyli coraz szybciej, żeby przewracali więcej dzbanów i waz, a wtedy bito ich znowu i kiedy obrzucano ich najgorszymi obelgami, zabawnie być przestało. Jeden chłopak zemdlał, a wtedy chluśnięto mu w twarz winem, żeby się ocknął. Drugi zaczął płakać, a wszyscy zaczęli pokładać się ze śmiechu.

      – Podoba ci się? – spytał Augustyna blady student o dziwnie błyszczących, zbyt blisko siebie osadzonych oczach.

      – Szczerze mówiąc, nie – odparł Augustyn. – Kiedy chcę pokonać człowieka, pokonuję jego umysł, a nie cia­ło i...

      – Nikt nie może zostać Wywrotowcem, póki się go nie wywróci na drugą stronę – roześmiał się student. – Ten okres nie trwa długo, a potem będą się w dwójnasób cieszyć z cierpień innych. Wstąpiłeś już do nas, Augustynie?

      – Nie.

      – Już czas. Widujemy cię tutaj całkiem często. Nie obawiasz się chyba inicjacji?

      Twarz Augustyna poczerwieniała.

      – Nie obawiam się niczego, a już na pewno nie tego, co się nigdy nie stanie.

      Rozmówca zbliżył twarz do jego twarzy, zionąc winem.

      – Dumnie prawisz, mój chłopcze. Lepiej wstąp do nas niedługo. W naszych czarnych księgach jest jeszcze wiele wolnych stronic.

      Ale właśnie w tej chwili nieszczęsny młodzian, którego ocucono winem, podjął taniec, co odwróciło uwagę studenta. Augustyn wyślizgnął się stamtąd po cichu.

      Noc pełna była drwiących gwiazd.

      Czuł wstyd, a równocześnie był zadowolony, że nie potrafi całym sercem przyłączyć się do tych ludzi. Kiedy wyśmiewali pompatyczną dumę i puste tradycje, zgadzał się z nimi w pełni. Ale ich złośliwości były takie dziecinne i nudne. To byli mali ludzie. Cóż takiego w końcu zniszczyli, ci Wywrotowcy? Cała brzydota pozostała, a nawet wzmogła się po ich dziele.

      Krytyka i niszczenie nie wystarczą.

      Ci ludzie byli dobrzy tylko na trochę, kiedy miał na to nastrój, nie na całe życie.

      Przyszedł mu do głowy dziwny pomysł. Może oni są tylko częścią jego własnego nastroju, tego samego, który kazał mu ogołocić z gruszek drzewo Glabriosa? Nie był to szczególnie udany pomysł.

      Nie, ci ludzie nie byli warci zachodu. Występowali przeciwko autorytetom, ale dlatego, że nie byli ich w stanie przyjąć.

      Zmarszczył brwi i zatrzymał się w pół kroku. A czy on był w stanie?

      U jego stóp, niczym zjawa, unosiło się miasto, połyskując w świetle gwiazd, ginąc w morzu.

      Gdzieś w tej zamglonej masie czerni i bieli mężczyźni właśnie stracili ojców. Dziewczęta leżały nie śpiąc, świadome, że rośnie w nich owoc miłości. Młodzi ludzie miotali się bezsilnie w obliczu cudu, który sami sprawili.

      Nastroje to dziecinada. Mężczyzna musi znaleźć sposób na życie.

      Elegancja formy nie wystarczy. Musi być jeszcze znaczenie.

      Ale jakie jest znaczenie tego wszystkiego?

      Powoli

Скачать книгу