Забойца анёла (зборнік) - Вінцэсь Мудроў Бібліятэка Саюза беларускіх пісьменнікаў «Кнігарня пісьменніка»

Скачать книгу

трубу.

      З усімі астатнімі жыхарамі пасёлка сабакі жывуць дружна. Нават з Вазнячысіным катом, які часцяком завітвае на цвінтар і грэецца на дошках, пазіраючы на свет круглявымі, не раўнуючы як працяты сонцам агрэст, зіркадламі. Тузік гыркае на ката толькі тады, калі вусаты свавольнік пнецца, на паўсагнутых лапах, да бляшанак, у якія матухна Пелагея налівае малако.

      Дзесьці на другім канцы псёлка гудзе машына. Кузік, чыя галава тырчыць з будкі, прыўзнімае правае вуха, слухае – ці не Вазняк едзе? – і салодка, на поўную губу, пазяхае. Звычайна ад самага ранку на цвінтар забягае матухна Пелагея. Прыносіць малака, яшчэ якога едзіва… Сёння ж гаспадыня затрымліваецца, і Кузік раз-пораз наструньвае слых і з нецярплівасцю пазірае на весніцы.

      Тым часам ляскатанне малаткоў на імгненне аціхае, і з царквы выкульваецца каржакаваты дзядзька ў шэрай бейсболцы – брыгадзір цесляроў.

      – Ой, бля-а… – зморана выдыхае брыгадзір і абедзвюма далонямі абабівае з нагавіцаў пілавінне. Потым нахіляе галаву ды лезе рукой за каршэнь – пілавінне ўбілася і туды.

      – Ну, дзе твой… айцец Ануфры? – пытаецца за брыгадзіравай спінай чарнявы дзяцюк, таксама абабіваючы нагавіцы і засяроджана міргаючы прыцярушанымі вачыма.

      – Антоні… – папраўляе брыгадзір, дастаючы з пакамечанага пачка напаўпустую цыгарэту.

      – Калі не прынясе – далібог памру, – гукае чарнявы і, мружачы прыцярушанае вока, цягне руку да брыгадзіравага пачка.

      Мужчыны ўдыхаюць едкі дым, засяроджана сплёўваюць тытунёвыя крошкі.

      – Цешча ўжо агуркі пасадзіла, а тут такая халадэча. Сабакі і тыя не ўгрэюцца, – чарнявы каротка свішча, крычыць: – Гэй, харэ спаць! – і Кузік з неахвотаю вылазіць з будкі.

      Следам за ім на свет божы выбіваецца Тузік і задаволена, узняўшы ўгору хвост і выцягнуўшы наперад лапы, пацягваецца.

      – Ну як вам тут, на папоўскіх харчах? – пытаецца чарнявы, і брыгадзір, пусціўшы струмень шызага дыму, з вясёлым смяшком адказвае:

      – Пасціцца не прымушае. Зірні на іх – аж поўсць гарыць. Тузік і Кузік, праўда, гэтага не чуюць, бо навыперадкі бягуць да весніц. Весніцы натужліва рыпаюць, і ў пройме паўстае мажная постаць айца Антонія.

      – Фу! Фу! – загадзя крычыць айцец Антоні, падбіраючы крысо даўгой святарскай апранахі – дварнякі пры стрэчы спрабуюць узбіцца лапамі на калені – так яны аднойчы падралі айцу спартовыя штаны, а надоечы завэдзгалі святочную расу.

      – Наце вам… скароміны, – святар кідае кавалкі лівернай каўбасы, і Тузік з Кузікам лятуць да пачастунку.

      Дварнякі, падазрона зыркаючы адно на аднога – ці не дастаўся каму большы кавалак? – глытаюць пачастунак і бягуць за гаспадаром.

      Айцец Антоні прылашчвае кужэлістую бараду, папраўляе збітую набакір камілаўку, хрысціцца на кагадзе ўсталяваны царкоўны крыж.

      – Ну, як… усю ноч працавалі?

      – Усю! – адказвае брыгадзір, парукаўшыся з айцом Антоніем. – Шкуркай зараз пройдземся – і

Скачать книгу