Қисмат тарозуси - Б. Омонова

Скачать книгу

демоқчисиз бу билан? – алланечук изтироб билан унга тикилди Ибрат.

      – Гап шундаки, Хатирадан умуман дарак йўқ. Ҳатто у мурожаат қилиши мумкин бўлган жами косметолог бўлимлар ҳужжатлари билан ҳам танишиб чиқдим, газетага эълон бердик, менимча, у ё исмини ўзгартирган, ё бирон чет давлатга ўтиб кетган, ё бўлмаса, – изқувар оғир хўрсинди, – унинг бошқа жойларда қариндошлари бормиди?

      – Ҳа, уларнинг тожикистонлик қариндошлари бўлиши мумкин, шундай деб эшитгандим, бироқ уларни сираям кўрмаганман.

      – Тақдир бу, Ибрат, балки улар билан топишишгандир, ё вафот этганмикин?

      Бу сўздан Ибрат бир қалқиб тушди. Энг ёмон, энг даҳшатли туюлди бу сўзлар шу топда. Ана шу сўзларни эшитишдан у доим юрак ҳовучлаб юрарди. Беҳуш, карахт ҳолда, умид занжирлари узилган ва бир лаҳзада ҳаётдан, яшашдан буткул умидини узган ғариб инсонга айланиб қолганди. Армон отлиқ ўткир бир ханжар унинг шундоқ ҳам ярадор юрагини тилиб ўтгандек бўлди.

      – Бундай деманг, Аслиддин, ақалли шу сўзни айтманг. Ундан кўра у аллақачон турмушга чиқиб кетган, бир этак болалари бор, қаерлардадир тинч яшаяпти денг, шундай десангиз бўлади-ку, – ялинчоқ овозда инграркан, гўё айтаётган сўзлари чин дилдан ҳақиқат бўлишини Оллоҳдан тилаётгандек ҳам эди. – Ундан кўра у сизни унутган ва аллақачон ўз йўлини топиб яшаб юргандир денг, адвокат жаноблари, бунчалар тошбағир, бераҳм бўлмасангиз.

      Ибрат кўзларини юмди. Икки кафти билан сочларини маҳкам қисди ва кўз олдида ўзи истаган манзарани чизди.

      Мана Хатира тўлишиб, чиройли аёл бўлиб кетган, атрофида болалари, тоғлик аёлларга хос кийимлари ҳам ўзига жуда ярашиб тушган.

      “– Хатира, нега мени кутмай турмушга чиқиб кетдинг. Ахир иккимиз бундай келишмагандик-ку. Озгина сабр қилсанг бўлармиди.

      Хатира шўх кулди. Худди олдингидек.

      – Алам қилсин, нега энди сени шунча йил кутишим керак экан. Дугоналаримдан қаерим кам? Унинг устига сендан хат-хабар ҳам тўхтаб қолган бўлса. Кутиб менга зарил кептими, яхши қилибман, ажаб қилибман, бир алам қилсин.

      Йигит маъюс кулимсираркан олдингидек тегажаклик қилиб унинг жиғига теккиси келди. Ёшликдагидек унинг жаҳлини чиқаришни, қовоқларини уюб тумтайиб туришларини кўргиси келди.

      – Вой-бу, булар сенинг болаларингми, бунча кўпайтириб ташладинг, нечта?

      – Тўртта, уч ўғил, бир қиз, ҳаммасини ўзим туққанман.

      – Ажойиб-ку буларинг, лекин намунча хунук бўлмаса, анависини бурнини қара, бурунвой, буниси шалпангқулоқ, тўхта, аммо-лекин мана буниси менга ўхшабди.

      – Нега унақа дейсан, болаларим ҳаммаси чиройли, тўғри, улар қоп-қора бўлиши мумкин, ҳали катта бўлганда ранглари тиниқлашиб кетади.

      – Шунақами… Хатира, майли бўлар иш бўлибди… Энди эса кел сени бир қучоқлай, ахир сени шунчалар соғинганманки, жудаям, жудаям, – йигит бу сафар астойдил гапирди, ҳатто унинг кўзларида ёш йилтилларди, – битта қучоқлай, шунчаки… шунчаки…

      – Қўйсанг-чи, Ибрат, гапингни қара, худди ёш болага ўхшайсан-а.

      Конец

Скачать книгу