Қўрқма - Жавлон Жовлиев

Скачать книгу

сафар уларга орзулар дарсини ўтаман.

      – Майлими, қирга чиқиб ўйнаб келсак?

      – Майли, боринглар! – дердим уларнинг раъйини ҳеч қайтармай. – Фақат орзулар чизиғидан чиқиб кетманг…

      – У қаерда бўлади, ака…

      – Сенинг жингалак сочларингда, кўзларингда, қўлларингда – ҳамма ерда орзулар яшайди. Уларни унутиб қўймасанглар, бахтдан қуруқ қолмасанглар бўлди.

      Улар шаҳар болалари эга бўлган кўп нарсалардан маҳрум. Тоза сув, иссиқ сув, юмшоқ мебеллар, юмшоқ ширинликлар… Аммо бу ерда иссиқ орзулар бор. Шундай орзуларки, осмондек катта, сувдек тиниқ, асалдек тотли. Аммо у ҳам усти очиқ қолган нон каби совиб қолиши мумкин, тошдай бўлиб қотиб юрак.

      Орзуларсиз шаҳарлар қурийди.

      Дунёни орзу қиладиган одамлар безаб туради, улар мазмун бағишлайди.

      Халқ орзуси зерикарли кафедралардан изланмайди. Иссиқ қалбни юрагида совитмай омон олиб юрган одамларгина уни қуёш нур таратган мисол таратадилар.

      “Ўйлаш ва орзу қилишни унутаётган янги оқим одамларига саломларим бўлсин!” дейман амакиларим билан кўришаётиб.

      Уларнинг ранги гўрдан чиққандай оқариб кетади.

      Қишлоқда бир нима ҳидланди.

      Қўланса, ўлакса, ёқимсиз. Қарасам, бир сувсиз қолган ариқ ичида орзуларим… сасиб, тутаб ёнарди.

      Одам, ит, мушук ва жамики жонзотнинг жасадини биринчи бўлиб кемирадиган эшакқуртлар орзуларимни ямламай ютарди.

      Қоринлари аллақачон қаппайган, оёқлари шишган, устлари аллақачон булғанганди. Орзуларим устига ёзилибди, қўшилибди ҳатто.

      Жаҳлим чиққанидан бензин қуйиб ёқиб юбордим. Орзуларим отам, онам ва эшакқуртлар каби ёниб кетди.

      Шундан бери эшакқуртларни ёмон кўраман. Улар оёқларим остида ўрмалаб, ўлимга азон айтаётгандай бўлади.

      Пичирлайди секин минғирлаб: “Ҳамма ўлади ва сенинг миллионлар сарфлаб асраган тананг менинг тишларимдан бошқа жойга бориб тушмайди – таом бўлади биз қуртларга!”

      Эй, уларни ўлдиравериб, оёғим билан босавериб, жирканиб кетаман. Адоғи йўқ, кети узилмайди, пана-панада ўлим кутиб ётади.

      Сероёқ, кичкина, шалоғи чиққан автобусга ўхшаб инқиллаб ўрмалайди. “Ўлим автобуси!”

      Улар ҳеч кимни чақиб ўлдирмайди, тишламайди ҳам, лекин жимгина, садоқат билан ўлимингни кутади.

      Қабрни биринчи бўлиб излаб топади ва сен асраб-авайлаган мўътабар онанг этини еб, тамом қилади.

      – Тирноқнинг учича чиқмайсан-ку, филнинг гўшти ҳам сенга кам. Жами одам ўлса ҳам, сен тўймайсан, эшакқурт!

      – Бугун бобонгнинг чап қўлини едик.

      – Ширинмикан?

      – Бўлади, қари, тиришган. Лекин, жўра, кўп гўшт еганим учун таъм хотирасида адашаман.

      – Менга ҳам олиб чиқ, озгина, бир парча гўшт. Бобомни соғиндим!

      – Аҳмоқмисан, тиригида шунча кемирганинг етмайдими, бу ёғи меники…

      – Эшакқурт!

      – Сен эса одамқуртсан!

      Бобом саҳарда жон берди.

      Ўлиш олди мени уйғотди.

      Ҳар доимгидай бобомга эркалик қилдим. Кўзимда ширин ва шайтоний уйқу тўлиб турарди.

Скачать книгу