Вершнікі на дарозе - Маргарыта Латышкевіч

Скачать книгу

і важна, не?

      – Але… усё гэта быў сон? – азадачана нахмурыўся Лель. Зараз, удзень, ад успамінаў пра начное падарожжа накатвала вусціш, і дрыжыкі караскаліся па спіне. Бо калі гэта ўсё праўда – значыць, сіла той, што з’явілася ў Лелевым сне, не прыснёная, а самая сапраўдная. Значыць, святыні яе сапраўдныя. Значыць, тая старая ведзьма, адбіраючы ў вяскоўцаў дзяцей, аддаючы Лелеву малую сястру камяням, таксама была ў сваім праве.

      З гэтым было цяжкавата змірыцца, і на душы, ад усведамлення ўласнага бяссілля, разліваўся холад. У свеце не-людзей, якія выпявалі закляцці ды ўмела знітоўвалі сон з яваю, так што і не адрозніш, чалавеку проста не было месца.

      – Можа, і так, чалавечае дзіця, – паціснуўшы плячыма, адгукнуўся Йурай, калі Лель з горыччу вымавіў перадуманае ўслых. – Але часы нашых чараў патроху мінаюць, і хутка мы ўсе будзем жыць у свеце людзей.

      Лель прыснуў недаверлівым смяшком, але лютніст нават не ўсміхнуўся.

      – Я бачу, – адказаў толькі, калі Лель пацікавіўся, адкуль такая ўпэўненасць.

      Яны плячом да пляча крочылі між верасоў побач з дарогай, і лютніст уважліва паглядаў па баках, быццам шукаў нешта. Нахіліўся, нарэшце, сарваўшы пару вялікіх суквеццяў ліловага верасу, пакруціў у пальцах, з сумневам узважыў кожнае на руцэ. Лель, чухаючы патыліцу, падумаў быў, што лютніст вышуквае травы для якогась зелля.

      Адно Йурай, выбраўшыся на зарослыя каляіны, шпульнуў верасовую квецень на дарогу. А пасля, нахмурыўшыся, упусціў з вуснаў у дарожны пыл кароткае слова. Слова гэтае Лель не пачуў – толькі пабачыў у руху Йураевых вуснаў, у рабізне, што прабегла па паветры, у клубах пылу, што рэзка ўзняліся над каляінамі. За покрывам пылу варочаліся на дарозе дзве цёмныя плямы з ліловым адлівам, і кожная паступова выцягвалася, падымалася, набывала форму. І раптам над верасамі прагучала тоненькае конскае ржанне, і капыты гарачых коней ударылі па дарожным пыле.

      Лель захоплена глядзеў, як двое коней – вараных, з нябачанымі ліловымі пробліскамі ў поўсці, – патрэсваюць шаўковымі грывамі і хвастамі, гарачацца, раздуваюць ноздры, прадчуваючы дарогу. Йурай патрапаў абодвух верасовых скакуноў па галовах – і яны азваліся прыязным фырканнем. Лель, усё яшчэ зачараваны, пакрочыў бліжэй, і коні нікуды не зніклі, а паўдзённае сонца лілося на іх крутыя бакі і точаныя шыі.

      – Рушма, чалавечае дзіця, – прыспешыў Йурай, спрытна сядаючы верхам. – На двух нагах далекавата давялося б ісці, а паспяшацца нам варта. Хіба што, – дадаў лютніст насмешліва, – Лель пажадае ісці на чатырох уласных нагах, а не трэсціся ў сядле. Ён, Йурай, зусім не супраць, калі на тое.

      – У сядле, – таропка пагадзіўся Лель. Асцярожна пагладзіў скакуна па льсняным баку – і конь павярнуў галаву, дабрадушна косячы цёмным вільготным вокам. Жывая, рэчыўная істота, з плоці і крыві, быццам і не было ніякіх чараў, быццам не вырас толькі што з верасовага суквецця.

      Конныя, яны рынуліся па дарозе цераз пусткі, і прапахлыя мёдам верасовыя хвалі імкліва замільгалі абапал дарогі. Замільгалі – і патроху адкаціліся, засталіся за

Скачать книгу