LITMIR.BIZ

Скачать книгу

olub-olmamasından asılı idi. Sonra, heç bir mәnәvi vә vicdan әzabı çәkmәdәn o, mister Zobeldәn xahiş etdi ki, İdaya şәnbә axşamı kiçik Şark çayındakı Pek plyajına getmәyә icazә versin. Plyaj uzaqda deyildi, şәhәrdәn cәmisi doqquz mil aralıydı. Orada hәr şey yaxşıydı, bütün әtrafdakı adamlar şәnbә vә bazar günlərini plyajda keçirirdilәr. Zobel yenә dә hәr şeyi götür-qoy edәndәn, bir qәdәr nәm-nümdәn sonra plyaja getmәyә icazә vermәdi. Ancaq Edvard istәyirdisә, İdanı şәhәrin aşağısındakı teatra vә ya restorana apara bilәr; ya da qonşu tindә öz bacısı ilә yaşayan oğlangilә getmək olardı.

      Zabitәli olmasına, hәr şeyi süzgәcdәn keçirmәsinә, hәr şeyә göz qoymasına baxmayaraq, Zobel mәhәbbәt romanına qarşı tab gәtirә bilmәdi. Edvard Hauptvencer necә olursa-olsun qızla daha yaxın olmağa can atırdı. Bunu ehtiyacdan irәli gələn qarşısıalınmaz bir qüvvə hesab edir, mәqsәdinә çatmaq istәyirdi. Oğurluq, ya da güclә alınmış öpüşlәr başlandı. Hәlә dә atasının nәfәsini vә nәsihәtlәrini öz üzәrindә hiss edәn İdanın titrәyişlәr içindә yalvarışları, sevgilisini yola gәtirmәk üçün ürәk çırpıntıları başladı.

      – Ah, sәn mәnim atamı tanımırsan. Yox, sәn belә etmәməlisәn! Etmәmәlisәn! Yox, mәn, mәn bu qәdәr bayırda qala bilmәrәm. Gecdir! Oh, yox… mәni ora aparma. Ora getmәyә ürәk elәmirәm. Atam bilsә, dәrimi soyar…

      Gec saatlara bu vә ya buna bәnzәr sözlәrlә işarәlәr edilsә dә, şәhәrdәn iyirmi beş mil aralı olan kiçik Şirk çayındakı sirli vә müasir dәbli gәmi-kluba səyahәt dә tәklif olundu; Edvardın dediyinә görə, orada hәr şey vardı: rәqs etmәk, üzmәk, qayıqda gəzinti, musiqi, bayram şәnliyi. Әvvәllәr heç vaxt belә işlәrә baş qoşmayan İda anladı ki, bütün bunlar çoxlu vaxt aparasıdır. Gecәyarıya kimi, ya da lap sәhәrәcәn davam edәcәk, atası isә evә qayıtmaq üçün әn geci axşam saat on ikinin yarısını müәyyәnlәşdirmiş, qızıyla möhkәm şәrt bağlamışdı.

      – Sәn heç bir lәzzәt almaq istәmirsәn? Ay-hay! Atan sәni göz açmağa qoymur, sәn dә razı olursan? Әtrafındakı oğlanlara, qızlara bir fikir versәnә. Onların arasında sәnin kimi qorxağı yoxdur. Hәm dә, burada pis olan nә var ki? Atan buna heç nә deyә bilmәz. Ondan başqa heç kim görüşü saatla tәyin etmir.

      İda yenә dә çırpıntılar içindә yalvarır, Hauptvencer isә qızın yalvarışlarından daha da cürәtlәnib onun üzәrindә tam qәlәbәyә can atır, qızı öz tәsiri altına salmaq, atasından qoparmaq istәyirdi.

      Sonra isә şәhvәt gətirәn bir yay gecəsi Kral Parkındakı ağacların kölgәsindә, ya da burunları hәmin ağacların gövdәlәrinә toxunan, göldә xәfifcә yırğalanan kiçik qayıqlardan birindә, mәst halda, titrәyişlәr içindә öpüşmәk, öpüşmәk, öpüşmәk…

      Ehtiras alovlarında yanan yetkinlәşmiş, hәm dә tәcrübәsiz İda gəncliyin, mәhәbbәtin vә gözәl yay axşamlarının qoynunda özünü tamam unudur, oğlanın ixtiyarına buraxırdı. Mәşuqunun gözәlliyi, geyimi, cәldliyi, qüvvәsi, qızı oxşaması, әzizlәmәsi! Oğlan söylәyirdi ki, İda onu heyran edir. Əgər İda onu hәqiqәtәn sevirdisә, demәk hәmişә bir iş görmәk, ora-bura qaçmaq, xәlvәtә çәkilmәk… bütün bunları niyә etmәyәydilәr? Doğrudan da, dünyanın bütün lәzzәtlәrini dadmaq, hiss etmәk onların әlindәydi… Nәhayәt, hәmin göldәki qayıqların birindә qız oğlanın qolları üstündә xumarlananda, Edvard İdanın ürәyindәn olan gәlәcәkdәn söz sala-sala nәyisә qıza anlatmağa çalışdı, oğlan indiyәcәn elәmәdiyi işi gördü. İda qәflәtən sıçrayıb qalxdı, yalvardı ki, Edvard onu sahilә aparsın. Yalvarışların müqabilindә Edvardın mәnasız gülüşü eşidildi.

      Axı, Edvard nә etdi ki, belә dәhşәtli oldu? İda belә әzaba layiq idimi? Məgər qız onun qayğısını çәkmirdi? Çәkmirdi? Onda, özbaşınalıq nә üçündü?

      Ağlamaq nә üçün? Aman allah, bu fәryad nә üçündür, fәryad nә üçündür axı? Oh, madam ki İda qalmaqal qaldırır, Edvard onu sahilә apara bilәr…

      Sahilә çıxan kimi Edvard tәlәsik, tәşәxxüslü addımlarla, özündәn razı halda çıxıb getdi, gözlәnilmәz zәrbәdәn әzaba düçar olmuş, incidilmiş İda isә birtәhәr öz otağına çatıb yerinә uzandı, sifәtini balıncının içindә gizlәtdi. O, yaxınlaşan tәhlükә haqqında yastığa pıçıldayır, öz-özünә söylәnirdi; tәhlükә, dәhşәt, onu dәhşәt gözlәyirdi. Ancaq gözlәrindә vә qәlbindә Hauptvencerin aydın siması, onun çöhrәsi, әllәri, saçları vardı. Oğlanın әzizlәmәsi! Öpüşlәri! Düşdüyü vәziyyәtdәn çıxmaq üçün baş sındıra-sındıra İda ümid yolunu sәhәrisi dükana getməkdә gördü; gözlәmәyә başladı, bәlkә Edvard qayıtdı, bәlkә darıxdırıcı tәklik oğlanın fikrini dәyişdi, bәlkә o, qıza verdiyi әzaba son qoymağı lazım bildi?

      Eh, mәhәbbәt, mәhәbbәt! Edvard! Edvard! Edvard! Yox, Edvard onu tәrk etmәmәlidir, tәrk edә bilmәz. Qız onu görməli, izah üçün ona şәrait yaratmalıdır. O, Edvardı başa salmalıdır ki, bu, mәhәbbәtdәn deyil, hәyatın qorxusundandır – onun atası, hәr şey, hәr şey, hamı İdanı hәyatdan tәcrid edib, küskün, biganə böyüdüb.

      Hauptvencer isә tәcrübәli vә özündәn müştәbeh olsa da, tәlәsik iş tutduğu üçün çox әsәbi gəzirdi. Hәr şey bir yana, o cür gözәli zorlamağa dәyәrdimi? Zorlamaq! Edvard qızı belә tezliklә әldәn buraxa bilmәzdi. Bәlkә dә onun başına bir azca ağıl qoyulsaydı, qız dәli olmaq әvәzinә daha mehriban, daha qılıqlı olardı?

      Axşamüstü Edvard Uorren vә Hai küçәlәrinin tinindә, İdanın yolu üstә dayanır, amma özünü görməzliyә vururdu. İntizardan vә bәdbәxtlikdәn rəngi qaçmış İda isә onu görürdü. Bazar ertәsi! Çәrşәnbә axşamı! Çәrşәnbә günü Edvard başını da çevirmәdәn dükanın yanından saymazyana ötüb keçdi. İda tab gәtirmәdi, atasının dükanında xırda-mırda işlәrә baxan zәnci balasına balaca mәktub verdi, axşam saat yeddi radәlәrindә öz sevimli tinindә dayanan Edvarda çatası bir mәktub.

      Bir qәdәr dә sonra Edvard çox laqeyd halda mәktubu alıb oxudu. Demәli, İda ona mәktub yazmalı oldu, hә? Ah, bu qadınlar! Ancaq mәktubdakı cümlәlәrin hәyәcanı Edvarda da sirayәt etdi:

      «Ah, Edvard, әzizim, mәnә qarşı belә qәddar olma! Necә ürәyin gəlir? Sәni gör necә sevirәm!? Sәn nә elәdiyini anlamadın. De ki, anlamadın. Onda sәni bağışlayaram. Oh, yalvarıram, saat sәkkizdә bizә gәl. Sәni görmək istәyirәm».

      İndi öz qәlәbәsindәn qürrәlәnәn Edvard Hauptvencer, İda ilә onun әlaqəsindәn xәbәrdar olan dörd nәfәr dostunun yanında ucadan dedi:

      – Hә, yaxşı, yaxşı. De ki, gәlәrәm.

      Saat sәkkizdә Zobelgilә üz tutdu. Yoldaşlarını tәrk edәn kimi onlardan biri ağzını marçıldatdı:

      – Bilirsiz nә var? Zobelin o qəşəng qızı indi Edvardın әlindәdir. Hә! Qız özü ona mәktublar yazır. Qulluqçunun kağız gətirdiyini görmәdiz? Deyәsәn, burda şeytan işi var.

      Başqaları da hәsәd, lәzzәt vә şübhә ilә bir-birinә mәlumat verirdi:

      – Bilirsiz nә var?

      Onlar Kral Parkındakı gölün sahilindә, ağacların altında yenә dә görüşdülәr.

      – Ah,

Скачать книгу