LITMIR.BIZ

Скачать книгу

gözləyirlər. Tornedalendəki mədəni tədbirlərdə adi hal olan xüsusi məqsədlə görüşdükləri zaman həmişə arxada otururlar; Səhnə işıqları ilə tamaşaçılar arasında on və ya daha çox boş cərgə var, arxa sıralar isə tıxaclarla doludur.

      Niylanın qollarında, xüsusən də dirsəkləri və biləkləri arasında heç vaxt tam bağlanmayan kiçik yaralar var idi. Nəhayət başa düşdüm ki, o, özünü daim qaşıyır. O, şüursuz bunu edirdi, iyrənc dırnaqları öz-özünə qollarına gedir və cızılmağa başlayırdı. Yarası qabıqlanan kimi onu deşib yuxarı qaldırır, sonra da çırtma ilə atırdı. Gah bu qabıqlar üstümə gəlir, gah da sifətində fikirli ifadə ilə yeyirdi. Hansının daha iyrənc olduğunu bilmirəm. Bizə gələndə bunu etməməsi üçün xəbərdarlıq etməyə çalışdım, amma o, yalnız mənə baxdı, gözləri o qədər məsum və çaşqın idi. Çox keçmədi ki, yenidən qaşınmağa başladı.

      Yenə də Niylanın ən qəribə xüsusiyyəti danışmaması idi. Axı onun indi beş yaşı var idi. Hərdən ağzını açıb elə bil nəsə deyirdi. Boğazında hərəkət edən bəlğəm kütləsinin eşidilirdi. Boğazını təmizləyirmiş kimi elə bil ki, ağzının fişini çəkəcək. Amma o, özünü saxlayaraq qorxmuş görünürdü. Təbii ki, nə dediyimi başa düşdü, bunu görürdüm, beynində heç bir problem yox idi. Sadəcə bir şey tıxandı.

      Bu susqunluqda anasının fin əsilli olması mühüm rol oynayıb. Anası əzab çəkən bir xalqın səssiz üzvü idi. Finlandiya “Qış Müharibəsi” və ondan sonrakı vətəndaş müharibəsi ilə parçalanarkən, onun qərbdəki zəngin qonşuları almanlara dəmir filizi satmaqla məşğul idilər. Qadın əzildiyini hiss edir, sahib ola bilmədiklərini uşaqlarına vermək istəyirdi. Onlar əsl və varlı isveçlilər olacaqdılar, ona görə də o, uşaqlarına ana dili Fin dili əvəzinə İsveç dilini öyrətmək istəyirdi. Lakin o, demək olar ki, isveç dilini bilmədiyi üçün sadəcə susmalı oldu.

      Niyla bizə gələndə radioya qulaq asmağı xoşladığı üçün adətən mətbəxdə oturardıq. Anam bütün günü radionu açıq saxlayırdı, bu, Niylanın heç vaxt öz evində yaşamadığı gün idi. Nə oğurladığının əhəmiyyəti yox idi. Qadın Saatı, Sizin üçün prinsiplərimiz, Stokholmdan Bell Melodiyaları, dil dərsləri və kilsə xidmətləri. Bunlara heç vaxt qulaq asmazdım, bir qulağımdan girib digərindən çıxırdı. Amma Niyla radionun sadəcə səsindən, onun heç dayanmamasından böyük həzz alırdı.

      Bir gün qərara gəldim: Niylaya danışmağı öyrədəcəkdim. Gözlərimiz toqquşanda özümü göstərib dedim:

      "Mətt." Mən dedim.

      Sonra barmağımla ona işarə edib gözlədim. O da gözlədi. Uzanıb barmağımı dodaqlarının arasına qoydum. Ağzını açdı, amma heç nə demədi. Sonra onun boğazına toxunmağa başladım. Əlim qıdıqlandığına görə itələdi.

      "Niyla!" dedim və təkrar etməyə çalışdım. "Niyla, gəl, Niyla!"

      Mənə dəli kimi baxdı. Mən paçamı göstərdim və "Pipi!" Mən dedim.

      Kobud davrandığımı düşünüb gülümsədi. Sonra arxamı göstərdim.

      "Butt! Pipi və butt!"

      Başını tərpətdi və diqqətini yenidən radioya çevirdi. Barmağımla onun kürəyini göstərdim və elə bildim ki, ondan nəsə çıxır. Sonra ona sual vermiş kimi baxdım. Boğazını təmizlədi. Əsəbi səbirsizliklə gözlədim. Amma heç nə olmadı. Mən əsəbləşdim və onu tutub yıxdım.

      "Onlar buna nəcis deyirlər! Buna nəcis deyin!"

      Yavaşca qollarımdan qurtuldu. O, öskürdü və dilini boşaltmaq üçün dilini ağzında bükürmüş kimi göstərdi.

      Sonra dedi: “Soifə”.

      Nəfəsimi tutdum. Onun səsini ilk dəfə idi ki, eşidirdim. Bir uşaq üçün çox dərin və səssiz idi. Çox da xoş deyildi.

      – Nə dedin?

      – Qalxotunu al, akvon.

      Yenə nəsə dedi. Mən təəccübləndim. Niyla danışmışdı! Danışırdı, amma mən onun dediyini başa düşə bilmirdim.

      Təntənəli şəkildə ayağa qalxdı, lavaboya getdi və bir stəkan su içdi. Sonra evə getdi.

      Qeyri-adi bir hadisə baş verdi. Səssizliyində, təcrid olunmuş qorxusunda hardasa Niyla özünə məxsus bir dil yaratmışdı. Heç kimlə danışmadan sözlər uydurmuş, onları bir yerə yığmış, cümlələr qurmuşdu. Yaxud dil bilən tək o deyildi. Bunun başqa izahı ola bilərmi? Beyninizin ən dərin küncündə basdırılmış qədim dil? Yavaş-yavaş əriməyə başlayan buz kimi köhnə yaddaş?

      Mən nə baş verdiyini, harada durduğumu bilmədən rollarımız dəyişmişdi. Ona danışmağı öyrətmək əvəzinə o mənə öyrədirdi. Biz mətbəxdə oturub arxa fonda radioya qulaq asırdıq, anam isə bağçada uzanırdı.

      O, kürsüyə işarə edərək, “Əlbəttə, çox yaxşıdır” dedi.

      “Ci tio estas sego” deyə təkrar etdim.

      "Vinomiqas Matti" dedi və mənə işarə etdi.

      "Vinomiqas Matti" deyə itaətkar bir uşaq kimi təkrarladım.

      O, “yox” demək istəyirmiş kimi başını tərpətdi.

      "Mi nomagas!"

      Mən səhvimi düzəltdim.

      "Minomiqas Matti. Vinomigas Niyla."

      O, həvəslə dilini döydü. Onun danışdığı dilin müəyyən qaydaları var idi, onlara əməl etmək lazım idi. İstədiyiniz kimi danışa bilməzdiniz.

      Biz onu gizli dilimiz kimi istifadə etməyə başladıq. Bu dil özümüzü rahat hiss etdiyimiz bir məkana çevrilmişdi. Qonşuluqdakı digər uşaqların da bizdən paxıllıq və şübhə ilə yanaşdıqları açıq-aşkar görünürdü, lakin bu, həzzimizi daha da artırırdı. Anam və atam bir az narahat oldular və danışıq qabiliyyətimi itirdiyimi düşündülər. Ancaq çağırdıqları həkim onlara dedi ki, uşaqlar çox vaxt xəyali dillər yaradırlar və bu zaman keçdikcə keçəcək.

      Nəhayət, Niylanın boğazındakı düyün təmizləndi. O, bizim uydurma dilimizdə danışmaq qorxusuna qalib gəldi və tezliklə İsveç və Fin dillərində də danışmağa başladı. Şübhəsiz ki, o, danışılanların çoxunu başa düşürdü və onun artıq istifadə olunmağı gözləyən böyük lüğət ehtiyatı var idi. Onun etməli olduğu tək şey onları səslərə çevirmək və bəzi ağız hərəkətləri etmək idi. Bununla belə, bunun göründüyündən də çətin olduğunu başa düşməkdə gecikmədik. Uzun müddət qəribə səslər çıxardı; Onun damağı İsveç saitlərinə və Fin diftonqlarına uy-ğunlaşmaqda çətinlik çəkirdi və o, daim tüpürcək ifraz edirdi. Gizli dilimizdən istifadə etməyi seçsə də, zaman keçdikcə Niylanın sözləri az-çox başa düşülməyə başladı. Amma o gizli dildə yenə də özünü evdəki kimi hiss edirdi. O dildə danışanda rahatlaşır, yüngülləşir, daha havalı olur.

* * *

      Bazar günü Pajalada qeyri-adi bir şey baş verdi. Bu, adi bazar ibadətlərindən biri idi və həmişə olduğu kimi Vilhelm Tave minbərdə idi. Adətən kilsədə çoxlu boş skamyalar olardı, lakin həmin gün kilsə ağzına qədər dolu idi.

      Bu ona görə idi ki, Pajala sakinləri ilk dəfə əsl afrikalı görəcəkdilər.

      O qədər böyük maraq

Скачать книгу