LITMIR.BIZ

      Dawid zrobił się zielony na twarzy po zdjęciu gipsu, ale dość szybko doszedł do siebie. Najpierw przeraziło go urządzenie podobne do piły, które śmiało mogłoby posłużyć za rekwizyt w jakimś horrorze – w każdym razie tak myślał nieszczęsny pacjent. Potem pobladł jeszcze bardziej, gdy okazało się, że stopa nie chce się zginać i że nie włada nią tak jak przed wypadkiem. Spodziewał się, że od razu będzie swobodnie chodził, a tymczasem utykał i odczuwał dziwną słabość całej nogi.

      – Spokojnie – powiedział lekarz, który zdejmował opatrunek. – Wszystko w swoim czasie. Kończyna wróci do pełnej sprawności, ale to wymaga czasu. Nie używałeś mięśni i ścięgien przez kilka tygodni, trzeba je teraz spokojnie rozruszać.

      – Ile dni to potrwa? – zapytała niespokojna Ada.

      Widok zszarzałej twarzy syna sprawił, że natychmiast zapomniała o złamanym sercu. Jedynie ten nieznośny ciężar w piersi nie chciał zniknąć, utrudniał oddychanie.

      – Nie liczyłbym w dniach, tylko godzinach – odparł lekarz uspokajająco. – Zobaczy pani, już dziś wieczorem syn odczuje znaczącą różnicę. Tylko nie wolno forsować tej nogi, nie wszystko naraz.

      – Czyli teraz na przykład nie ma mowy o wizycie w centrum handlowym? – upewnił się Dawid, bo właściwie zamierzali z mamą pójść na zakupy.

      – To zależy, ile sklepów macie w planach.

      – Księgarnia. I pizzeria – odparł szybko Dawid.

      – Zgoda. Ale jeszcze na wszelki wypadek używaj tego – polecił doktor, wskazując oparte o ścianę kule. – Myślę, że za jakieś dwa, trzy dni poczujesz się na tyle pewnie, że będziesz mógł z nich całkiem zrezygnować.

      Po zjedzeniu ogromnej pizzy (z której Ada podkradała jedynie oliwki i listki rukoli) Dawidowi wrócił dobry nastrój.

      – Czuję się jak więzień, który wyszedł na wolność – wyznał z właściwą młodemu wiekowi przesadą. – Nie masz pojęcia, jakie to okropne tak długo być unieruchomionym.

      – Potrafię to sobie wyobrazić.

      – Najgorsze były schody. Kuśtykanie po równym jakoś mi już szło, ale na schodach zawsze miałem wrażenie, że polecę na łeb. Zwłaszcza przy schodzeniu.

      – W takim razie pozostaje się cieszyć, że mieszkamy na parterze – zaśmiała się Ada, bardzo się starając, by jej śmiech zabrzmiał naturalnie, choć w rzeczywistości miała ochotę płakać. – Pomyśl, co by było, gdybyśmy jednak pozostali w naszych pokojach we dworku. Musiałabym ci chyba nosić na górę posiłki.

      Myśl o obiadach jedzonych w dworkowej jadalni sprawiła, że ból wrócił z całą siłą. Muszę się jakoś zdystansować, pomyślała Ada z rozpaczą. Muszę uciec, schować się na jakiś czas.

      – Może pojedziesz ze mną do Poznania? – zapytała impulsywnie. – Jutro albo pojutrze, gdy już zaczniesz swobodnie chodzić?

      – A po co chcesz jechać?

      – No wiesz, wspominałam już o cioci Gosi. Obiecałam jej spotkanie. Poza tym muszę trochę ogarnąć mieszkanie, zanim przekażę klucz panu Cezaremu, temu pisarzowi, który ma u nas tymczasowo pomieszkać.

      – Faktycznie, rozmawialiśmy o tym.

      – Więc jak? Wybierzesz się ze mną?

      Dawid zastanawiał się przez chwilę.

      – Mamo, nie chciałbym, żeby ci było przykro, ale… raczej nie. Niechętnie. Ja nie tęsknię za Poznaniem, wiesz? Nie mam dobrych wspomnień. A poza tym są jeszcze dwie sprawy. Pierwsza to taka, że zwyczajnie lubię pobyć trochę sam. Świetnie mi się wtedy myśli. A po drugie… teraz, kiedy wreszcie będę mógł chodzić, zamierzam wybrać się na oględziny piwnicy we dworku.

      – Piwnicy? A po cóż to?

      – Jeśli coś znajdę, to ci powiem – obiecał chłopak z bardzo tajemniczą miną. – Ale jeśli nie, to wolałbym nie robić z siebie głupka.

      – Sądząc po twoim wyrazie twarzy, to jest coś ekscytującego…

      – Sam nie wiem. Ale na pewno nic złego, nie bój się. Ma związek z historią dworu, z ciocią Bogną, może z jakąś jej tajemnicą, choć tego nie jestem pewien. Jejku, jak ty to robisz, że potrafisz ze mnie wszystko wyciągnąć?!

      – Przecież wcale nie wyciągam – zaśmiała się Ada. – Ty się po prostu aż palisz, żeby się tym podzielić!

      – Dobrze, już milczę! Milczę jak grób!

      Zajrzeli jeszcze do księgarni, gdzie Ada kupiła sobie pakiet powieści Simona Becketa, bo były w promocji, a Dawid długo chodził między półkami z fantasy, by w końcu z żalem stwierdzić, że nie może się zdecydować, bo chciałby mieć od razu całe serie, a wszystko jest takie drogie.

      – Kup sobie pierwszy tom – poradziła mu mama. – A jeśli się zakochasz, dokupimy resztę. Wiesz, że na książki nigdy ci nie żałowałam pieniędzy. Nawet gdy byliśmy w kiepskiej sytuacji finansowej.

      – No, ale są przecież biblioteki – zauważył Dawid. – Myślę, że więcej sensu ma wypożyczenie tego pierwszego tomu i sprawdzenie, czy mi się podoba. Gdybym się rozczarował,

Скачать книгу