LITMIR.BIZ

Скачать книгу

      – Muszę do toalety – powiedziała przepraszająco.

      Henrik zerwał się, żeby ją przepuścić. Jack odwrócił się do mnie.

      – Jakie macie plany na dzisiejszy wieczór?

      Zawahałam się. Zerknęłam na komórkę, nadal żadnego znaku życia od Viktora.

      – Sama nie wiem. Chris ma ochotę jeszcze poimprezować, więc pewnie pójdę z nią. A wy?

      Jego obecność była tak namacalna, że zrobiło mi się nieswojo. Działał na mnie wręcz podskórnie i nie miałam pewności, czy mi się to podoba.

      Henrik wciąż stał. Rozglądał się po lokalu.

      – My chyba będziemy kontynuować zabawę u Henrika. Możecie iść z nami, jeśli chcecie.

      – Może. Tylko najpierw pogadam z Chris.

      – Zrób to – odparł, nie odrywając ode mnie niebieskich oczu. – Czym się zajmujesz? Może studiujesz?

      Miał ciemne, gęste rzęsy, przez co kolor jego oczu wydawał się jeszcze intensywniejszy. Nasze uda chwilami stykały się pod stołem.

      – Studiuję na Handelshögskolan – odparłam niedbale i wypiłam łyk piwa.

      Zawsze z największym trudem ukrywałam dumę z własnych osiągnięć. Że udało mi się podnieść po tym, co się stało, że uzyskałam świadectwo umożliwiające dostanie się na Handelshögskolan i zrealizowałam to, o czym wielu marzy, chociaż nie miałam takich warunków jak większość studentów tej sztokholmskiej uczelni.

      – Co ty powiesz, ja też. Na pierwszym roku?

      – Tak.

      Obracałam szklankę w dłoniach. Gdzie ta Chris?

      – I jak? Podoba ci się?

      Wierciłam się, bo skupił na mnie całą swoją uwagę, a ja wolałam trzymać się w cieniu. Viktor nigdy nie patrzył na mnie tak wprost i był to jeden z powodów, że czułam się przy nim dobrze. Moje tajemnice pozostawały moimi. Natomiast Jack jakby prześwietlał mnie wzrokiem.

      – Owszem – odparłam przeciągle. – Chociaż to dopiero tydzień, więc trudno powiedzieć.

      Chris wróciła do stolika i spojrzała na nas ciekawie.

      – On… Masz na imię Jack, prawda? – odezwałam się niepewnie. Przytaknął. – Jack pyta, czy mamy ochotę iść z nimi do… Henrika? Ale my wybieramy się gdzieś dalej, tak?

      Próbowałam ukryć, czego tak naprawdę chcę.

      Widać było po Chris, że zrobiłam na niej wrażenie swoją operatywnością. Ale ku mojemu zdziwieniu tylko wzruszyła ramionami.

      – Może. Zobaczymy – powiedziała. – Najpierw chcę potańczyć.

      – To zwijamy się do Sturecompagniet – wtrącił Henrik.

      – Nie mam siły stać tam w kolejce do wejścia – westchnęła Chris, zarzucając rudymi włosami.

      – Nie ma obaw. Jack załatwi wejście – odparł Henrik. – Prawda, Jack?

      – Jasne – powiedział Jack, nie odrywając ode mnie oczu. – Nie ma problemu.

      Wstał i podał mi rękę. Zerknęłam na komórkę. Żadnej wiadomości. Viktor stał się nagle nieważny. Schowałam komórkę do torebki i chwyciłam rękę Jacka.