ТОП просматриваемых книг сайта:
Пляменнік чараўніка. К. С. Льюіс
Читать онлайн.Название Пляменнік чараўніка
Год выпуска 1955
isbn 978-985-6983-76-7
Автор произведения К. С. Льюіс
Серия Добрая кніга
Издательство Электронная книгарня
Пасля таго як Дыгары доўгі час глядзеў на лес, ён заўважыў дзяўчынку, што ляжала на спіне каля дрэва. Яе вочы былі прымружаныя, нібыта яна знаходзілася паміж сном і явай. Ён доўга моўчкі глядзеў на яе. Нарэшце дзяўчынка расплюшчыла вочы і нейкі час глядзела на Дыгары, таксама моўчкі. Потым яна прамовіла сонным і задаволеным голасам:
– Мне здаецца, я бачыла цябе раней.
– Мне таксама так здаецца, – зазначыў Дыгары. – Ты даўно тут?
– О, вечнасць, – сказала дзяўчынка. – Прынамсі, не ведаю, вельмі доўга.
– І я таксама, – адказаў Дыгары.
– Няпраўда, – сказала яна. – Я толькі што бачыла, як ты з’явіўся з таго возера.
– І сапраўды, – збянтэжана пагадзіўся Дыгары. – Я й забыўся.
Потым яны абодва доўга маўчалі.
– Слухай, – сказала дзяўчынка праз некаторы час. – Цікава, мы сапраўды некалі бачыліся? Я ўзгадваю – нібыта малюнак у галаве – хлопчыка і дзяўчынку, падобных да нас, якія жывуць недзе ў зусім іншым месцы і робяць розныя рэчы. Магчыма, гэта проста сон.
– Думаю, мне сніўся такі ж сон, – адказаў Дыгары. – Пра хлопчыка і дзяўчынку, якія жылі ў суседніх дамах… і пра нейкае поўзанне сярод бэлек. Я памятаю, што ў дзяўчынкі быў брудны твар.
– А ты нічога не блытаеш? У маім сне брудны твар быў у хлопчыка.
– Я не памятаю яго твару, – сказаў Дыгары і потым дадаў: – Што гэта там?
– Нішто сабе! Гэта марская свінка, – здзівілася дзяўчынка. І сапраўды – гэта была тлустая марская свінка, якая нешта вынюхвала ў траве. Пасярэдзіне тулава яна была пераматаная стужкай з замацаваным яскравым жоўтым пярсцёнкам.
– Глядзі! Глядзі! – закрычаў Дыгары. – Пярсцёнак! І зірні! У цябе на пальцы такі ж. І ў мяне таксама.
Цяпер дзяўчынка села, нарэшце сапраўды зацікавіўшыся. Яны вельмі пільна паглядзелі адно на аднаго, спрабуючы ўзгадаць. І потым, у адзін і той жа момант, яна ўсклікнула: “Містар Кэтэрлі!”, а ён: “Дзядзька Эндру!” – і дзеці зразумелі, хто яны, і пачалі прыгадваць усю гісторыю. Праз некалькі хвілін жвавай гутаркі ўсё было высветлена. Дыгары распавёў, якім бесчалавечным аказаўся дзядзька Эндру.
– Што будзем рабіць? – запыталася Полі. – Возьмем марскую свінку і вернемся дамоў?
– Нам няма куды спяшацца, – сказаў Дыгары, шырока пазяхаючы.
– Думаю, ёсць, – адказала Полі. – Тут занадта ціха. Тут так… так сонна. Ты амаль задрамаў. Калі мы абодва заснем, то так і будзем ляжаць і спаць вечна.
– Тут вельмі добра, – запярэчыў Дыгары.
– Так, – пагадзілася Полі. – Але нам трэба вяртацца.
Яна паднялася і асцярожна пайшла да марской свінкі. Але пасля перадумала.
– Лепей пакінем яе тут, – сказала Полі. – Тут яна шчаслівая, а твой дзядзька зробіць з ёй што-небудзь кепскае, калі мы вернем яе.
– Не сумняваюся, – адказаў Дыгары. – Дастаткова ўзгадаць, як ён