Скачать книгу

>Telefon zənginə yuxudan ayılan Elmurad yataqdan qalxmadan yarıyuxulu halda ekrana baxdı, qayınanası Sevil xanım idi.

      “Görəsən, səhər tezdən nə olub, xeyirdir inşallah” deyərək tələsik telefonu qulağına qoydu.

      – Salam, sabahınız xeyir.

      – Salam Elmurad, Günel hardadı? Zəng edirəm zəng çatmır.

      – Saat neçədir ki?

      Elmurad ekrana baxdı, saat 9:05-i göstərirdi, çönüb yatağının sol tərəfinə baxdı. Təəccüblü də olsa, Günel hələ yataqda idi.

      – Günel yatıbe, narahat olmayın, burdadır.

      – Hə yaxşı, yuxumu pis görmüşdüm, zəng çatmadı, lap ürəyim üzüldü. Votsapa da baxdım son dəfə gecə saat 3-ə işləmiş girib, narahat oldum o vaxt niyə oyaq olub, yəqin gec yatıb yorğundur qoy yatsın. Bağışla səni də narahat elədim .

      – Yoo, əstəğfrullah, xoşdu…

      Elmurad sağollaşıb telefonu kresloya atdı. Başını balışa qoyub istədi təzədən yatsın, amma o, özü də narahat oldu. Axı Günel indiyə qədər yatıb qalmazdı, həm də gecə saat 3-ə işləmiş votsapda olmağı da Elmurada bir az qəribə gəldi. Günel hara gecə 2-də, 3-də votsapda olmaq hara. Normalda yatma saatları 12 idi. Başını qaldırıb üzü əks tərəfə olan Güneli asta səslə çağırdı sonra əli ilə belinə toxundu. Cavab vermirdi və bədəni də buz kimi idi, üzünü özünə çevirəndə ağzından köpüklü qan töküldüyünü görüb dəhşətə gəldi. Günelin ruhu artıq bədənində yox idi. Çoxdan canı çıxmış və bütün bədəni də soyumuşdu. Lakin daha dəhşətlisi isə bu idi ki, Günelin üzündə və bədənində qaraqançır olmuş yerlər açıq-aydın görünürdü. Döyüldüyü aşkarca hiss olunurdu. Elmurad onun buz kimi üzünü ovucları arasına alıb var gücü ilə çığırdı – “Güneeeeel” – “Yooox, bu ola bilməz”. Bəlkə, oyanar deyə Günelin üzünü sillələməyə başladı, lakin artıq gec idi. “İlahi, bu necə ola bilər axı?” deyə qışqırıb ağlayırdı.

      Evdə yalnız başına nə edəcəyini bilməyən Elmurad şok vəziyyətində bir saatdan çox səssizcə oturub Günelin cansız cəsədinə baxıb qalmışdı. Bir müddət sonra düşdüyü şokdan ayılsa da, dili-dodağı quruyub bir kəlmə də kəsə bilmirdi. Qışqırıb bağırmaq, çığırmaq istəsə də, bacarmırdı. Telefonu götürüb ancaq dost tanışlara, ata-anasına bunu yaza bilmişdi: “təcili bizə gəlin, evim yıxıldı”.

      Gözlərindən yaş süzülsə də, ağzını aça bilmirdi, elə bil ağzı kilidlənmişdi. Tələsik əynini geyinib mətbəxə keçdi. Üzünə su vurub az da olsa, ayılmaq, nələr baş verdiyini anlamaq istəyirdi. Elə bilirdi yuxu görür… Əl-üzünü yuduqdan sonra gözü stolun üstünə sataşdı, külqabıda yarı çəkilmiş siqaret və stolun digər tərəfində dəftərlə qələm var idi. Dərhal dəftəri götürüb varaqladı. Bu Günelin yemək reseptləri və dükandan-bazardan aylıq alacaq ərzaqları yazdığı dəftər idi. Başqa qeyri-adi bir yazı yox idi. Öz içində danışmağa, suallar verib cavab axtarmağa başladı. “Bu dəftər həmişə soyuducunun üstündə olurdu. Gecə yarısı Günel bu dəftəri neyləyirdi ki? Bəs bu külqabıdakı siqaret nə idi?” Ard-arda cavabsız suallar gəlirdi beyninə. Axı Elmurad siqaret çəkən deyildi. Hərdənbir dost-tanışla ad günündə, bayramlarda azacıq içməyi var idisə, amma siqaretə nifrət edirdi. Hətta Elmurad özündən şübhələnməyə başlamışdı. Ötən gecəni xatırlamaq istəyirdi, harda olduğunu, içkili olub-olmadığını… Başında sanki bir tufan qopurdu, heç nə yadına gəlmir, heç bir cavab tapa bilmirdi. Əli ilə başını yumruqlayırdı…

      Yox, o heç vaxt özünü itirəcək qədər içkili olmamışdı. Heç nə anlaya bilmirdi. Gördüklərinə heç bir anlam qata bilmirdi biçarə Elmurad.

      Qapının qəfil zənginə diksinib özündən asılı olmayaraq tez qapıya tərəf qaçdı. Gələn qonşu bina da yaşayan uşaqlıq dostu Tural idi. Onu görən kimi qucaqlayıb hönkürtü ilə ağlamağa başladı. Qapının ağzındakı səs-küyə qonşular da gəldi…

      Tural vəziyyəti anlayandan sonra polisə zəng vurmağı məsləhət bildi. Çünki o dostu Elmuradı yaxşı tanıyırdı, xasiyyətinə bələd idi. Ümümiyyətlə heç bir canlıya ziyan verməyən, məxsusən qadınlara hörmət və sayqı mövzusunda çox həssas olan Elmurad özünün seçdiyi, sevdiyi bir xanıma belə işgəncə verib öldürməsi mümkün deyildi. Nəsə bir qəribəlik var idi bu işdə, bunu da yalnız polis çözə bilərdi. “Onsuz da polisə zəng vurmasaq da, gələcəklər, elə bizim öncədən zəng vurmağımız daha münasibdir”, deyə düşünüb zəng vurdu.

      Artıq Elmurad gilin mənzili insanlarla dolu idi. Eşidən, bilən bütün qohum-qonşu gəlib özünü çatdırmışdı. Ağlaşma səsləri binanı götürmüşdü…

      Günelin anası Sevil xanımın isə ah-naləsi kəsilmirdi. Ən çox da Elmuradı söyür, qarğış edirdi…

      – Sənin əllərin qurusun, səni görüm tikə-tikə olasan, balamı bu günə qoyduğun yerdə. Sən mələk cildinə girmiş şeytansan, əzrayılsanmış bizim xəbərimiz olmayıb. Hamı səni tərifləyirdi, görsünlər indi sənin kimi ilanı, tanısınlar. Mənə telefonda deyirdin Günel yatıb… demək axşamdan bilirmişsən… Sən mənim balamı bədbəxt elədin səni görüm bədbəxt olasan. Qadını da bu cür döyərlər, ay biqeyrət? Neyləmişdi, sənə pis baxırdı, pis arvad olmuşdu sənə?

      Qohumların mane olmağa çalışmalarına baxmayaraq Sevil xanım əlləri ilə Elmuradın üzünü cırmaqlayıb cırmışdı, üzündən qan axırdı. Elmurad isə ancaq ağlayır və bir kəlmə belə demirdi. Polislər gələnə kimi bir neçə qohum, dost-tanış əsəbdən özünü saxlaya bilməyib, kimi söydü, kimi üzünə tüpürdü Elmuradın… Amma Elmuradın valideynləri isə qəti heç nə danışmır, sakitcə durub baxır, nə olduğunu anlamağa çalışırdılar.

      Polislər evdə bəzi axtarışlar edib, fotoşəkillər çəkib, mənzildən hamını çıxardıb qapını möhürlədilər. Elmuradı da, meyiti də maşınlara qoyub apardılar.

      Ekspertiza müddəti nisbətən uzun çəkdi…

      UŞAQLIQ DÖVRÜ VƏ MƏKTƏB ILLƏRI

      Günel, kasıb bir ailədə dünyaya göz açmışdı. Üçüncü qız olduğu üçün valideynləri tərəfindən hələ ana bətnində olarkən arzuolunmaz bir övlad olmuşdu. Dünyaya gəlişi də sevincli, bayramlı deyildi. Allah nə gözəllik, nə şirinlik desən bu qıza bəxş etmişdi. Dil açandan sonra çoxlarını şirin söhbətləri ilə özünə cəlb edirdi. Məxsusən bacıları ondan ötrü ölürdülər. Qucaqlarından yerə qoymurdular. Gah güldürür, gah ağladıb hər iki halından həzz alırdılar.

      Günel, kasıblıq nə olduğunu 4-5 yaşlarında artıq başa düşməyə başlamışdı. Evdə valideynlərin uşaqların yanında aşkarca bütün problemləri danışması onların saf, təmiz beyinlərində çox erkən “nisyə”, “borc”, “pulsuzluq”, “yoxluq” və s. neqativ fikirlərin toxumlarının cücərməsinə səbəb olmuşdu.

      Kaş ki, bütün valideynlər biləydi, biləydi ki, bilməyərək danışdıqları, etdikləri ən xırda saydıqları səhvlər övladlarının həyatında böyük fəsadlar yaradır. Elə fəsadlar ki, o fəsadların övladın şəxsiyyətinin formalaşmasında saysız mənfi təsirləri olur. Hansı ki, övlad bu təsirlərin kökünü şəxsiyyətindən, ruhundan təmizləmək üçün çapalasa da, çox vaxt mümkünsüz olur. Böyüdükcə özünə güvənməmək, qorxaqlıq, tənbəllik, özünü ifadə edə bilməmək, danışmağa çəkinmək, özünə qapanmaq, acıqlı-stressli olmaq, kobudluq və s. psixoloji problemlər valideynlərin həmin səhvlərinin nəticəsi olur.

      Günel kasıblığın necə böyük bir bəla olduğunu məktəbə gedəndən sonra daha yaxşı anlamağa başladı. Hər il sentyabr ayı gəlməmiş uşaqların məktəb paltarları, məktəb ləvazimatlarına maddi imkan olmadığından evdə söz-söhbətlər, dava-dalaşlar başlayırdı. Atası taxta ustası idi, evlərdə döşəmə, tavan və başqa taxta işləri görürdü. İş burasında idi ki, daimi işi yox idi, ayda bir dəfə işi olurdu, ya da bəzən heç olmurdu. Atası işləyəndə də çox vaxt pulunu ya yarımçıq alırdı, ya da müştərilər ödənişi gecikdirirdilər. Pul alanda da borcların bir qismini verirdi və evə yalnız vacib ərzaqları alırdı, vəssalam.

      Günel çox vaxt özündən böyük bacılarının paltarları ilə məktəbə getməli olurdu. Əslində bacıları da heç təzə paltar geyinmirdilər, hansısa

Скачать книгу