LITMIR.BIZ

      Səhər yuxudan oyananda Tarzan günəşin qarşıdan deyil, sağ tərəfdən qalxdığına diqqət yetirdi. Deməli, sahil xətti qərbə tərəf əyilmişdi. O, axşamadək ağacların başı ilə yol getdi. İndi əvvəlki günlərdən fərqli olaraq günəş dənizdə batırdı. Hər şey Tarzana aydın oldu: o, materikdə deyil, adadadır və bu yerdə insan yaşadığına dəlalət edən heç nə yoxdur.

      Niyə Tarzan bunu ilk gündən başa düşməmişdi? Qəddar düşmən ondan intiqam aldığını yazmışdı. Tarzanı ətraf aləmdən həmişəlik təcrid etmək üçün onu insan ayağı dəyməyən bir adaya atıb getmişdi. Rokoff özü isə, yəqin ki, Afrika sahillərinə yan almışdı. Çünki məktubda göstərdiyi kimi, məqsədi balaca Ceki adamyeyənlər qəbiləsinə təhvil vermək idi…

      Oğlunu gözləyən məşəqqətləri təsəvvürünə gətirəndə dünya Tarzanın gözlərində qaraldı. Cek adamyeyənlərin arasında nisbətən ürəyiyumşaq birisinin əlinə düşsə və həmin adamyeyən ağ uşağa ürəkdən bağlansa belə, onun taleyi çox acınacaqlı olacaqdı. Tarzan Afrika cəngəlliklərində yaşayan tayfaların həyat tərzinə bələd idi. Bu əzablı həyat məhrumiyyətlər və təhlükələrlə dolu idi. Yaşayış uğrunda ağır mübarizədə ən çox əzilənlər də məhz ürəyiyumşaqlar, insani hislər keçirənlər, təkcə özünü yox, başqalarını da fikirləşənlər olurdular.

      Bəs sağ qalsa, böyüyəndə Cekdən nə çıxacaq? Dəhşət! Kanniballar arasında aldığı tərbiyə və qazandığı vərdişlər onun mədəniyyətə yolunu birdəfəlik kəsəcək!

      Adamyeyən! Onun balaca Ceki insan əti yeyəcək! Bu iyrənc fikir burğu kimi Tarzanın beynini deşirdi.

      Ucu yonulmuş dişlər, dəmir halqa taxılmış burun, döymələrlə eybəcər hala salınmış sifət! Oğlunun bu gələcək görkəmini gözləri önünə gətirən Tarzan gah çarəsizlikdən süstləşir, gah da nifrətdən coşurdu. Of-f-f! Kaş Rokoffun boğazı bircə dəfə də onun əlinə keçəydi!

      Bəs Ceyn? O yazıq həyəcandan və qeyri-müəyyənlikdən bu saat az qala dəli olur. Xeyli vaxtdır nə uşağından, nə də ərindən xəbər tuta bilir. Tarzana elə gəlirdi ki, Ceyn ondan da pis vəziyyətdədir. Tarzan, heç olmasa, bilir ki, sevimli arvadı Londonda öz evində, təhlükəsizlikdədir. Ledi Qreystok isə Tarzanın və balaca Cekin harada olduqlarını təsəvvürünə belə gətirmir.

      Yaxşı ki, Rokoffun ledi Qreystoku da əsir saxladığı Tarzana bəlli deyildi, yoxsa bu dərd onun iradəsini tamamilə əlindən alardı.

      Tarzan kədərli-kədərli cəngəlliyi dolaşırdı. Bu dəm qulağına qəribə səs dəydi, sanki kimsə ağacı cırmaqlayırdı. Nə ola bilərdi?

      O, ehtiyatla səs gələn tərəfə getdi. Parlaq dəriyə malik bəbir qırılıb yerə düşmüş ağacı gəmirir, özünü onun gövdəsinə sürtürdü. Vəhşi pişik Tarzanın addımlarını eşidib başını döndərdi və dişlərini qıcartdı.

      Şita tərpənə bilmirdi. Qabaq pəncələri ağacın altında qalmışdı.

      Meymun-adam özünü müdafiə edə bilməyən heyvanın qarşısında dayandı. Tələyə düşmüş bəbir onsuz da ya başqa vəhşilərə yem olacaq, ya da əvvəl-axır acından gəbərəcəkdi. Amma Tarzan Şitanı öldürsə, damarlarından və dərisindən istifadə edə bilərdi.

      Tarzan oxu yaya qoyub dartdı. Son anda nə fikirləşdisə, əl saxladı.

      Bu gənc həyata son qoymaq, təbiətin yaratdığı gözəlliyi məhv etmək necə də asandır!.. Amma düzgündürmü? Dara düşmüş canlının köməyinə yetmək əvəzinə onun çətin vəziyyətindən öz xeyrinə istifadə etmək yalnız qəddar və dardüşüncəli insanların adəti deyilmi?

      Tarzan bəbiri azadlığa çıxarmağa qərar verdi. O, Şita ilə arasında təhlükəsiz məsafə saxlamaqla ağacın ətrafına fırlandı. Vəhşinin onurğası sağlam idi, bədənində hər hansı ağır xəsarət əlaməti yox idi, təkcə pəncələri əzilmişdi. Bəlkə də, heç sınmamışdı.

      Meymun-adam oxu qabına qoydu, yayı çiyninə keçirdi və vəhşi pişik miyovultusuna bənzəyən

Скачать книгу