LITMIR.BIZ

Скачать книгу

təkcə biri, eynilə gümüşü rəngli «Lotus-Esprit» idman avtomobili duracaqdan maneəsiz çıxa bilərdi.

      Edvard maşın sahiblərinin açar saxladıqları qutunun böyründə iki yapon xidmətçini gördü. O, «Lotus»u göstərib soruşdu:

      – Mister Stakinin maşınıdır?

      Xidmətçilər çaşdılar, əvvəl baxışdılar, sonra eyni vaxtda başlarını tərpətdilər. Onlardan biri nəzakətlə cavab verdi:

      – Bəli, ser, mister Stakinin maşınıdır.

      Edvard «Lotus»a yaxınlaşanda arxadan Filin səsini eşitdi. Vəkil tövşüyə-tövşüyə çıxış zolağı ilə qaçır və nəsə qışqırırdı:

      – Sən hara? Nədir, gedirsən?

      Edvard etiraz qəbul etməyən tərzdə əlini vəkilə uzatdı:

      – Zəhmət olmasa, maşınının açarını ver.

      – Nə üçün? – Fil heyrətini gizlətmədi. – Səninkinə nəsə olub?

      – Heç nə olmayıb, sadəcə, onu araya alıblar. Derril çıxa bilmir, – deyə Edvard yaxınlıqda divara söykənib həmkarlarından biri ilə söhbət edən qırmızıdərili sürücüsünü göstərdi. Sürücü Edvardla Filipin ona baxdıqlarını görüncə təəssüflə çiyinlərini çəkdi.

      – Zəhmət olmasa, açarları ver, – Edvard xahişini təkrar etdi.

      Stakinin etiraz cəhdi uğursuz oldu.

      – Al, – deyə o, Edvardı dilə tuta biləcəyinə ümid yeri qalmadığı üçün açarları verdi. – Amma yaxşı olar ki, maşını özün sürməyəsən, iş səni çox yorub. Bəlkə, heç mənim maşınımda işin olmasın? Yaxşısı budur, deyim, səni gətirən maşın üçün yolu açsınlar.

      – Haydı, tez yolu açın! – deyə o, yerində donub-qalmış yapon xidmətçilərin üstünə qışqırdı. – Bu avaraları görüm lənətə gəlsinlər.

      Edvardın artıq «Lotus»un sükanı arxasına keçdiyini görən Filip özünü maşının üstünə atdı:

      – Dayan, Edvard, xahiş edirəm! Sən, heç olmasa, sürəti dəyişməyi bacarırsan?

      Edvard motoru işə saldı.

      – Niyə bacarmıram?

      – Bunda avtomat sürət qutusu deyil, adi mexanikadır! Sən axı, deyəsən, heç belə maşın sürməmisən, – Filip sakitləşmək bilmirdi. Edvard onun canfəşanlığını görüb qımışdı:

      – Birtəhər baş açaram.

      – Ehtiyatlı ol, yalvarıram! Maşın təptəzədir.

      Edvard sürətlər qutusunun dəstəyindən yapışıb yana çəkəndə xırçıltı səsi eşidildi. Filipi az qaldı ki, iflic vursun.

      – Tanrı xatirinə, durrr… Sən qalsan, yaxşı olar… – o, əllərini sinəsində çarpazlayıb yalvardı.

      Edvard zəhləsini tökən milçəyi qovurmuş kimi əlini yellədi:

      – Hər şey yaxşı olacaq, narahat olma.

      Güclü motor nərildədi və maşın yerindən qopdu. Darvazaya çatanda «Lotus» dayandı. Filip Staki maşına tərəf yüyürdü.

      – Araban xoşuma gəlir! – Edvard pəncərədən qışqırdı.

      – Mənim də! Bax ha, ehtiyatlı ol! Axı sən onun dilini bilmirsən…

      Sürətlər qutusunun içindəki çarx bir də vəhşicəsinə dişlərini xırçıldadanda Filip başını tutdu və qışqırdı:

      – Sən qaranlıqda azacaqsan!

      Maşının təkərləri vıyıldadı. O, yola çıxdı və… doğrudan da, Edvardın qaldığı mehmanxanaya əks istiqamətdə şütüdü.

      – Ora yox! Beverli Hillz yamacdadır!..

      Amma Edvard artıq Filipi eşitmirdi. «Lotus» nərildəyə-nərildəyə dolanbac dar küçə ilə uçurdu.

      Edvard Lyüis həqiqətən mexaniki sürətlər qutulu avtomobilə alışmamışdı. Ümumiyyətlə, o, maşını yaxşı idarə edə bilmirdi, buna görə də, adətən, şəxsi sürücüsünün, reaktiv təyyarəsinə minməli olanda isə pilotunun xidmətindən istifadə edirdi. Təəccüblü deyildi ki, o, bir neçə dəfə döngəni həddən artıq yüksək sürətlə buruldu, əyləci basanda az qaldı ki, motoru söndürsün. Bir yerdə isə «Lotus» elə sıçradı ki, o, Edvard şosedən çıxıb maşını saxladı.

      – Lənətə gəlmiş öküz arabası! – deyə o, yenidən şoseyə qayıtmaq üçün maşını arxaya verdi və nisbətən aşağı sürətlə yoluna davam etdi.

      Hava tamam qaralmışdı, Edvard isə yanlış istiqamətə getdiyinin fərqinə varmırdı.

      II fəsil

      Vivyen Uordun çarpayının yanına qoyduğu zəngli saatı axşam səkkizin yarısında cingildədi. Dərin yuxudan oyanan qız gərnəşdi, şirin-şirin əsnədi və gözlərini açmadan əlhavasına saatın səsini kəsdi.

      Beləcə, gözüyumulu bir-iki dəqiqə uzanandan sonra Vivyen qalxıb yatağında əyləşdi, ayaqlarını döşəməyə salladı və hətta yatanda da çıxarmadığı parikinin kəkilini düzəltdi. O, Kit de Luka adlı rəfiqəsi ilə birgə yaşadığı tör-töküntülü mənzilini süzdü.

      Vivyenin paltarlarının bir hissəsi döşəmədə, bir hissəsi üzlüyü sürtülmüş kreslonun üstündə atılıb qalmışdı.

      Çarpayının baş tərəfində onun köhnə dostlarının və tanışlarının tələsik çəkilmiş, sonra da sifətləri səliqə ilə kəsilmiş fotoşəkillərinin yapışdırıldığı divar qəzetinə oxşayan bir şey asılmışdı.

      Pəncərədən şəhərin hay-küyü eşidilirdi. Maşınların siqnalları ulaşır, hansısa xala cır səslə çığırırdı. Sonra sürətlə uzaqlaşan polis maşınının sirenası eşidildi.

      Vivyenlə Kitin otaq kirələdiyi mehmanxana Hollivud bulvarının yan küçələrindən birində idi. Onun iki addımlığında isə məşhur «Uolk of Feym» mehmanxanası yerləşirdi. «Uolk of Feym»in qarşısındakı səkidə dünyaca məşhur adamların ulduzlarla haşiyələnmiş adları yazılmışdı. Bu küçə hər gün Hollivuda turist axını cəlb edən tələlərdən biri idi.

      Bulvarın Vivyen yaşayan tərəfində diqqət çəkən başqa heç nə yox idi. Burada ucuz bar və restoranlar, varyete və porno-kinoteatrlar bir-birini əvəzləyirdi. Küçənin asfalt örtüyünə ulduz haşiyədə məşhurların adları döşənmiş hissəsi müştəri ovuna çıxan fahişələrin sevimli yeri idi.

      Küçə və restoranlarda narkotik satanlar, qadın alverçiləri və qeyri-leqal mühacirlər, hər növ xırda fırıldaqçılar və avaralar, eləcə də bütün rəngarəngliyi ilə bulvarda təmsil olunmuş əyləncə industriyasının saysız-hesabsız zəhmətkeşləri qaynaşırdılar. Səsgücləndiricilərdən ətrafa rok və blüz sədaları yayılır, yeniyetmələr dəstə ilə səkilərdə gəzişir, yoldan ötənlərin arasından sivişə-sivişə skeytbord1 sürür, küçə gözəlçələri maşınların pəncərələrindən içəri boylanıb kişiləri yoldan çıxardırdılar:

      – Ey, dost, bir az əylənmək istəmirsən?

      – Bu

Скачать книгу