LITMIR.BIZ

Скачать книгу

onze richting uitkomen.”

      Liz giechelde.

      Ik hoorde een luide klik en de deur zwaaide open. We glipten naar binnen en sloten de deur.

      "Waarom wij inbreken in bibliotheek?"

      Liz liet haar hand langs de muur glijden om haar weg te vinden in de donkere ruimte. "Weet je wat een woordenboek is?"

      "Ik... nee."

      "Je zal het meteen te weten komen."

      Ze stootte tegen een houten stoel die met een bons omverviel. Onze adem stokte in onze keel met een hoorbare huh. We bleven als verlamd staan luisteren of iemand door de gang kwam rennen om te zien wat er gebeurd was. Na een ogenblik begonnen we weer te ademen.

      "Hier heb ik het," zei Liz.

      Ze nam mijn hand en legde hem op het boek. Ik liet mijn hand over de bovenkant en langs de zijkant van de pagina's van het open boek glijden.

      "Het is zo gigantisch."

      "Ja, er staan ongeveer vijftig miljoen woorden in."

      Ik probeerde het op te tillen. "Het weegt zeker..."

      "Veertig kilo." Ze draaide het boek om op zijn sokkel. "Maar het heeft wielen."

      Ik voelde onderaan; inderdaad, er zat een klein wieltje aan elk van de vier poten van de sokkel.

      "Kom op," zei Liz en ze trok het boek naar de deur.

      "Stelen we dat nu?"

      "Nee..." ze stopte even om de deur te openen en in de gang te gluren. "We lenen het gewoon een nachtje."

      Nadat we de deur van de bibliotheek gesloten hadden, duwden en trokken we de sokkel zo snel we konden door de gang. Maar de kleine, piepende wieltjes wiebelden naar alle kanten, waardoor het hele ding begon rond te draaien. We draaiden rond het enorme boek dat ongecontroleerd van de ene naar de kant tolde. Tegen dat we bij onze kamer aankwamen, giechelden we en zodra we het woordenboek veilig in onze kamer gekregen hadden, vielen we op ons bed, bijna hysterisch van het lachen.

      Liz ging rechtzitten en veegde haar ogen droog. "Weet je hoe je dit ding moet gebruiken?"

      Ik depte mijn wangen droog met mijn mouw en schudde mijn hoofd.

      "Oké, gluteus begint met een 'g', akkoord?"

      "Ja," zei ik.

      "Zie je die lipjes aan de rand van de pagina's?"

      Ik hield mijn hoofd schuin. "A, b, c..."

      "Ja.” "Wel, je opent het boek bij de letter 'g'. De volgende letter in het woord is de 'l', dat is ongeveer in het midden van het alfabet. Je bladert door de pagina's van de 'g' tot je bijna bij het lipje 'l' bent..."

      "Oh, ja! Ik zie hoe dit woordenboekding werkt." Ik liet mijn vinger glijden over de lijst met kleine lettertjes en sloeg dan de bladzijde om. "Gl..." Verder naar beneden en dan naar de bovenkant van de volgende kolom. "Gluteus. Fantastisch! 'Een grote spier in de billen.' Dat is precies zoals je me zei, Liz. En nu zal ik betekenis voor ‘billen’ zoeken." Ik bladerde naar het gedeelte met de 'b' en begon het woord te zoeken.

      Liz zuchtte. "En nu weer naar mijn Latijn."

      "Ja en als je nood hebt aan een woord, je vraagt me gewoon en ik zoek het tout de suite."

      Ze lachte en installeerde zich met haar boek Latijn.

      * * * * *

      "Elizabeth," fluisterde ik luid. Ik schudde aan haar schouder. "Liz, word wakker."

      "Wat scheelt er?" Ze ging rechtop zitten. "Roze papiertjes!"

      "Nee, we zijn in onze kamer, zie je wel?"

      "Oh, ja. Hoe laat is het?" Ze keek even naar haar wekker. "Zes uur! Waarom maak je me wakker om 6 uur?" Toen ze haar voeten over de zijkant van haar bed zwaaide, viel haar boek Latijn op de vloer. Ze wilde het oprapen en merkte dat ze nog volledig aangekleed was. "Wanneer ben ik in slaap gevallen?"

      "Het was bijna 2 uur. We moeten groot woordenboek terugbrengen voor andere mensen komen in het huis."

      "Oh, lieve hemel. Dat ben ik helemaal vergeten." Ze sprong recht en greep de sokkel van het boek vast. "Kom op."

      We rolden het woordenboek naar buiten en renden ermee door de gang. Maar deze keer was de tollende sokkel niet zo grappig. Toen we bij de deur van de bibliotheek aankwamen, fluisterde Liz: "Oh, getverderrie!"

      "Wat?"

      "Mijn nagelvijl."

      Ze rende naar onze kamer. Ze was snel terug en friemelde aan het slot met trillende vingers. Toen de deur openzwaaide, schoven we snel het woordenboek naar binnen en trokken de deur weer dicht. Dan haastten we ons weer door de gang, voorbij het bureau van Pepper - maar voor we weer bij onze kamer waren, werden we tegengehouden.

      "Goeiemorgen, dames."

      We keken achterom en zagen Octavia Pompeii naar ons toe stappen met een nieuwsgierige blik op haar gezicht.

      "Het is fijn te zien dat jullie vroeg op zijn en klaar voor een nieuwe dag."

      Liz gluurde even naar beneden naar haar gekreukte jurk en probeerde het glad te strijken met haar trillende handen.

      "Het is ook fijn om jou te zien, dr. Pompeii." Ik trok mijn sari recht.

      "Elizabeth," zei dr. Pompeii, "ik moet Rajiani even spreken, als je het niet erg vindt."

      We staarden haar onbeweeglijk aan.

      "In mijn kantoor." Dr. Pompeii gebaarde naar een gesloten deur vlak bij het bureau van Pepper.

      Liz slikte en gluurde even naar me. "Ja, mevrouw," zei ze en haastte zich uit de voeten.

      "Ga zitten, Rajiani." zei dr. Pompeii toen we haar kantoor binnengegaan waren.

      Ze ging aan haar bureau zitten. Ik ging in de hardhouten bezoekersstoel zitten.

      "Hoorde ik de deur van de bibliotheek dichtgaan toen ik net het gebouw binnenkwam?"

      Ik aarzelde en knikte dan. Dr. Pompeii hield haar hoofd schuin en trok een schouder op. Ik nam een roze papiertje van het stapeltje op haar bureau en reikte het haar aan.

      "Dr. Pompeii, wil je alsjeblieft geen strafpunten geven aan Liz? Ik zal ze met plezier zelf aanvaarden en de mijne ook en ik zal die KD een maand lang of meer doen."

      Dr. Pompeii aanvaardde het roze papier en streek het glad op het bureau. "Heb je dan zoiets ergs gedaan?"

      "Gisteravond heb ik zoveel keer aan Liz gevraagd mij vertellen betekenis woord dat zij zelfs niet kan leren haar Latijn. Na een beetje later, en nog een vraag, zij klapt boek dicht en gaat lezen alleen in gang. Dan ik zeg ik veel spijt en ik zal stil zijn vanaf dan. Dan ze zegt tegen mij: ‘Ken jij woordenboek?’ Ik zeg nee. 'Kom op,' zij zegt en wij gaan naar bibliotheek en stelen dat hele grote woordenboek op wieltjes voor hele nacht. En nu juist voor jij aankomt, wij brengen het terug en sluiten deur met te veel gooien. Ik keek naar beneden naar mijn in elkaar geklemde handen.

      "Die deur was gesloten. Hoe ben je binnengeraakt?"

      "We... eh... ik bedoel..." de Erecode. "Ik breek slotding."

      "Heb je dat echt gedaan?"

      "Ja."

      Dr. Pompeii's mondhoek trilde in een poging niet omhoog te krullen. "En Elizabeth heeft er niets mee te maken?"

      "Nee. Zij zegt tegen mij: 'Breek slotding niet want dit is niet vergeven.' Maar ik verplicht haar mij helpen en de hele tijd zij zegt: 'Raji, doe dit niet.'"

      "Hm."

      Dr. Pompeii nam een vel getypt papier en hield het dicht bij haar gezicht, alsof ze zocht naar hele kleine spel- of grammaticafoutjes. Na een ogenblik legde ze het vel papier neer.

      "Heb je iets geleerd uit het woordenboek?"

      "Oh, ja. Ik vind precieze betekenis van 'gluteus', 'billen', 'biceps'..."

Скачать книгу