ТОП просматриваемых книг сайта:
Liefde Op Afstand. A. C. Meyer
Читать онлайн.Название Liefde Op Afstand
Год выпуска 0
isbn 9788835418993
Автор произведения A. C. Meyer
Жанр Современные любовные романы
Издательство Tektime S.r.l.s.
De overheid creëert een crisisbureau om het virus te bestrijden
Gouverneur schorst publieke evenementen in de stad
Terwijl de auto in een stroomversnelling kwam, op weg naar het appartement waar ze woonde, ging ze elke link over het onderwerp aan en las ze de artikelen, met het gevoel dat de angst het overnam. Ze stopte met lezen en haalde diep adem en sloot haar ogen.
- We kwamen aan - Sandro fluisterde, maakte haar wakker uit haar gedachten. Ze keek hem aan, knikte en stond op het punt om uit de auto te stappen toen ze hun beweging zag om haar te volgen en stopte hen.
- Nee. Ik wil alleen zijn. - Ze zag Renata haar mond opendoen om te spreken, maar schudde haar hoofd. - Alsjeblieft, ga naar huis. Het is laat. We praten morgen wel...
Ze draaide zich om en ging het gebouw binnen. Ze zei goedenavond tegen de conciërge, die zijn handen schoonmaakte met gel-alcohol. Ze fronste. De medewerkers van het gebouw waren nooit zo voorzichtig. Ze stapte in de lift en drukte op de knop voor de 11e verdieping, denkend aan het vreemde. Ze kon niet volledig begrijpen wat er aan de hand was... hoe dat kon gebeuren. Alles leek surrealistisch.
Ze ging het appartement binnen en het eerste wat ze deed was de kleren en schoenen die ze droeg uittrekken. Nog steeds in haar ondergoed, zette ze de tv op de nieuwszender aan en ging ze naar de douche. Ze wreef zich grondig in en waste haar haar. Ze wist wat ze moest doen. Ze keek meer series en documentaires over dokters en ziektes dan wie dan ook zou moeten, maar ze kon zichzelf niet tegenhouden. Toen ze als kind haar moeder tegen een buurvrouw hoorde zeggen dat haar vader was overleden na het oplopen van een vreselijke bacterie, ontwikkelde ze een oncontroleerbare angst voor ziekten. Dit bracht haar ertoe om dingen te doen die een gewoon mens niet normaal deed, zoals het ontelbare keren per dag wassen van haar handen.
Toen haar moeder zich realiseerde dat ze zich gemakkelijk schaamde om iets ongewoons in haar lichaam te voelen, nam ze haar mee naar een dokter die haar de diagnose ziekte angststoornis, ook wel hypochondrie genoemd, stelde. Therapie en medicatie hielpen haar om beter te worden, maar af en toe voelde ze die angst, veroorzaakt door de angst om ziek te worden, haar klauwen uit te breiden.
Na het bad zat ze op haar bed met een handdoek om haar haar heen en kleedde ze een badjas voor de tv en zapte ze tussen de nieuwszenders door die onophoudelijk dezelfde informatie over het virus dat de wereld overneemt herhaalden. Wat als ze dat contracteert? Wat als ze al ziek was?
- Mijn God, er waren duizenden mensen in die arena vandaag de dag,- ze mompelde, overstuur.
Op TV werd een dokter geïnterviewd.
- De geïnfecteerde patiënt kan kortademigheid, hoesten, koorts... - Ze legde haar hand op haar voorhoofd. Het leek niet warm te zijn. Ze hoestte niet, maar... ze was zeker kortademig. Ze zag haar borst met moeite op en neer gaan en werd nog nerveuzer. Haar handen zweetten en ze begon te beven. Totdat een klein vlekje duidelijkheid in haar hoofd fluisterde: kalmeer, dat is gewoon angst om je onder controle te houden. Je bent niet ziek. Je gaat niet dood. Kalmeer.
Ze zette de tv uit. Het zou haar geen goed doen om naar zoveel experts en journalisten te luisteren die daarover praten. In andere omstandigheden zou dat het moment zijn om haar sociale media te openen en video's te maken, te praten over het concert en de mensen die ze ontmoet heeft, foto's op haar feed te plaatsen en de gevolgen te bekijken. Maar nu wilde ze alleen nog maar opkrullen als een bal en gaan slapen.
***
De dagen daarna werd er in het land alleen maar gesproken over de vreselijke pandemie. Het aantal geïnfecteerden nam toe, evenals het aantal doden. Ze werd binnenshuis geïsoleerd zoals de gezondheidsdiensten aanraadden, maar ze voelde zich steeds meer alleen. In tegenstelling tot wat ze zich had voorgesteld, had ze meer advertentiecontracten getekend. Ze had besloten Renata te ontslaan voor wat ze had gedaan, maar Sandro overtuigde haar om zich te heroverwegen. Ze was een persoon van vertrouwen en op dat moment probeerde ze haar te beschermen. Zelfs als het met de verkeerde middelen was.
En die angst die ze voelde, die mensen zeiden dat het ongegrond was, leek iedereen te hebben genomen, te oordelen naar wat ze op tv en op het internet zag. Op de sociale media ging de hashtag #stayhome viraal. Iedereen vroeg om degenen die niet naar buiten hoefden te gaan om de menigte te vermijden.
Het is duidelijk dat Babi nergens voor uitkwam. De koelkast was vol en voorlopig had ze niets nodig. Alleen in de flat bracht ze haar dagen door met het kijken naar TV programma's over het coronavirus. Ze kon niet stoppen met het consumeren van alles wat er over gezegd werd. De enige berichten die ze maakte op haar sociale media waren die over het werk. Renata had haar een schema van video's gemaakt om op te nemen en ze reserveerde een hele middag om dat te doen. Ze liet alles klaarstaan en de berichten geprogrammeerd zodat ze het niet elke dag hoefde te doen.
Totdat ze rugpijn en een intense hoofdpijn begon te voelen. Toen begon de kortademigheid. De moeilijkheid om te ademen werd zo groot dat ze Dr. Luiz moest bellen en om hulp moest vragen.
Ze hadden een afspraak voor een videoconferentie en hij raadde haar aan om te testen of ze geïnfecteerd was. Ze vertelde het aan niemand. Ze wist dat als ze er met iemand van het team over zou praten, de informatie naar de pers zou worden gelekt en ze was niet klaar om het nieuws te zien dat ze ziek was in de kranten. Ze plande een huisbezoek met het door de dokter aanbevolen lab en liet zich onderzoeken.
Dat waren de twee ergste dagen van haar leven. Toen ze de uitslag kreeg en zag dat het negatief was, dat ze niet ziek was, was het alsof iemand een gigantisch gewicht van haar rug had getild. Maar de symptomen waren er nog steeds. Steeds intenser.
Angstcrisis, stelde de dokter vast. Opnieuw.
Ze kon niet alles aan. De ziekte. Mensen lijden. Dood. Het verlies van vrijheid. Eenzaamheid. Ze wist hoe bevoorrecht ze was op vele manieren, maar die pijn die ze in haar ziel voelde was te veel om te dragen.
Die nacht sprak ze met haar moeder en broer voordat ze naar bed ging. Ze waren gezond en wel. Haar moeder woonde tijdelijk bij haar oudste zoon in Belo Horizonte zodat ze niet alleen zou zijn. Nadat ze had opgehangen, liet Babi de tranen los die ze sinds het begin had achtergehouden. Ze probeerde sterk te zijn, een schema te volgen en met afzondering om te gaan, maar dat ging allemaal ten koste van haar gebroken hart. Ze kon niet begrijpen hoe dat kon gebeuren. Het was tenslotte 2020. Zoiets was onvoorstelbaar.
Zittend in de woonkamer, keek ze rond in de goed ingerichte kamer. Het was alsof alles was zoals het altijd was. Alsof haar wereld - en waarschijnlijk die van miljoenen mensen - niet was veranderd. Alsof het precies zo verder ging als het zou moeten.
Maar alles was veranderd.
Als ze de kamer weer rondkijkt, voelt het alsof de muren zich beetje bij beetje sluiten. Het was toen dat de herinnering aan een van de terugkerende dromen van haar bijna slapeloze nachten bij haar opkwam. Toen ze haar ogen sloot, herinnerde ze zich duidelijk het huisje aan de rand van de stad waar ze was geboren, op het platteland van Minas Gerais. Waar zij, haar moeder en oudere broer de nieuwjaarsavonden doorbrachten.
Een idee begon vorm te krijgen. Moet ik...?
Met haar ogen dicht kon ze bijna de bloemen in de achtertuin van het huis ruiken, die verzorgd werden door meneer Antonio, de conciërge die er één keer per week naartoe ging. Ze hield van die plek. Elke keer als ze daarheen ging, was het alsof ze haar batterijen oplaadde en zichzelf vernieuwde.
- Dat is het. Ze vertelde het zichzelf. Ze stapte van de bank af en ging meteen naar de kast om haar tassen te pakken. Ze was alleen in die flat, ze zou tenminste alleen zijn op haar favoriete plek in de wereld. Ze had wat tijd voor zichzelf nodig, weg van alles. Van die wereld waarin ze leefde.
Ze pakte haar mobieltje en drukte op de sneltoets. Toen haar telefoontje werd aangenomen, ging ze meteen ter zake.
- Schortte alle activiteiten op. Behalve wat er al gepland staat op de sociale media, wil ik voorlopig geen berichten meer plaatsen.
Ze had veel van wat ze verdiende geïnvesteerd en was in staat om het team in dienst te houden.
Dank God voor de kleine wonderen.