LITMIR.BIZ

Скачать книгу

haar te begroeten. Ze streek de honden over hun kop.

      “Je bent terug,” zei Gina, die opkeek van het tuinmagazine waar ze door had zitten bladeren. “Hoe ging het met ons wonderkind?”

      “Het was interessant,” zei Lacey. Ze liep naar Gina toe en ging naast haar op een kruk zitten. “Het is een geweldige plek met veel potentie. Het raadslid lijkt dat ook te vinden.”

      Gina vouwde haar magazine dicht. “Raadslid?”

      “Ja, raadslid Muir,” vertelde Lacey haar. “Ze is Suzy’s tante. Dit hele B&B-ding lijkt onderdeel te zijn van de plannen van burgemeester Fletcher, om oost Wilfordshire te vernieuwen. Niet dat dat Suzy’s schuld is, maar het lijkt er wel op dat ze behoorlijk wat hooi op haar vork heeft genomen. Wie weet hoe haar businessplan eruitziet. Misschien is het alleen goedgekeurd vanwege haar tante.”

      Gina tikte op haar kin. “Hmm. Dus Carol was toch iets op het spoor.”

      “Op een bepaalde manier wel.”

      “Maar alle politieke zaken terzijde,” voegde Gina toe, die haar kruk draaide zodat ze recht tegenover Lacey zat. “Wat zou het voor jóú betekenen om erbij betrokken te raken?”

      Lacey zweeg even. Ze had een gevoel van opwinding in haar buik. Als ze al haar knagende twijfels opzijzette, leek het echt een fantastische kans.

      “Het zou betekenen dat ik verantwoordelijk ben voor het inrichten van een pand van vierhonderd vierkante meter. Dat is de hemel voor een antiekliefhebber.”

      “En het geld?” vroeg Gina.

      “Oh, het zou véél opleveren. We hebben het over duizenden ponden aan inventaris. Een hele eetzaal. Een foyer. Een bar. Zes slaapkamers en een bruidssuite. Het is een enorme onderneming. Daarbij komt nog de kans op meer werk in de toekomst doordat ik meer naamsbekendheid krijg, en het feit dat een B&B voor speciale gelegenheden zoals luchtshows een positief domino-effect heeft op de rest van de stad…”

      Er verscheen een glimlach op Gina’s gezicht. “Het klinkt alsof je jezelf al overtuigd hebt.”

      Lacey gaf een vrijblijvend knikje. “Misschien wel. Maar zou het niet gestoord zijn? Ik bedoel, ze wil het af hebben voor de luchtshow. Die is zaterdag al!”

      “En sinds wanneer laat jij je afschrikken door hard werken?” vroeg Gina op brutale toon. Ze gebaarde naar de antiekwinkel. “Kijk naar alles wat je al bereikt hebt door hard te werken.”

      Lacey was te bescheiden om het compliment te accepteren, maar ze was het eens met het achterliggende idee. Ze was een waaghals geworden. Als ze geen ontslag had genomen in New York City en niet op het eerste vliegtuig naar Engeland was gestapt, had ze nooit dit geweldige leven voor zichzelf kunnen opbouwen. Ze zou een miserabele gescheiden vrouw geweest zijn die nog steeds koffie moest halen voor Saskia alsof ze een stagiair was, in plaats van een assistente met veertien jaar ervaring. Dit project voor Suzy was iets waar Saskia een moord voor zou plegen. Dat alleen al was reden genoeg om het te doen.

      “Ik denk dat je wel weet wat je moet doen,” zei Gina. Ze pakte de telefoon en legde hem voor Lacey neer. “Bel Suzy en zeg haar dat je het doet.”

      Lacey staarde naar de telefoon en beet op haar lip. “Maar alle kosten dan?” zei ze. “Zoveel inventaris in zo’n korte tijd zal veel geld vergen. Veel meer dan ik normaal gesproken uitgeef aan voorraad.”

      “Je krijgt er toch voor betaald?” zei Gina.

      “Ja, maar pas nadat de B&B geld in het laatje brengt.”

      “En dat is een gegeven, toch? Dus je gaat uiteindelijk sowieso winst maken.” Gina schoof de telefoon dichter naar Lacey toe. “Ik denk dat je alleen maar excuses voor jezelf aan het maken bent.”

      Ze had gelijk, maar dat weerhield Lacey er niet van om er nog eentje te zoeken.

      “En jij dan?” zei ze. “Zou je het erg vinden om een hele week in de winkel te staan? Ik zou geen tijd voor iets anders hebben.”

      “Ik kan de winkel prima in mijn eentje runnen,” verzekerde Gina haar.

      “En Chester? Hij zal bij jou moeten blijven als ik aan het werk ben. Suzy houdt niet van honden.”

      “Ik kan Chester wel aan, denk je niet?”

      Lacey keek van Gina naar de telefoon en weer terug. Toen, in één snelle beweging, griste de ze hoorn van de toonbank en toetste Suzy’s nummer in.

      “Suzy?” zei ze op het moment dat er werd opgenomen. “Ik heb mijn besluit genomen. Ik doe mee.”

      HOOFDSTUK VIER

      “Oh, Percy, ze zijn geweldig!” riep Lacey door de telefoon. Voor haar stond een geopende doos met zilveren vorken die ze net had ontvangen van haar favoriete Mayfair antiekhandelaar. Ze zat in het kleine kantoortje van haar winkel, omgeven door archiefmappen vol checklists, schetsen, mood boards, detailtekeningen en een hele verzameling met koffie bevlekte mokken.

      “Ze zijn allemaal gebundeld in complete sets,” legde Percy uit. “Salade, soep, vis, diner, dessert en oesters.”

      Lacey glimlachte breed. “Ik weet niet of Suzy van plan is om oesters te serveren, maar als de Victorianen oestervorken op hun tafels hadden, dan kunnen we maar beter zorgen dat wij ze ook hebben.”

      Ze hoorde Percy’s opa-achtige gegrinnik door de speaker. “Het klinkt heel opwindend,” zei hij. “Ik krijg niet vaak een bestelling voor alles dat je hebt dat Victoriaans is.”

      “Ja, nou,” zei Lacey. “Ik denk ook niet dat je klanten vaak de opdracht krijgen om in een week tijd een bejaardenhuis om te toveren in een Victoriaanse B&B!”

      “Zeg eens, slaap je wel?”

      “Een goede vier uur per nacht,” grapte Lacey.

      Ondanks hoe hard ze werkte, vond ze het hele project tot dusver heel leuk. Opwindend, zelfs. Het was als een mysterie dat alleen zij kon oplossen, met in de hoek een klok die doortikte.

      “Werk jezelf niet de afgrond in,” zei de altijd lieve Percy.

      Ze beëindigde het gesprek, greep een marker en zette een groot vinkje naast “bestek.” Ze was nu halverwege haar lijst. Ze had ongeveer honderd gunsten gevraagd, was naar Bristol en Bath gereden om een aantal uitzonderlijke stukken op te halen, en zelfs het land uit, naar Cardiff, alleen voor een schitterende stenen fontein die perfect zou staan in de foyer.

      De foyer bleek van alle kamers nog het meest lastig om in te richten. De architectuur was praktisch een conservatorium. Lacey had zich laten inspireren door Victoriaanse constructies zoals het Alexandra Palace in Londen en de kassen in Kew Gardens. De decorateurs waren nu bij Suzy om het linoleum van de vloer te trekken, de ramen van die wachtkamer-luxaflex te ontdoen en het witte plastic kozijn te bedekken met dunne laagjes flexibel metaal, die zwart waren geverfd om op ijzer te lijken.

      Tot dusver was het leuk werk geweest, ondanks het gebrek aan slaap en de lange autoritten. Maar het bedrag op haar bankrekening was wel een beetje zorgwekkend. Lacey had voor duizenden ponden aan meubilair ingekocht, allemaal perfect passend bij Suzy’s jachthuis-thema. En hoewel ze wist dat Suzy de rekening zou vereffenen zodra ze geld binnen begon te halen, was het nog steeds behoorlijk ongemakkelijk om die grote aanslag op haar spaargeld te zien. Zeker met het oog op de deal die ze met Ivan had besloten betreffende de hypotheek van Crag Cottage. Ze zou geen betalingen willen missen aan de lieve man die haar haar droomhuis had verkocht, maar als Suzy’s rekeningen niet voor eind juni werden betaald, was dat wel waar ze toe gedwongen zou worden.

      Alleen al het geweer was £5,000 waard! Lacey was bijna in haar cappuccino gestikt toen ze erachter was gekomen hoeveel het waard was, zodat ze het bedrag aan Suzy’s rekening kon toevoegen. Ze had meteen Xavier een bericht gestuurd om hem te vertellen dat ze wat geld naar hem wilde overmaken. Maar hij had gereageerd met, het is een cadeau, waardoor ze zich alleen maar schuldig voelde om het feit dat ze het wapen meteen verkocht had. Maar niet heel schuldig. Want welke man stuurde nu zonder bijbedoelingen kostbare antiekstukken naar een vrouw? Lacey begon te accepteren dat Gina misschien gelijk had gehad over Xaviers intenties en besloot dat het beter was om zo

Скачать книгу