LITMIR.BIZ

      Weszłam do pogrążonego w ciemnościach mieszkania. Potrzebowałam rozproszenia i miałam nadzieję, że Jessica mi w tym pomoże. Niestety mojej kuzynki nie było w domu. Nie miałam już siły mierzyć się ze swoimi mrocznymi myślami. Nie chciałam też myśleć o Aleksie. Potrzebowałam znieczulenia. Pamiętając, że Jess zawsze ma jakiś alkohol, skierowałam się do kuchni. W lodówce znalazłam butelkę wypełnioną do połowy przeźroczystym płynem. Wzięłam ją, a także karton soku pomarańczowego. Wyposażona w płyny i kubek z jednorożcem, ruszyłam do swojego pokoju.

      Rozsiadłam się na łóżku, napełniłam kubek do połowy i od razu wychyliłam. Jeszcze nie przełknęłam, a już czułam, jak wódka pali mnie w gardło. Odkręciłam sok i szybko przepiłam, usuwając to okropne uczucie w ustach. Zanim przygotowałam sobie kolejnego drinka, włączyłam iPoda. W głośnikach wybrzmiało One Little Piece of My Love Matthew Barbera.

      Kochałam muzykę. Była moim osobistym, niezastąpionym, jedynym w swoim rodzaju terapeutą. Nie mogłam słuchać jej przez bardzo długi okres, więc kiedy tylko otrzymałam pierwszą wypłatę, kupiłam iPoda. Każda nuta, każdy dźwięk i słowo były opatrunkiem na powstałą w umyśle, duszy i sercu ranę.

      Podniósłszy się z łóżka, zdjęłam z siebie ciuchy, zostając jedynie w bieliźnie. Nie zgodziłam się na zamontowanie luster w pokoju, żeby nie musieć na siebie patrzeć. Jednak pod wpływem krążącego w żyłach alkoholu poczułam przypływ odwagi. Ruszyłam do łazienki, gdzie znajdowało się jedno wkomponowane w ścianę duże zwierciadło.

      Stanęłam przed nim z lekką niepewnością. Uniosłam głowę, by móc na siebie spojrzeć. Tak dawno na siebie nie patrzyłam, że gdy moje oczy spotkały swoje lustrzane odbicie, w pierwszej chwili chciałam się wycofać. Włożyłam całą siłę woli, by tego nie zrobić. Otaksowałam swoją sylwetkę z góry na dół i z zaskoczeniem stwierdziłam, że nie wyglądałam najgorzej. Moje ciało nadal szpeciły okropne blizny, które przypominały mi o przeszłości, ale stało się ono bardziej kobiece. Piersi miałam pełniejsze, a biodra krąglejsze. Nie przeszkadzała mi nawet ta mała fałdka na brzuchu, powstała zapewne od jedzenia zbyt dużej ilości makaronu i czekolady. Włosy mi odrosły i lśniły, cera nabrała blasku, a w oczach zagościł błysk. Dotarło do mnie, że stworzyłam przerysowany obraz własnej osoby. Nie wyglądam tak źle, jak zakładałam. Prawdziwy problem tkwił w mojej głowie Zrozumiałam, że jeśli nie zaakceptuję siebie taką, jaką jestem, i nie pogodzę się z tym, co wydarzyło się w moim życiu, nigdy nie będę szczęśliwa. Łatwiej powiedzieć niż zrobić – zadrwił ten wredny głos w mojej głowie.

      Opuszkami palców musnęłam małe plamki znajdujące się tuż pod biustonoszem. Odpięłam go drżącymi dłońmi i odrzuciłam na posadzkę. Przechyliłam głowę, by móc lepiej przyjrzeć się nagim piersiom. Prześledziłam palcem mapę blizn. Kiedyś były ładne – przebiegło mi przez myśl. Krągłości pozostały, ale nie były już tak gładkie i nieskazitelne. Aksamitną niegdyś skórę zastąpiły blizny. Jedna była bardziej obrzydliwa od drugiej. Prawa pierś nie była już idealnie krągła, znaczyło ją wybrzuszenie na szczycie – ślad po ugryzieniu – ale nadal wyglądała dość dobrze.

      Z duszą na ramieniu przeniosłam wzrok na drugą pierś. Nie trzeba było długo czekać, żeby na widok głębokiej rany, wokół której skóra marszczyła się w nienaturalny sposób, ścisnął mi się żołądek.

      Smutne było to, że nawet nie pamiętałam, kto to zrobił i kiedy. Miałam wiele luk i dziur w pamięci. Podejrzewam, że podawano mi coś, co sprawiało, że traciłam świadomość. Byli klienci, których to podniecało.

      Każdy ślad, jaki na mnie pozostawili, już zawsze będzie mi przypominał o tym, skąd się te blizny wzięły. Byłam pewna, że nawet kiedy bardzo będę się starała żyć jak normalny człowiek, nigdy nie stanę się jednym z nich. Nigdy nie wymażę z pamięci tego, co przeżyłam. Niektórych blizn nie pozbędę się już nigdy.

      Mój umysł zaczynał dryfować w nieodpowiednim kierunku. Potrząsnęłam głową, żeby czym prędzej wyrzucić te natrętne, bolesne wspomnienia z umysłu. Nie udało mi się, zabrnęłam za daleko.