LITMIR.BIZ

      6

      Potem przyznał, że gdyby powiedział to ktoś w jego wieku, uderzyłby go od razu, zanim zdążyłoby przebrzmieć ostatnie słowo – bo dlaczego ktoś, kto chce się bić, miałby dyktować mu zasady walki? Ale to był dzieciak i z litości Reacher postanowił dać mu co najmniej jedną szansę. Dlatego bardzo powoli spytał:

      – Mówisz po angielsku?

      – Przecież słyszysz – odparł chłopak.

      – Pytam, bo źle dobrałeś słowa. Wszystko poplątałeś. Zabrzmiało to tak, jakbyś uważał, że są w Niemczech bary, do których Amerykanie nie mogą wejść, ot tak, prosto z ulicy, i poczuć się swobodnie. Niemożliwe, żebyś miał to na myśli. Jeśli chcesz, pomogę ci poszperać w słowniku.

      – Nasz kraj jest tylko dla Niemców.

      – Mnie to pasuje – odparł Reacher. – Ale cóż, już tu jesteśmy. Ot, idziemy sobie. I mamy ochotę na kawę. Nie chcemy spuszczać wam łomotu. Wolimy dać wam możliwość wycofania się i zachowania twarzy.

      – Nas jest czterech – zauważył chłopak.

      – Tak szybko policzyłeś do czterech? Niemożliwe. Jakim cudem? Pytam poważnie, bardzo mnie to ciekawi.

      W oknie baru pojawiła się czyjaś twarz. Ktoś wyjrzał i szybko się schował.

      – Chodź, idziemy – rzuciła Neagley. – To nie tu. Nie wpuściliby go.

      – A nasza kawa?

      – Pewnie lura.

      – Jaka lura? – zaprotestował Niemiec. – Tu mają dobrą kawę.

      – No to mnie przekonałeś – powiedział Reacher. – Przepuście nas.

      Chłopak ani drgnął.

      – Tutaj to my o wszystkim decydujemy. Nie wy. Amerykańska okupacja już się skończyła. Niemcy są dla Niemców.

      – Aha, czyli chcecie, żebym wszedł tam na siłę.

      Dzieciak zrobił krok do przodu.

      – My nie wiemy, co to strach.

      Powiedział to jak czarny charakter ze starych filmów.

      – Rozumiem. Jutro należy do nas, tak?

      – Bo należy.

      – A wiesz, że robienie w kółko tego samego z nadzieją na inny wynik jest symptomem obłędu? Słyszałeś o tym? Lekarze tak mówią. Ale to słowa Einsteina. Chyba. A Einstein był Niemcem, prawda? I bądź tu mądry.

      – Idźcie stąd.

      – A wy się odsuńcie. Liczę do trzech.

      Milczenie.

      – Raz…

      Żadnej reakcji.

      Uderzył na „dwa”. Szczerze mówiąc, trochę go oszukał, ale chrzanić to. Skoro mógł, to czemu nie? Szansa przepadła. Witaj w prawdziwym świecie, ciołku. Prawym prostym w splot słoneczny. Humanitarny gest. Jak ogłuszenie krowy w rzeźni. Ten drugi nie miał tyle szczęścia. Przeszkodziła mu siła rozpędu. Po prostu nadział się na łokieć Reachera, oberwał między oczy i padając, przeszkodził trzeciemu, opóźniając go na tyle, że Reacher zdążył uderzyć czwartego, tym samym łokciem ostrym łukiem, jak ostrzem noża, co zapewniło mu szeroki wybór sposobów unieszkodliwienia tego ostatniego. Zdecydował się na kopniaka w krocze, bo kosztowało to minimum wysiłku i zapewniało maksimum skuteczności.

      Przestąpił nad plątaniną nóg i zajrzał do baru. Pusto. Nie licząc jakiegoś staruszka za ladą, siwego, pomarszczonego i przygarbionego. Miał pewnie około siedemdziesiątki. Jak Ratcliffe, z tym że ten był w dużo gorszej formie.

      – Mówi pan po angielsku? – spytał Reacher.

      – Tak – odparł mężczyzna.

      – Widziałem, jak wyglądał pan przez okno.

      – Naprawdę?

      – Zna pan tych chłopaków.

      – I co z tego?

      – Wpuszczają tu tylko Niemców. Nie ma pan nic przeciwko temu?

      – Mam prawo decydować, kogo obsługuję.

      – A mnie pan obsłuży?

      – Nie, chyba że będę musiał.

      – Ma pan dobrą kawę?

      – Bardzo dobrą.

      – Ale ja już nie chcę kawy. Chcę tylko o coś spytać. Zawsze mnie to ciekawiło.

      – Co takiego?

      – Przegrać wojnę: jakie to uczucie?

      • • •

      Poszli dalej i pięć ulic później zrezygnowali. Było za dużo możliwości. Odgadywanie preferencji i upodobań osobistych, owszem, zawęziło pole działania, ale tylko trochę. Nie wykluczyło wielu scenariuszy, które mogły wchodzić w grę. Krótko mówiąc, nie sposób było przewidzieć, gdzie Amerykanin mógłby spotkać się z posłańcem.

      – Musimy spróbować odwrotnie – powiedział Reacher. – Trzeba przywarować, zaczekać na kuriera i go śledzić. Zobaczyć, z kim się spotka. Co, zważywszy na okoliczności, będzie bardzo trudne. To wymaga dużych umiejętności, zwłaszcza na ulicy. W tłumie ludzi. Przydałaby się ekipa obserwacyjna.

      – Nic

Скачать книгу