LITMIR.BIZ

Скачать книгу

że Nina Rosicka wyprawiła wczoraj imprezę dla Sary.

      – Sara to dziewczyna Alana, tak? – dopytuję.

      – Wiem, że spotykali się przez pewien czas. Sara miała na niego fatalny wpływ – potwierdza moje przypuszczenia.

      – Nic nie mogłaś – odzywa się Artur Zawada. – To nie nasza wina. Nauczyciele nie powinni odpowiadać za wszystkie durnoty, które przychodzą młodym do głowy. A poza tym to stało się poza szkołą i godzinami lekcyjnymi.

      – Powiesz mi o niej coś więcej? – wypytuję Olgę o Sarę.

      – To córka Zuzy Haman, aktorki z tego tasiemca na Dwójce. Nie pamiętam tytułu… – Bień-Kraszewska drapie się po podbródku. – Nie przypomnę sobie. W każdym razie dziewczyna nieustannie mi podpada. Otacza się gromadą wpatrzonych w nią koleżanek, które robią wszystko, co im każe. Na początku roku namówiła połowę klasy na wagary w dniu ważnego sprawdzianu. Gdy zagroziłam, że poproszę dyrektora o wyciągnięcie konsekwencji, zaśmiała mi się w twarz i życzyła powodzenia. Zastanawiam się, gdzie popełniliśmy błąd…

      – Nie mogę tego słuchać. – Zawada odchodzi od stołu. – Właśnie takim zachowaniem sprawiacie, że wizerunek nauczyciela w Polsce jest taki, a nie inny.

      – Daj już spokój, Artur. – Olga kręci głową z dezaprobatą.

      – A co, nie mam racji? Tylko czekać, aż wszystkie media podchwycą temat śmierci tej dwójki. Zacznie się prasowe dochodzenie i nieskończona liczba artykułów z każdą możliwą wersją wydarzeń. Na koniec dokopią się do naszego życia prywatnego i zaczną pisać o tym, jaki jest nasz ulubiony kolor bielizny.

      – Oszalałeś do reszty. – Bień-Kraszewska przewraca oczami.

      – Zrobią z nas kozła ofiarnego – ciągnie Zawada. – Oskarżą o to, że zamiast interesować się swoimi uczniami, marnowaliśmy czas na strajki i użalanie się nad sobą. Zobaczysz, tak będzie. Jeszcze wspomnisz moje słowa. Wszyscy wspomnicie.

      Grozi palcem każdej osobie obecnej w pomieszczeniu, a potem wychodzi nadąsany.

      – Nie martw się – pocieszam Olgę, nagle posmutniałą. – Nie wszystko da się przewidzieć.

      – Sama już nie wiem, Julka. – Kobieta przeciera palcami zmęczone oczy. – A jeśli Artur ma rację? Jeśli w pewnym momencie straciliśmy czujność albo, co grosza, przestaliśmy się interesować tymi dziećmi?

      – To już nie są dzieci – zauważam. – Sami odpowiadają za to, co robią. A poza tym nie jesteś ich matką. Gdzie byli rodzice tych dwojga? Zdaje się, że Artur o nich zapomniał.

      Zawada ma dużo racji. W ostatnich latach zawód pedagoga był wielokrotnie ośmieszany, a nasz autorytet został podważony. Nie mam jednak siły na snucie rozważań o tym, czy jako nauczyciele możemy zrobić coś więcej, by ochronić młodzież przed jej autodestrukcyjnym zachowaniem.

      – Wróćmy do wczorajszego wieczora – odzywam się po chwili milczenia. – Powiesz mi coś więcej na temat tej Niny? Nie kojarzę jej.

      – To nowa uczennica. Przeniosła się tutaj ze szkoły w Konstancinie. Nie wiem o niej zbyt wiele oprócz tego, że ma trudną sytuację rodzinną. Jej ojciec zaginął kilka lat temu, a matka wpadła w ciężką depresję. Gdy któregoś razu poruszyłam jej temat przy Ninie, dziewczyna odparła, że sama potrafi się sobą zająć.

      – Wygląda na to, że szybko złapała kontakt z rówieśnikami – zauważam.

      – To nie nasza sprawa, co dzieciaki robią po lekcjach – stwierdza Olga. – Dopóki Rosicka nie zaniedbuje zajęć, może robić, co jej się żywnie podoba. Podobno matka sprzedała rodzinną firmę i przekazała córce majątek. Nina osobiście kupiła posiadłość na Mokotowie. Wiem, że organizuje tam imprezy.

      – A więc było ich więcej?

      – Co najmniej jedna w tygodniu.

      – Nic dziwnego, że tak szybko wkupiła się w łaski szkolnej elity – prycham. – Dołączyła do nich z darmową meliną w pakiecie.

      – Coś w tym stylu. – Olga dopija kawę.

      – Dzięki. Zmykam. Muszę jeszcze porozmawiać z panem dyrektorem – kładę akcent na dwa ostatnie słowa.

      – Pan dyrektor może być zajęty – Bień-Kraszewska odpowiada w podobnym tonie. – Widziałam dwóch policjantów idących do jego gabinetu. Pewnie mają sporo do omówienia. Przydałoby się też jakieś oświadczenie dla mediów – zauważa. – Na pewno się tym zainteresują. W tej kwestii zgadzam się z Arturem.

      – Tak czy inaczej, muszę z nim porozmawiać.

      – Dlaczego tak się tym interesujesz? – Olga podnosi się z krzesła. – Przecież to nie byli twoi uczniowie.

      – Lubiłam Alana. Żałowałam, gdy wypisał się z kółka poetyckiego. Z kolei Otylia była przyjaciółką mojej ulubionej uczennicy.

      Jest też jeszcze jeden powód, o którym jej nie mówię. Powód, którego nie zdradzę nikomu.

      – Jak uważasz. – Olga wzrusza ramionami. – Ja wolę się trzymać od tej sprawy z daleka. Mam wystarczająco dużo swoich problemów, a bądźmy szczere, ta praca nie jest warta dodatkowego stresu.

      Rozbrzmiewa dzwonek na przerwę. Mam dziesięć minut, by porozmawiać z Romanem i wybadać, co wie na temat zeszłej nocy. Czy Otylia i Alan naprawdę odebrali sobie życie?

      To pytanie od dwóch godzin nie daje mi spokoju.

      MARTA

      ROK PRZED TRAGEDIĄ

      – Słyszałaś, jak nas nazywają? – pyta Otylia podczas przerwy obiadowej. Czuję się niezręcznie, widząc jej skromny talerz z sałatką. Sama wzięłam mielonego z puree ziemniaczanym i mizerią. – Wyrzutki. Słyszałam, jak jedna z tapeciar tak o nas mówiła.

      Pierwsze trzy tygodnie w nowej szkole upłynęły mi spokojniej, niż przypuszczałam. Już pierwszego dnia zajęć udało mi się zakolegować z kimś z klasy. Siedziałam przy ścianie nieopodal sali, w bezpiecznej odległości od innych uczniów, gdy szczuplutki chłopak o jasnych kręconych włosach i bladej cerze podszedł i spytał, czy może się dosiąść. Otworzyłam usta ze zdziwienia i przez moment zastanawiałam się, czy jest prawdziwy. Nikt nigdy z własnej woli się do mnie nie dosiadł.

      – Czego słuchasz? – Wyjął mi słuchawkę z ucha i zaczął nucić pod nosem przebój Lady Gagi Always Remember Us This Way. – Narodziny gwiazdy. Uwielbiam ten film. Widziałaś?

      – Dwa razy – odpowiadam z uśmiechem.

      – Ja jakieś cztery. Płakałaś na zakończeniu?

      – Nie płaczę na filmach – kłamię.

      – Ja ryczałem jak dziecko. Chyba nawet bardziej niż na Królu Lwie.

      – Starym czy nowym? – pytam.

      – Starym oczywiście.

      – Tego nie widziałam.

      Chłopak mruży oczy i otwiera szeroko usta.

      – Że co proszę? Jak można nie znać starego Króla Lwa? – Przygląda mi się z niedowierzaniem. Delikatnie wzruszam ramionami, na co on dodaje: – W takim razie musimy sobie urządzić kiedyś wspólny seans.

      – Serio?

      – A co? Nie chcesz?

      – Nie no… Pewnie. Superpomysł.

      Rozmowę przerwał nam dzwonek na lekcję chemii. Nie pamiętam z niej nic, bo myślałam tylko o tym, że pierwszy raz w życiu obejrzę film z kimś

Скачать книгу