Kopskoot - Rudie van Rensburg

Скачать книгу

Blykbaar is dit aansienlik meer as wat enige ander Suid-Afrikaanse kunstenaar geproduseer het. As daar dan so baie van die goed is, sou mens mos dink die pryse sou juis laer wees!”

      Haar antwoord was so reg in sy kraal. “Jy ken nie die kunsmark en veral die veilinghuise nie. Veilinghuise bemark maar alte geesdriftig aan die waarde van ’n kunstenaar se werk as daar ’n oorvloed beskikbaar is, sonder om onderskeid te maak tussen goeie en swak werk. Hulle gryp gulsig na enige Stern wat uit een of ander stowwerige kelder kom. Nie een van die veilinghuise wil sien dat die Stern-soustrein ontspoor nie. En versamelaars word maar net te maklik aan die neus gelei. As die veilinghuise sê dis ’n goeie belegging, wil die superrykes ’n Stern bo hulle kaggels hang.”

      “Met ander woorde, as jy met jou ongelooflike talent ’n skildery in tipiese Stern-styl maak en haar naam onderaan teken, sal die veilinghuise op en af spring oor die kans om groot geld daarvoor te kry?”

      Sy het gelag. “Ja, as dit goed genoeg is, sal hulle. Elke skildery moet ook ’n geskiedenis hê. ’n Mens sal dit moet fabriseer om die skildery eg te laat lyk. Maar ja, dis moontlik … As jy natuurlik dink daar’s niks fout met bedrog nie.”

      “Ek dink nie só daaraan nie,” het hy geterg. “As ’n veilinghuis so ’n skildery eg verklaar, ís dit in die oë van die versamelaar eg. Dink net watter vreugde jy aan ’n versamelaar gaan verskaf met ’n groot, pragtige Stern-skildery. Niemand is in die proses seergemaak of doodgemaak nie, jy het eintlik net vreugde gebring. Nie net vir jouself met die geld wat jy daarvoor gekry het nie, maar ook vir die veilinghuis met die kommissie wat hulle verdien het, en natuurlik die meeste vir die versamelaar wat daarmee kan spog by sy vriende.”

      Sy het sy praatjies afgelag. Sy het nie gedink hy is ernstig nie en hulle het oor iets anders begin gesels. Maar hy het in die weke daarna heeltyd na hul gesprek verwys as “’n geleentheid wat ons dalk moet ondersoek”.

      Hy het vir haar ’n dokumentêre TV-program gewys oor kunskenners in Amerika wat dit onmoontlik gevind het om bekende kunstenaars se werke uit te ken tussen ’n klomp vervalsings. En haar vertel van die fout wat John Myatt, die grootste vervalser van die twintigste eeu, gemaak het. Saam met sy handelaar John Drewe het hy tweehonderd vervalste skilderye van onder meer Picasso, Monet en Chagall suksesvol by die bekendste kunshuise in die wêreld verkoop.

      “Maar toe het hulle gulsig geraak, want een of ander tyd sou iemand praat. Dit was uiteindelik Drewe se gewese vrou wat hulle verklap het.”

      Hy het nog talle ander gevallestudies van vervalsers uitgeryg en tóé eers het sy besef hy is doodernstig.

      Onder ander omstandighede sou sy haar nooit laat ompraat het vir so ’n bedrogspul nie. Maar met Rocco is dit anders. Haar liefde vir hom was uiteindelik sterker as haar beginsels en haar vrees vir vervolging. Hy was nog altyd net goed vir haar en sy is hom baie dank verskuldig. Hy het haar uit haar depressiewe sukkelbestaan gehaal en haar weer hoop vir die toekoms gegee.

      Tot voor sy hom ontmoet het, het sy ’n nagmerrie geleef. Haar huwelik was ’n klaaglike gemors, haar man ’n monster. Ná haar egskeiding het sy by haar pa gaan bly. Net tot sy die lewe weer in die oë kan kyk, het sy haar voorgeneem. Maar toe word haar pa met longkanker gediagnoseer. Die kanker het reeds na ander dele van sy liggaam versprei en vir drie lang jare moes sy hom versorg. Tussendeur het sy populêre skilderye van vissershuisies en veldblomme teen belaglike pryse uitgeryg om hulle twee aan die lewe te hou.

      Uit die bloute het haar pa kort voor sy dood daarop aangedring sy moet die Maashoff-broers in Kaapstad kontak omdat daar iets is wat hy hulle moet vertel voor hy in vrede kan sterf. Maar hy het volstrek geweier om vir haar te sê waaroor dit gaan.

      Sy het Bill Maashoff se telefoonnommer opgespoor en hom gebel. Hy het nie geïnteresseerd geklink in haar pa se storie nie. Sy kon hom nie daaroor verkwalik nie, haar pa was immers ’n wildvreemde vir hom. Maar nadat haar pa hom self gebel het, het die broers ingestem om Worcester toe te ry. En só het haar ridder op die toneel verskyn.

      Hoe het sy hom aan ’n vriendin op Worcester beskryf? “Swart hare, donker oë wat déúr jou kyk, sy gesig klassiek aantreklik … Hy’t nogal ’n verbasende ooreenkoms met Leonardo DiCaprio.”

      Katrien het sy aanbod aanvaar om vir ’n paar weke in sy huis te bly – nie net omdat sy onmiddellik aangetrokke tot hom was nie, maar omdat sy geen ander keuse gehad het nie. Sy was dakloos ná haar pa se dood.

      Rocco wou nooit vir haar sê waarom haar pa met hom en sy broer wou gesels nie. “Ag, dis ou vergete stories,” het hy dit keer op keer afgemaak. Sy het die gevoel gekry hy wil haar teen een of ander skandaal beskerm, ’n skandaal waarin haar pa sentraal gestaan het. Sy was in elk geval nie seker of sy wóú weet nie. Haar pa was haar held.

      Maar so ’n mens is Rocco, haar beskermengel. Hy is die teenpool van haar gewese man: interessant, gemoedelik, ondersteunend, vrygewig, liefdevol en teer in hul intieme oomblikke. Sy kon nie vir ’n beter lewensmaat gevra het nie.

      Daarom was die skok vir haar groot toe hy met sy plan vorendag kom. Maar haar weerstand het mettertyd verkrummel. Hy het alles so maklik laat klink, haar deurentyd verseker hy sal nooit hul toekoms verongeluk met ’n onbekookte plan nie. Hulle is nie besig met ’n misdaad nie, maar met ’n avontuur.

      Sy tel die kwas op en begin met die laaste afrondingshale aan die skildery.

      “Ontspan, Katrien, dis net ’n avontuur,” sê sy hardop vir haarself. Sy glimlag. Sy moet erken die idee om vir die res van haar lewe saam met Rocco in haar gunstelingland te bly, raak al aanlokliker.

      6

      Hy maak die Heckler & Koch skoon. Maar sy gedagtes is elders. Hy herkou aan die gebeure van die afgelope drie weke. Hy’t opgeneuk. Hy moes seker gemaak het die vrou is dood.

      Dit was Giel Lourens se sestigjarige suster, het hy in die koerant gelees. Van Welkom af met die trein vir haar broer in Kraaifontein kom kuier. Sy is gister uit die intensiewesorgeenheid oorgeplaas na ’n algemene saal in Tygerberghospitaal. Haar toestand is bevredigend, het ’n opvolgberig in Die Stem vanoggend verklaar.

      Sy vrese van vroeër weergalm weer in sy gemoed. Sy het hom gesien. Wel, nie veel van hom nie. Die pet en donkerbril sou dit moeilik maak om hom te beskryf. Tog is hy onrustig. Hy wou nie spore los nie. Hopelik kan sy nie veel onthou nie. Daar is geen beskrywing in die koerant van die aanvaller nie, ook nie ’n woord oor die voertuig nie. Blykbaar het die bure almal geslaap op die Sondagmiddag.

      Hy sug toe hy die olie en lappe in die kluis bêre. Hy het ook die pistool se sneller te gou getrek. Daaroor kruisig hy homself. Giel moes geweet het waarom hy met sy lewe moes boet. Dit sou soveel meer impak gehad het, en sy genoegdoening sou soveel groter gewees het. Maar hy was te gespanne. Vanmiddag sal hy nie dieselfde fout maak nie.

      As hy natuurlik ’n kans gaan kry om by die man uit te kom.

      Hy skud sy kop om die negatiewe gedagtes te verdryf. Daar is geen rede waarom die man nie dieselfde roetine sal volg as elke Dinsdag die afgelope drie weke nie. Die kantoorgebou is in ’n doodloopstraat en bykans heeltemal omring deur digte bosse. Hy kan die parkeerterrein sonder moeite uit sy skuilplek dophou. Gegrond op sy vorige waarnemings het hy presies ’n uur om sy taak uit te voer. Dis lank genoeg.

      Hy vertoef lank onder ’n koue stort, maar sweet binne ’n paar minute weer. Die humiditeit in die Kaapse somer is vanjaar hoog, dit herinner hom aan Durban se klimaat. Op die bed het hy sy klere en die Heckler & Koch netjies uitgelê. Hy trek ’n oefenbroekie en T-hemp aan, dan sy blou oorpakbroek en tekkies. Hy gord die holster op sy bors vas en laat gly die pistool daarin, die holster só ontwerp dat die lang snoet met die knaldemper gemaklik daarin pas. Sy oorpakbaadjie sit los genoeg om die knop van die wapen te verberg.

      Hy kyk op sy horlosie. Tien oor vier. Dis tyd om te ry. Hy neem sy pet en donkerbril van die laaikas in sy slaapkamer en stap deur die gang na die motorhuis. Saam met die bruinpapierpakkie en knipbord sit hy dit langs hom op die bakkie se passasiersitplek neer. Hy het die bakkie se enjin gister deeglik nagegaan en die romp onderom met modder bespat sodat die nommerplate onleesbaar is.

      Hy

Скачать книгу