LITMIR.BIZ

Скачать книгу

wybijać hołubce po swoim brzemieniu, ile że zwierzęta ciężarne nie dopuszczają nigdy do się jurnego samczyka, odpowiedzą, że to są zwierzęta, zasię one są białe głowy dobrze rozumiejące niektóre piękne i lube prawa o zapładnianiu, jako niegdyś odpowiedział Populiusz, wedle podania Makroba, lib. II, Saturnal.

      Jeśli diabeł nie życzy, aby zaszły w ciążę, tedy nie ma jak skręcić szpunt ze ścierki i cicho sza.

      Rozdział czwarty. Jako Gargamela, nosząc w żywocie Gargantuę, spożyła wielką dzieżę flaków

      Sposób i okoliczności, w jakich poczęła Gargamela były takie: a kto nie wierzy, niech mu się stolec wypsnie! Owo i jej się wypsnął jednego poobiedzia, trzeciego dnia lutego, iż zjadła zbyt wiele godbilów. Godbile są to tłuste flaki z wołów tuczonych przy żłobie i na łące bliźniaczej. Łąki bliźniacze to takie, które dają trawę dwa razy do roku. Z onych spaśnych wołów dano zabić trzysta sześćdziesiąt siedm tysięcy i czternaście, iżby były na tłusty wtorek posolone tak, aby z początkiem wiosny było pod dostatkiem wołowiny, jako iż na początek uczty godzi się uczcić solone mięsiwo, a to dla lepszego smaku na wino.

      Flaków była obfitość, jak łatwo pojmiecie, a były tak smakowite, iż wszystko oblizywało palce. Ale największy kłopot był z tym, iż nie można było ich długo przechować, byłyby się bowiem zepsuły, co znów się nie godziło: zaczem postanowiono zećpać je do szczętu, niczemu nie przepuszczając. K'temu zaproszono wszystkich mieszkańców Senny, Swili, Skały Klermonckiej, Wogodry, nie przepominając takoż Kondreju, Manpesiru i innych sąsiadów, wszystkich srogich bibułów62, dobrych kompanów i statecznych rypałów. Poczciwina Tęgospust wielką miał w tym uciechę i rozkazał, by szafowano jeno miskami. Upomniał wszelako połowicę, aby się nieco powściągała w jedzeniu, ile że zbliża się do kresu ciąży, te zaś bebechy to nie była nazbyt chwalebna potrawa. „Wielką ma snać63 lubość w żuciu łajna, powiadał, kto ich zje całą dzieżkę”. Nie bacząc na te przedkładania, zjadła ich szesnaście wiader, dwa garnce i sześć kwart. O cóż za wspaniała moc materii łajnotwórczej musiała się po niej przewalać we wnętrzu!

      Po obiedzie wszyscy poszli gromadą do lasku i tam na gęstej murawie, tańczyli przy dźwiękach wesołych piszczałek i słodkich gęśli, tak uciesznie, iż radość to była niebiańska widzieć ich tak figlujących.

      Rozdział piąty. Pogwarki pijackie

      Następnie jęli się krzątać około podwieczorku64. Dalejże zaczęły krążyć butelki, szynki obiegać wkoło, kubki fruwać, pucharki dzwonić. – Otwórz no, podawaj, zamieszaj, doprawiaj! – Dawaj no bez wody, o, tak, mój przyjacielu. – Nalej mi ten pucharek jak się patrzy. – Sam tu65 z tym gąsiorkiem, lej, ale z czubem. Na pohybel pragnieniu! – Ha, frybro zdradziecka, nigdyż mi nie sfolgujesz? – Jak mi Bóg miły, kumo, nie mogę najść na swoje. – Niedobrze ci, duszko? – Juści. – Juści? Pijmy, a kto nie może, niech pasa popuści. – Pić? Hm, ja nie od tego, ale tylko w swoim czasie, jako muł ojca świętego. – Ja piję tylko z mojego brewiarza66, jak nasz świątobliwy ojciec gwardian. – Co było pierwej, pragnienie czy pijaństwo? – Pragnienie, bo któż by pił bez pragnienia w onym wieku niewinności? – Pijaństwo, privatio bowiem praesupponit habitum67. – Ja znam pismo: Fecundi calices quem non fecere disertum68? My biedne niebożątka aż nadto pijemy bez pragnienia69. – Ja tam nie, biedny grzesznik, ja nie piję bez pragnienia: obecnego lub co najmniej przyszłego, aby je uprzedzić jak przystało. Piję na przyszłe pragnienie. Piję ciągle. Wieczność w pijaństwie, pijaństwo w wieczności. Śpiewajmy, pijmy, piejmy, lejmy. Gdzie mój lejek? Hę? ja piję jeno per procuram70. – Czy wilży się, aby suszyć, czy też suszy się, aby wilżyć? – Nie kapuję zgoła teorii; na praktyce poznaję się jako tako. – Alt! Maczam usta, piję, łykam: a wszystko ze strachu przed śmiercią. – Pij ciągle, nie umrzesz nigdy. – Jeśli nie piję, wysycham, a to śmierć. Dusza mi ucieknie do jakiej kałuży. Dusza nigdy nie mieszka w suchym71. Podczaszowie, o wy, twórcy nowych form, uczyńcie mnie z niepijącego pijącym. Puśćcie ożywczy strumień przez one wyschłe nerwy a jelita. Na diaska pije, kto nie czuje, że pije. Ha, to winko całe wchodzi w żyły, urynał nic z niego nie skorzysta. – Przepłukałbym chętnie flaki tego wołu, którego dziś rano wsuwałem. – Ha, dobrzem sobie wymaścił żołądek. Gdyby papier moich cedułek pił tak sumiennie jak ja, wierzycielom moim nie brakłoby winka, kiedy przyjdzie do likwidacji. – Prosię, podłub sobie w nosie. – Ha, ileż kubeczków dostanie się jeszcze do wnętrza, zanim ten je opuści! Pić tak pomału, to niezdrowo na płuca. Cy cy cy cycusia! – Jaka jest różnica między flaszką a rzycią72? – Wielka: jedną przykładasz do ust, a w drugą możesz nos wsadzić. – Huź, huź! Nasze ojcaszki znali, co to suszyć flaszki. Wielkie słowo, us…aj się a zdrowo, pijmy! – Nie macie nic do zlecenia tej rzeczce? Ot, ten tam idzie przepłukać sobie flaki. – Nie piję już więcej, jeno jedną gąbeczkę. – Piję jak brat templariusz73. A ja tamquam sponsus74. – A ja sicut terra sine aqua75. – Synonim szynki kto zgadnie? – Compulsorium pijaństwa, lewar. Za pomocą lewara spuszcza się wino do flaszy, za pomocą szynki do żołądka. – Hu, hu, pić, pić, pić! – Nie ma miary. Respice personam, pone pro duo76. – Gdybym tak prędko wyłaził w górę jak spuszczam, byłbym już het het w powietrzu.

      Tak się Kuba stał bogaty,

      Tak urasta dąb sękaty,

      Tak podbił Bachus Indyje77,

      Niechaj więc pije, kto żyje.

      – Z wielkiej chmury mały deszcz: z cienkiego picia grzmoty. – Ha, gdyby z mojej kusiuni płynęła taka urynka, possalibyście ją radzi? – Trzymaj, nie puszczaj. Kto powiada uszczaj? – Sam tu, paziku, dolej: mianuję cię moją mózgownicą z herbem Doliwa.

      …Stachu, niebożę,

      Masz tam co jeszcze w gąsiorze?

      – Staję jako strona skarżąca i apelująca przeciw pragnieniu. Paziu, ułóż mi apelację po wszelkiej formie. – Ha, coś mnie swędzi! Dawniej zwykłem był wypijać wszystko, teraz mam obyczaj nic nie zostawiać. – Nie spieszmy się tylko, a ułatwimy się ze wszystkim.

      – Oto mi były flaczusie, paluszki lizać. To z tego byczka z czarną strzałką. Jak mi Bóg miły, weźmy go na postronek: wstyd wracać z próżnymi rękami do domu. – Pij, albo cię… Nie, nie, pij, proszę cię, zrób to dla mnie. – Wróble nie jedzą aż wtedy, gdy je kto głaszcze po ogonie. Ja piję jeno wtedy, gdy mnie kto grzecznie prosi. – Lagona edatera78! Pijcież kumie! Nie ma zakątka w moim ciele, gdzie by to winko nie wytropiło pragnienia. – Hu, jak mi je chłosta przyjemnie. – Całkiem je ze mnie przepędzi. – Otrąbmy tutaj, przy dźwięku butli i flaszek, że ktokolwiek zgubił pragnienie, gdzie indziej ma go szukać, nie tutaj. Za pomocą wytrwałych lewatyw wypędziliśmy pragnienie z naszego domku.

      – Ja mam w ustach słowo boże: Sitio79. Kamień zwany azbestem nie jest tak niezniszczalny, jak pragnienie mojej wielebności. – Apetyt przychodzi

Скачать книгу