LITMIR.BIZ

      HOOFDSTUK EEN

      Royce greep het eerste paard dat hij kon vinden en ging ervandoor. Hij negeerde het geschreeuw achter zich en drukte zijn lichaam tegen de paardenrug wanneer er pijlen voorbij zoefden. Zijn hersenen gingen bijna net zo snel als het paard terwijl hij dacht aan de edelman die hij zojuist met een speer had gedood.

      Gedachten aan Genevieve schoten door zijn hoofd. Hij zag haar nog steeds boven de vechtkuil staan, vergezeld door de man voor wie ze hem in de steek had gelaten. Hij kon het beeld niet van zich afschudden. Díé gedachten waren bijna genoeg om het op te geven en zich door de mannen te laten inhalen. Alleen zijn woede dreef hem voort en deed hem zijn paard tot een volle galop aansporen.

      Er kwamen meer pijlen. Ze ketsten van de omliggende stenen gebouwen af of boorden zich in klei en pleisterwerk. Mensen sprongen opzij om het galopperende paard te ontwijken en Royce deed zijn best om een botsing te voorkomen. Hij rukte aan de teugels terwijl de hoeven van het dier over de kasseien kletterden.

      Meer paardenhoeven sloten zich bij het staccato koor aan toen er ruiters op uit werden gestuurd om Royce te grijpen. Sommigen waren misschien ridders, maar de meesten leken gewapende sergeanten die het werk van hun meerderen deden terwijl de adel vanaf een veilige afstand toekeek.

      “Achter hem aan!” schreeuwde iemand. “Dood de moordenaar!”

      Royce wist dat hij niet kon hopen op een vreedzame oplossing als ze hem inhaalden. Op moord stond de doodstraf en hij had hun hertog voor hun ogen afgeslacht. Ze zouden niet opgeven tot ze hem te pakken hadden, of tot ze zeker wisten dat ze hem niet meer zouden vinden.

      Het enige dat hij nu kon doen was hen voorblijven, op zijn gestolen paard vertrouwen en zijn best doen om niet te vallen. Royce klemde het kristallen zwaard stevig in zijn hand en liet zijn grip op het wapen geen seconde verslappen.

      Een ruiter kwam in de buurt, zijn speer geheven. Royce sloeg de punt van het wapen af en haalde uit naar de man. Zijn achtervolger viel van zijn paard en Royce bleef doorrijden.

      Er zaten meer ruiters achter hem aan, veel meer. Zelfs met al zijn kracht en vaardigheden betwijfelde Royce dat hij het tegen zoveel mannen tegelijk kon opnemen. Dus in plaats daarvan vluchtte hij op zijn gestolen paard terwijl hij probeerde te bedenken hoe hij in vredesnaam weg moest komen.

      Hij vluchtte de stad uit. Het fort achter hem werd steeds kleiner terwijl zijn paard over het open platteland denderde en zijn weg zocht tussen de richels en groeven van de landbouwgronden. Er liepen kleine beekjes tussen en Royce reed naar waar ze het smalst waren, zodat zijn paard erover heen kon springen in plaats van dat hij erdoorheen moest waden. Elke verkeerde stap zou zorgen dat zijn achtervolgers een stap dichterbij kwamen.

      Hij reed naar de muur die de boerderijen omgaf en zijn paard sprong over de stenen muur heen zonder hem aan te raken. Toen Royce een blik over zijn schouder wierp zag hij een van de achtervolgende paarden de muur raken en vallen, waardoor het dier een ander paard met zich mee trok. Het was niet genoeg.

      Een van de andere ruiters kwam naast Royce rijden en slingerde zichzelf naar hem toe, alsof hij hoopte dat hij Royce zo uit het zadel kon duwen. Royce klampte zich verwoed aan zijn paard vast en wist zichzelf met pure kracht in het zadel te houden terwijl hij naar de soldaat uithaalde met zijn elleboog en hoofd. Hij ving een glimp op van een dolk toen de man op het punt stond om hem van achteren neer te steken. Royce draaide zich met een ruk om in het zadel en gaf de man een harde duw.

      De soldaat tuimelde van zijn galopperende paard en bleef bewegingsloos op de grond liggen. Royce spoorde zijn paard weer aan, maar de afstand tussen hem en zijn achtervolgers was nu verkleind.

      Royce wist dat hij de mannen die achter hem aan zaten nooit te snel af zou zijn. Ze waren vastberaden en hij kon niet weten of zijn paard het langer vol zou houden dan hun paarden. En zelfs als dat het geval was, dan was het slechts een kwestie van tijd voordat een pijl het dier zou verwonden en het niet meer verder kon rennen.

      Hij moest iets bedenken.

      Voor zich zag hij een kloof waar een smalle brug overheen liep. Royce negeerde de brug en reed naar een plek waar een stevige boom over de kloof was gevallen. Als kind hadden hij en zijn broers er te voet overheen gerend, naar het bos dat erachter lag. Royce had geen idee of zijn paard dat ook zou kunnen.

      Maar

Скачать книгу