LITMIR.BIZ

Скачать книгу

voor zichzelf als voor de politie.

      Maar dat voelde niet goed. Howard was gestoord, maar dit was bijna barbaars. Het was niet zijn niveau.

      Howard heeft geen probleem met moorden en doet het op manieren die de aandacht van de media trekken. Hij verspreidde tenslotte de lichaamsdelen van zijn slachtoffers rond Harvard. Maar niet als dit. Dit gaat verder dan obsceen zijn. De moorden van Howard waren gewelddadig, maar er was ook iets schoon aan... Er was bewijs dat suggereerde dat hij ze eerst wurgde en pas daarna kwam het snijden. Maar zelfs in de afgehakte lichaamsdelen snijden, deed hij met iets dat op precisie leek.

      Toen ze eindelijk weg stapte en alle details in haar hoofd vastlegde, stapte Finley naar voren. “Wat denk je?” vroeg hij.

      “Ik heb een gedachte,” zei ze. “Maar Connelly zal het zeker niet leuk vinden.”

      “Wat dan?”

      “Howard Randall heeft hier niets mee te maken.”

      “Onzin. Hoe zit het met de hand? Wedden dat die ergens op de campus van Harvard ligt verborgen?”

      Avery maakte alleen een mmm-geluid. Hij maakte een eerlijke veronderstelling, maar ze geloofde het nog steeds niet.

      Ze begonnen terug te gaan naar de auto, maar voordat ze zelfs de tape van de plaats delict konden bereiken, zag ze een auto op de stoep langs de straat tot stilstand komen. Ze herkende de auto niet, maar ze herkende het gezicht. Het was de burgemeester.

      Wat doet die idioot hier? vroeg ze zich af. En waarom ziet hij er zo nijdig uit?

      Hij stormde in de richting van de onderzoekers die nog ter plaatse waren en die allemaal voor hem uit de weg gingen. Avery dook onder de tape van de plaats delict om naar hem toe te gaan. Ze dacht hem de weg af te snijden voordat hij zijn neus kon steken in de bloederige puinhoop die hem achter haar te wachten stond.

      Het gezicht van burgemeester Greenwald was rood van pure woede. Ze verwachtte zelfs dat er schuim uit zijn mond ging komen.

      “Avery Black,” spuugde hij, “wat doe jij verdorie hier?”

      “Wel, mijnheer,” zei ze, niet helemaal zeker welk slim antwoord ze moest geven.

      Het bleek echter niet uit te maken. Een andere auto kwam langs het trottoir tot stilstand en raakte bijna de achterkant van de burgemeester. Deze auto herkende Avery wel. Hij was nauwelijks tot stilstand gekomen voordat Connelly uit de passagierskant stapte. O’Malley zette de motor uit en stapte ook uit, waarna hij Connelly zo snel mogelijk wilde inhalen.

      “Burgemeester Greenwald,” zei Connelly. “Dit is niet wat je denkt.”

      “Wat heb je me vanmorgen verteld?” zei Greenwald. “Je vertelde me dat alles erop wees dat deze moord het werk van Howard Randall was. Je verzekerde me dat je de zaak met zorg zou behandelen en dat de plaats delict aanwijzingen zou kunnen geven over waar die klootzak zich verstopt. Niet waar?”

      “Ja meneer, dat klopt,” zei Connelly.

      “En je zegt me dat door Avery Black op de zaak te zetten je de kwestie aanpakt? De rechercheur waarvan de media weet dat ze hem af en toe onder vier ogen ontmoet?”

      “Meneer, ik verzeker u, ze is staat niet op de zaak. Ik riep haar alleen op als raadgever. Ze kent Howard Randall immers beter dan wie dan ook.”

      “Dat kan me niet schelen. Als de media dit ruikt... Als ze nog maar denken dat rechercheur Black deze zaak heeft, moet ik zoveel stront scheppen dat ik jullie loonstrookjes zal gebruiken om de schoppen te kopen.”

      “Ja, ik begrijp het, meneer. Maar de...”

      “Deze stad is al doodsbang voor Randall,” ging de burgemeester verder. Hij was echt woedend nu. “Je weet net zo goed als ik dat er minstens dertig telefoontjes per dag binnenkomen met bezorgde mensen die denken dat ze hem gezien hebben. Als ze lucht krijgen van deze moord - en laten we eerlijk zijn, dat is gewoon een kwestie van tijd - ze zullen weten dat hij het was. En als die verdomde Avery Black op de zaak staat of waar dan ook in de buurt van de zaak...”

      “Dan maakt het niet uit,” zei Avery, die genoeg had gehoord.

      “Wat zei je?” schreeuwde burgemeester Greenwald praktisch.

      “Ik zei dat het niet uitmaakte. Howard Randall heeft dit niet gedaan.”

      “Avery...” zei O’Malley.

      Ondertussen keken Connelly en burgemeester Greenwald haar aan alsof ze een derde arm had gekregen.

      “Ben je nu serieus?” vroeg Greenwald.

      En voordat ze kon antwoorden, nam Connelly het woord. Wat een verrassing was. “Black... Je weet dat dit het werk van Howard Randall is. Waarom zou je in godsnaam anders denken?”

      “Haal er gewoon de dossiers bij, mijnheer,” zei ze. Ze keek toen naar Greenwald en voegde eraan toe: “U ook. Controleer de dossiers van Howard Randall. Zoek een van zijn moorden waar hij zoiets deed, zoiets overdreven en bloederig. Amputatie is één ding. Maar dit grenst aan misbruik. Howard wurgde eerst de meeste van zijn slachtoffers. Wat ik bij deze laatste moord zie is ver van zoiets.”

      “Howard Randall sloeg het hoofd van een vrouw in met een verdomde baksteen,” zei Greenwald. “Ik zou zeggen dat dat behoorlijk bloederig en wreed is.”

      “Dat is ook zo. Die vrouw werd echter twee keer geslagen en het rapport toont aan dat het de tweede slag was die haar doodde, niet de eerste. Howard Randall doet dit niet voor de spanning, het geweld of misbruik. Er was trouwens een minimale hoeveelheid bloed bij het verspreiden van de lichaamsdelen. Het was bijna alsof hij, ondanks zijn acties, wegliep van bloed. Maar deze moord hier... Het is erover. Het is ongegrond. En hoewel Howard Randall een monster en absoluut een moordenaar is, is hij niet ongegrond.”

      Ze zag een verandering in Connelly’s uitdrukking. Hij dacht er tenminste over na en nam haar voorbeelden met een korreltje zout. Burgemeester Greenwald daarentegen deed dat niet.

      “Nee. Dit is het werk van Howard Randall en het is belachelijk anders te denken. Wat mij betreft, legt deze moord vuur op de hele A1-divisie... Verdorie, op elke agent in deze hele stad! Ik wil Howard Randall in de handboeien of er zullen koppen rollen. En ik wil Black onmiddellijk van deze zaak af. Zij moet hier niet bij betrokken worden in welke hoedanigheid dan ook!”

      Daarop stormde Greenwald terug naar zijn auto. Avery had in het verleden te lijden gehad onder ontmoetingen met hem en begon te denken dat hij overal stormde. Ze had hem nog nooit gewoon zien lopen.

      “Je bent weer een half uur aan het werk,” zei O’Malley, “en je hebt de burgemeester al kwaad gemaakt.”

      “Ik ben niet aan het werk,” merkte ze op. “Hoe kwam hij er eigenlijk achter dat ik hier was?”

      “Geen idee,” zei Connelly. “Ik vermoed dat iemand van de reporters je het terrein heeft zien verlaten en hem heeft getipt. We probeerden hier eerder te komen dan hij, maar het is duidelijk mislukt.” Hij zuchtte, haalde diep adem en voegde eraan toe: “Hoe zeker ben je dat dit Randall niet was? Absoluut?”

      “Natuurlijk ben ik niet absoluut zeker. Maar dit past niet bij zijn andere moorden. Deze voelt anders. Ziet er anders uit.”

      “Denk je dat het een imitator kan zijn?” vroeg Connelly.

      “Dat zou kunnen, denk ik. Maar waarom? En als dat zo is, doet hij het slecht.”

      “Of misschien een fanatieke klootzak die van moordcultuur houdt?” vroeg Connelly. “Een van die mislukkelingen die het werk van seriemoordenaars volgt, een stijve kreeg toen Randall ontsnapte en eindelijk de moed kreeg om voor de eerste keer te vermoorden.”

      “Lijkt me wat vergezocht.”

      “Maar dat is het niet om een recent ontsnapte Howard Randall aan te wijzen voor een moord zo dicht bij de stijl van zijn vorige werk.”

      “Meneer, je wilde mijn mening en ik heb die gegeven.”

      “Nou,” zei Connelly,

Скачать книгу