LITMIR.BIZ

      HOOFDSTUK EEN

      Emily bekeek het prachtige meisje dat vredig lag te slapen in Daniels bed. Haar blonde haar lag uitgespreid over het witte kussen. Haar gelaatstrekken waren zonder enige twijfel die van Daniel. Ze zag eruit als een engeltje.

      Buiten was het donker. Het enige licht in de kamer kwam van manestraal die tussen de gordijnen kroop en de kamer zacht blauw kleurde. Emily wist niet meer hoe laat het was, maar afgaand op hoe moe ze was kon het dageraad niet ver weg zijn.é

      Ze hoorde hoe de deur krakend openging. Ze keek over haar schouder en zag Daniel in de deuropening staan, zijn silhouet omgeven door het warme licht van de open haard van het koetshuis. Haar hart sloeg over bij de aanblik. Hij was als een geestverschijning, als een soldaat teruggekeerd uit de oorlog.

      “Slaapt ze nog?” fluisterde hij.

      Emily knikte. Hij was inderdaad terug en stond daar pal voor haar na een afwezigheid van zes weken, maar toch kon ze het nog niet helemaal vatten - kon ze zich nog niet helemaal openstellen. Het was alsof ze erop zat te wachten dat hij er weer vandoor zou gaan, dat hij Chantelle even vlug uit haar leven zou plukken als hij haar erin had gebracht.

      Samen verlieten ze de kamer, en sloten de deur zachtjes om het slapende kindje niet wakker te maken.

      “Het was vast een lange rit uit Tennessee,” zei Emily. Ze hoorde hoe stijfjes haar stem klonk, en hoe gemaakt ze zich plotseling rond Daniel voelde. “Je zal wel bekaf zijn.”

      “Dat zijn we denk ik allemaal,” antwoordde Daniel, en erkende zo in één klap de ellende die hij haar had toebedeeld.

      Ze gingen samen aan de tafel zitten, en Daniel keek Emily doordringend aan, met een ongeveinsde blik in zijn ogen.

      “Emily,” begon hij, en zijn stem brak gelijk, “Ik weet niet hoe ik dit moet zeggen, ik krijg de woorden er niet goed uit. Je weet toch hoeveel moeite ik heb met dit soort dingen.”

      Hij glimlachte flauwtjes. Emily glimlachte terug, maar haar hart bonsde van angst. Zou het nu komen? Het bericht dat hij en Chantelle zouden vertrekken? Was hij alleen maar teruggekomen om haar oog in oog te vertellen dat het voor altijd voorbij was? Ze voelde tranen in haar ogen opwellen. Daniel reikte over de tafel en klopte haar op de hand. Dat gebaar was genoeg om haar ingehouden tranen uit haar ogen te laten stromen, over haar wangen, zachtjes tikkend de tafel op.

      “Het spijt me zo,” zei Daniel. “Ik weet dat dat niet genoeg is, maar het is alles wat ik heb, Emily. Het spijt me verschrikkelijk wat ik je allemaal heb aangedaan. Dat ik er zomaar vandoor gegaan ben.”

      Emily hakkelde, verstomd dat hij niet de woorden had uitgesproken waarvoor ze zich schrap had gezet.

Скачать книгу