LITMIR.BIZ

Скачать книгу

znalazłbyś sposób, żeby zabrać mnie do South Burlington.

      Ed patrzył na nią przez długą chwilę. Nocna lampka delikatnie oświetlała jej ciało, podkreślając doskonałe kształty. Jasne włosy lśniły, a okrągłe piersi rzucały cień na ścianę.

      – Naprawdę tak bardzo nienawidzisz tej farmy? – zapytał.

      Strząsnęła popiół z papierosa i wzruszyła ramionami.

      – Nie wiem. Być może kiedyś się do niej przyzwyczaję.

      – Chcesz, żebym z niej zrezygnował?

      – Jak możesz teraz z niej zrezygnować? Podpisałeś te wszystkie papiery, pobrałeś pożyczki i uczyniłeś siebie odpowiedzialnym za życie i pracę setek ludzi.

      – Mogę wszystko sprzedać – powiedział.

      – Och, pewnie, że możesz sprzedać. I resztę życia spędzić narzekając, że pozbyłeś się jedynej rzeczy, na której ci w życiu zależało. Spójrz prawdzie w oczy, Ed. Ta farma jest twoim przeznaczeniem od chwili, gdy przyszedłeś na świat. Urodziłeś się po to, żeby siać, orać, zbierać plony. Urodziłeś się farmerem!

      Podszedł i usiadł obok niej. Nie patrzyła na Eda, tylko z zacietrzewieniem paliła papierosa, jakby zależało jej, żeby jak najszybciej go skończyć.

      – O mnie także ci chodzi, prawda? – zapytał. – Nie tylko o South Burlington.

      Wciąż patrzyła gdzieś w pustkę.

      – Nie wiem – odpowiedziała. – Trudno mi teraz oddzielić w myślach farmę od ciebie. To jest to, co zawsze powtarzasz Sally. Państwo Hardesty to South Burlington, a South Burlington to państwo Hardesty. To jest jedno z takich porównań, które nie mają żadnego sensu, ani logicznego, ani genetycznego. A jednak ludzie wierzą w to, tak jak przekonani są, że E równa się em ce do kwadratu.

      – Season, wiesz, że cię kocham – powiedział Ed.

      – Kochasz ten mój wizerunek, który ci się utrwalił. Nie wiem, czy naprawdę kochasz mnie. Mnie, tę właśnie osobę. Nie tę wykształconą i niezależną, która nagle została odizolowana od wszystkiego, co lubi i co sprawia jej radość, ponieważ jej mąż wybrał życie na wsi, w absolutnym odcięciu od tego wszystkiego. Wiesz, że powoli staję się neurotyczką? Marzę o zakupach na Piątej Alei. W nocy budzę się i aż żołądek mnie ściska, taką mam ochotę na big maca od McDonalda.

      Ujął ją za rękę. Światło odbite od oczka jej wielkiego zaręczynowego pierścionka od Tiffany’ego na chwilę go oślepiło.

      – Posłuchaj – odezwał się zachrypniętym głosem. – Możesz wyjechać do Nowego Jorku, kiedy tylko zechcesz. Wsiądź w samolot nawet jutro, jeśli tylko tego chcesz.

      – Ed – odparła, powoli potrząsając głową. – Nie o to chodzi. Pragnę Nowego Jorku, ale ciebie także. Sam Nowy Jork mi nie wystarczy. Jestem twoją żoną, tak się składa, że cię kocham, ale składa się też tak, że mam swoje pasje i wymagania, których tutaj, na tej farmie, nie jestem w stanie zaspokoić. Niestety, w tej chwili dwie największe potrzeby mojego życia są tak różne, że nie jestem w stanie zaspokajać ich w tym samym czasie.

      Ed wbił wzrok we włochaty różowy dywan.

      – Nie wiem, o co więc chodzi – powiedział. – Ani nie chcesz tutaj zostać, ani nie chcesz, żebym sprzedał tę farmę.

      – Myślę, że gdybyś sprzedał farmę, doprowadziłoby to do powolnego, nieuchronnego rozbicia naszego małżeństwa. Stopniowo i nieuchronnie popękałyby wszystkie więzy pomiędzy nami.

      – Uważasz więc, że wyjazd do Los Angeles na jakiś czas wszystko ułoży?

      – Nie wiem. Ale da mi wiele czasu do przemyślenia. Tobie też.

      – Wcale nie potrzebuję wiele myśleć – powiedział Ed niepewnie. – Przynajmniej o nas.

      Season pochyliła się i pocałowała go; dwukrotnie, bardzo delikatnie i bardzo czule.

      – Musimy wiele przemyśleć, oboje. A teraz, gdybym była tobą – powiedziała – poszłabym do kuchni i sprawdziła, co z omletem. Jeśli teraz nie zaczniesz go jeść, niedługo będzie smakował jak ścierka do wycierania szyb.

      Ed nie poruszył się jednak. Czuł się zmęczony, jakby osaczony przez problemy, i nie bardzo wiedział, w którą stronę się teraz udać. Zdawał sobie sprawę, że w Nowym Jorku wszystkie decyzje były jakoś łatwiejsze, a on sam o wiele bardziej stanowczy. Na takiej farmie jak South Burlington szybkie, krótkie, stanowcze decyzje nie były wcale spodziewane ani potrzebne. Trzeba było przeczuwać, zgadywać, z której strony nadejdzie wiatr, wierzyć prognozom, że jutro będzie taka, a nie inna pogoda. Życie na farmie pełne było koniecznych kompromisów i teraz, niespodziewanie, konieczność kompromisów zaczęła wkradać się do jego małżeństwa.

      Być może Season miała rację. Być może, jeśli zrobi sobie krótkie wakacje w Los Angeles, dobrze wpłynie to na nich oboje. Z drugiej strony, nie było to wcale takie pewne. Może wręcz przeciwnie, ten czas spędzony w takim oddaleniu jeszcze bardziej ich rozdzieli? Może Season, poczuwszy się jak ryba w wodzie pomiędzy tymi wszystkimi typami z Hollywood, prawdziwymi i niedoszłymi gwiazdami filmowymi, uzna po powrocie całe to życie na farmie za jeszcze nudniejsze? Może zacznie uważać Eda za zwykłego, nudnego, poczciwego farmera i nikogo więcej? Kogoś z obrazów A. B. Frosta?

      – Idziesz spać? – zapytał.

      – Właściwie, mam taki zamiar – odpowiedziała. – Ale nie będę jeszcze spała, jeśli uznasz, że jest coś do roboty.

      Potrząsnął głową.

      – Wiesz, co powiedziałam Vee? Że życie na farmie w Kansas to nic, tylko nawożenie, oranie, kręcenie się w kółko i pieprzenie się w nocy.

      Ed wstał.

      – Zaraz do ciebie przyjdę – powiedział. – To długo nie potrwa. Muszę jeszcze zadzwonić do Charliego Warburga?

      – Charliego Warburga? Tego od ubezpieczeń?

      – Tak.

      Zmarszczyła czoło, obserwując, jak Ed zmierza w kierunku drzwi.

      – Charlie, zdaje się, zajmuje się wielkimi szkodami, prawda?

      – Czymś w tym rodzaju.

      – To znaczy, że wszystko, co mi powiedziałeś o chorobie pszenicy, to bardzo poważna sprawa, prawda? Rzeczywiście jest aż tak źle?

      – Jeszcze nie wiem, ale nie wykluczam najgorszego.

      – Ed… – zaczęła.

      Zatrzymał się z ręką na klamce. Season sprawiała wrażenie, że chce powiedzieć coś ważnego, lecz nie potrafi znaleźć odpowiednich słów. Siedziała na łóżku, z rękami skrzyżowanymi na gołych piersiach, i patrzyła na niego wzrokiem, który mógł oznaczać zarówno „przepraszam cię, Ed”, jak i „żałuję, że cię kiedykolwiek spotkałam”, albo w ogóle nic. Ed czekał jeszcze przez chwilę, ale gdy nadal milczała, wyszedł z sypialni i powoli zszedł na dół po schodach.

      ROZDZIAŁ III

      Było dokładnie piętnaście po szóstej nad ranem następnego poranka, gdy mały helikopter firmy Hughes startował z małego pastwiska, znajdującego się na tyłach zabudowań mieszkalnych South Burlington, kierując się na północny zachód na tle jasnego, bezchmurnego nieba. Wielkie śmigła błyszczały w słońcu, podczas gdy maszyna przelatywała ponad warsztatami; warkot silnika odbijał się echem od zabudowań i wysokich płotów.

      Maszynę prowadził Dyson Kane. Był jednym z najbardziej doświadczonych pilotów na farmie. Mały, lekki, siwowłosy, o posturze dżokeja, miał twarz, która nigdy nie zmieniała wyrazu, i oczy, które zdolne były przewiercić dziurę w najtwardszym

Скачать книгу