LITMIR.BIZ

Скачать книгу

gardło i wysychają usta – może pojedziemy do mnie? – Uciekła wzrokiem w kierunku filiżanki, ale po kilku sekundach zdobyła się na to, by spojrzeć mu w oczy.

      – Niestety… – usłyszała pierwsze słowo i poczuła się, jakby naga siedziała na scenie, wystawiona na pośmiewisko – niestety, ale jestem dzisiaj zajęty – odpowiedział z uśmiechem, który nagle przestał być dla Moniki uroczy. – Ale może w przyszłym tygodniu. – Spojrzał na zegarek.

      – Nie ma sprawy. Oczywiście. – Wzruszyła ramionami, ale pomyślała: Spierdalaj! Jaka ze mnie durna i ślepa baba!

      – To dla ciebie. – Przesunął książkę w jej stronę.

      – Aaa… tak, dziękuję. – Również spojrzała na zegarek. – Wiesz, coś mi się przypomniało. Pilna sprawa! – Chwyciła torbę, wrzuciła do niej książkę i machnęła mu ręką. – Zdzwonimy się.

      Podniósł się na pożegnanie, ale nie wyglądał na zaskoczonego.

      Monika ruszyła ostro w kierunku samochodu, odprowadzana zdziwionym spojrzeniem Kasi.

      – Ale dupek! – powiedziała do siebie, wkładając kluczyk do stacyjki. – Trzynaste spotkanie! Ja pier…

      | 3 |

      W Agencji Wywiadu rozpoczynał się sezon urlopowy i na korytarzach robiło się coraz ciszej.

      Był poniedziałek i zaczynał się ostatni tydzień Romana w pracy.

      Chociaż dopiero w niedzielę wyjeżdżał z Bronkiem do Soliny, już przyniósł z piwnicy walizkę i zaczął składać rzeczy, które planował ze sobą zabrać. Jechali na dwa tygodnie do ośrodka Jodła, a właściwie małego pensjonatu nad samym zalewem, w którym zawsze spędzali dwa czerwcowe tygodnie. Kiedyś chodzili głównie po górach, więc i bagaż zabierali inny. Teraz bardziej obciążały ich książki.

      Zaparzył sobie kubek herbaty ulung i przykrył go talerzykiem. To była pierwsza herbata tego dnia. Włączył VII symfonię Beethovena.

      Podszedł do okna i szeroko je otworzył, jakby chciał, żeby piękne niebieskie niebo wlało się do środka, a muzyka wypłynęła na zewnątrz. Wciągnął powietrze nosem, przytrzymał w płucach i głośno wypuścił ustami. Czuł się świetnie, schudł cztery kilogramy, nic mu nie dolegało, serce pracowało równo i mocno, ustąpiły napady potów i mroczki w oczach. Roman był pełen optymizmu i chęci do życia. I nad szpitalem nie było ptaków. Roman nie zawsze lubił widok ze swojego okna, ale tego dnia nie mógł się nim nacieszyć.

      Wrócił do kuchenki, zabrał swój metalowy kubek z talerzykiem i ostrożnie znowu wszedł do pokoju. Najpierw postawił na biurku kubek, a dopiero potem je obszedł, by usiąść. Przyciągnął do siebie niebieską teczkę z napisem dużymi drukowanymi literami: Teczka personalna, a pod nim, ręcznie, pochyłą kaligrafią – Olgierd Rubecki, leg. Ekiert.

      Roman dostał od szefa Agencji polecenie, by zbadał życiorys byłego oficera wywiadu, prymusa Kiejkut rocznik 1995, więźnia islamistów w Iraku, rannego w akcji, w której zostali odbici zakładnicy, świeżego bohatera mediów, opinii publicznej i polityków. Szczególnie zainteresował się nim premier. Szef nie wyjaśnił, o jaki rodzaj zainteresowania chodzi, ale Roman i tak wiedział. Praktycznie każdy w Polsce znał teraz Olgierda Rubeckiego. W Agencji funkcjonował pod nazwiskiem Ekiert, ale najbliżsi, z czasów Kiejkut, nie mówili do niego inaczej niż Cezar.

      Był inteligentny, wysportowany i elegancki w swoim własnym, wyszukanym stylu. Wyrobiony politycznie i bardzo medialny. Mówił prostym, zrozumiałym dla wszystkich językiem, nie epatował bazarowym patriotyzmem, swoim życiem dowodził, że nosi go w sercu, a nie w klapie marynarki. Jego publiczne wystąpienia przykuwały uwagę publiczności i zyskiwały pochwały dziennikarzy z lewej i prawej strony, bo Cezar był dokładnie pośrodku i każdy chciał się ogrzać w jego blasku. Dlatego komentatorzy nieustannie pytali, czy Agencja Wywiadu ma więcej takich ludzi, a wyborcy żądali, by zajął się krajem. Rubecki był zagrożeniem dla wielu polityków i mógł zatrząść sceną, więc siłą rzeczy budził niepokój.

      Dla Romana było oczywiste, że premier chciałby wiedzieć, czy taki bohater jest rzeczywiście bez skazy, czy należałoby się z nim zaprzyjaźnić, czy raczej szybko go zatopić. Ale tak naprawdę najważniejsze było dla niego trzecie rozwiązanie, czyli diament z ukrytą skazą. Taki diament miałby największą wartość polityczną i Roman miał tę skazę znaleźć.

      Mimo wątpliwości musiał wykonać polecenie, ale nie zamierzał nikomu ułatwiać zadania, ani Cezarowi, ani premierowi, i planował przejrzeć życiorys oficera w rutynowy sposób. Miał na to tydzień, nawet zbyt wiele jak na takie zadanie.

      Otworzył teczkę i zaczął czytać kwestionariusz osobowy Olgierda Rubeckiego.

      Dima spojrzał na zegar. Dochodziła dwunasta. Od pół godziny stał w gigantycznym korku na moście Siekierkowskim i nie mógł nic zrobić. Żadnego ruchu ani w przód, ani w tył. Chwilami miał ochotę po prostu wysiąść, zostawić ten pieprzony samochód tam, gdzie stoi, i pójść piechotą. Po twarzach innych kierowców widać było, że wszyscy mają podobne myśli.

      Jechał do ośrodka Dobre Wspomnienia w Zagórzu, a dyrektor Zalewski miał być tylko do trzynastej. Zadzwonił do Dimy z samego rana i poprosił o pilną rozmowę w cztery oczy. „Pan Józef zaczyna stwarzać poważne zagrożenie dla innych pensjonariuszy i dla siebie” – rzucił z zacięciem w głosie i po chwili dodał mocniej: „Koniecznie musi pan coś z tym zrobić, bo w przeciwnym wypadku…” – urwał. „Przyjadę” – zapewnił Dima.

      Sięgnął po telefon, by zadzwonić do Zalewskiego i powiedzieć, że się spóźni, gdy w samochodzie rozległ się sygnał rozmowy przychodzącej. Na telefonie wyświetlił się napis Tata.

      – Tak, Roman? – Dima zaczął pierwszy.

      – Gdzie jesteś?

      – Stoję, kurwa, w korku na moście Siekierkowskim. A co?

      – Ściągnij Sekcję na dzisiaj na osiemnastą i nie przeklinaj.

      – Co się stało? – zapytał Dima zaciekawiony.

      – Nie… nic takiego… drobna sprawa, ale pilna, i chcę ją załatwić przed urlopem.

      – Jasne.

      – Znasz Olgierda Rubeckiego?

      – No… chyba każdy go zna… ale osobiście nie. A dlaczego pytasz?

      – I co o nim sądzisz?

      – No… bohater narodowy i nadzieja gawiedzi. Inteligentny, dobry w mediach, ale mnie nie bierze. Dziwny jest, sztuczny… – Dima zawiesił głos, jakby się nad czymś zastanawiał. – Wiesz… nie ufam mu. Jest w nim coś fałszywego. Mam kłopot z polubieniem bohaterów, ale może się mylę. A co?

      – Nic takiego – odparł Roman. – Mam podobne wrażenie. Pogadamy wieczorem.

      Piętnaście po dwunastej korek pękł i samochody ruszyły. Dima zadzwonił jeszcze do dyrektora Zalewskiego, że już jedzie, i wcisnął gaz. W końcu przedarł się bocznymi drogami od strony Wesołej i po kwadransie był w Zagórzu.

      Dyrektor stał już przed wejściem i nerwowo palił papierosa.

      – Pan Józef robi się coraz bardziej agresywny, proszę pana – zaczął od razu, jak tylko Dima się z nim przywitał. – Jak to będzie wyglądało, kiedy w telewizji powiedzą, że w Dobrych Wspomnieniach dwóch dziewięćdziesięciolatków pobiło się z powodów politycznych? Mało mamy problemów w kraju? Co za wstyd! Wie pan, ja muszę dbać o dobre imię naszego ośrodka. Mamy tutaj bardzo poważnych

Скачать книгу