LITMIR.BIZ

      Witajcie o poranku! Za oknami naszego radiowego studia jeszcze ciemna noc, ale słońce dzisiaj wstanie o siódmej czterdzieści jeden, a zajdzie o piętnastej dwadzieścia trzy.

      Dzień trwa siedem godzin i czterdzieści dwie minuty i jest krótszy od najdłuższego o dziewięć godzin i cztery minuty.

      Wczoraj w Lublinie urodziły się pięcioraczki, szczęśliwym rodzicom gratulujemy i ze swojej strony mamy propozycję imion! Co powiecie na imiona naszych dzisiejszych solenizantów?

      Imieniny dzisiaj obchodzą: Abraham, Anastazy, Beniamin, Bernard, Bogumiła, Dariusz, Eleonora, Grzegorz, Kazimiera, Mścigniew, Nemezjusz, Nemezy, Protazja i Tymoteusz.

      Od świąt Bożego Narodzenia dzieli nas tylko pięć dni!

      1

      – A może twoja babcia ma inne plany i nie chciała ci o tym mówić? – zapytała nagle Marta.

      Siedziały w akademiku i próbowały się uczyć. Było jednak już późno i żadna z nich nie miała nastroju na ślęczenie nad książkami. Tym bardziej że Marta właśnie otwierała drugie wino.

      – Babcia? Ale ona nigdy nie ma żadnych planów niezwiązanych ze mną. – Agnieszka pokręciła głową. – Zawsze byłam na pierwszym miejscu…

      – No właśnie! Wiem, że trudno ci się z tym pogodzić, ale może nadszedł ten czas, że ona zaczęła żyć swoim życiem.

      – Babcia? – jeszcze bardziej zdumiała się Aga. – Swoim życiem? – Przyszło jej na myśl, że zachowuje się jak egoistka, ale nadal wydawało jej się to niemożliwe.

      – Może obok niej pojawił się jakiś mężczyzna i chcą spędzić te święta razem?

      – Mężczyzna? – Agnieszka nie wierzyła w to, co słyszy. Jakoś babcia Helenka nie pasowała jej do roli pogromczyni męskich serc. – No co ty. Ona urodziła się w czterdziestym czwartym!

      Marta spojrzała na nią spod przymrużonych powiek.

      – A ktoś, kto urodził się w czterdziestym czwartym, nie zasługuje już na miłość? Może akurat szczęście się do niej uśmiechnęło. Fajna z niej babeczka. Całe życie cię niańczyła, może wreszcie pojawił się ktoś na horyzoncie.

      – Ale kto? – Agnieszka pokręciła niepewnie głową. Najwyraźniej przyjaciółka zasiała w niej ziarno niepewności.

      – To już ona tylko wie. – Marta nalała wina do kieliszków.

      – Pojadę tam wcześniej. Choćby i jutro – zdecydowała Agnieszka. – Wybadam sytuację. Zapytam wprost, o co chodzi.

      – I jak nie będzie chciała cię widzieć, to przyjedziesz do nas? Może jeszcze załapiesz się na jakieś last minute?

      – Jak nie będzie chciała mnie widzieć? Marta, to właśnie jest niemożliwe. I dlatego tak się martwię, że coś tu nie gra. Każda z nas, i babcia, i ja, żyje własnym życiem, ale one są ze sobą tak splecione, że nie wyobrażamy sobie tego, by w ważnych momentach być osobno. Tym bardziej że jedna jest sama i druga też. Babcia by nie dopuściła do tego, bym samotnie spędzała święta.

      – Wie, że byłabyś z przyjaciółmi…

      – Tak, ale nie byłabym z nią. Z rodziną… A ty nie chciałabyś spędzić świąt ze swoimi rodzicami?

      – Czy ja wiem? W moim domu święta nigdy nie były jakimś wielkim halo. My zawsze gdzieś wyjeżdżaliśmy. Jak byłam młodsza, marzyłam, by spędzać ten czas wspólnie w pięknie przystrojonym domu, rozświetlonym tysiącem lampek, ale moi rodzice uparli się, by pokazać nam świat. W Wigilię nie dostawaliśmy prezentów, bo nie zabieraliśmy ich nigdy do walizek. Szkoda było na nie miejsca. Nie było choinki, nie było oczekiwania na pierwszą gwiazdkę.

      – Smutne – westchnęła Agnieszka.

      – Czy ja wiem? – Marta wzruszyła ramionami. – Po prostu inaczej. W klasie wszyscy mi zazdrościli dalekich podróży i zdjęć ze Świętym Mikołajem ubranym w szorty w renifery i surfującym po falach. A ja chyba trochę zazdrościłam im tego spokojnego odpoczynku i rodzinnej atmosfery. I nawet trochę obżarstwa świątecznego. Takiego zwykłego siedzenia przy stole i rozmów o niczym. I potem spacerów z rodziną, by zrobić miejsce na kolejny posiłek.

      Marta wstała, by nalać sobie wody. Po drodze trąciła palcem bombkę, którą Agnieszka powiesiła na gałązce świerku. Przyniosła go poprzedniego dnia i wstawiła do wazonu.

      – Ty wiesz, że ja chyba nigdy nie ubierałam choinki? A przynajmniej tego nie pamiętam. My w domu nawet chyba nie mamy bombek.