LITMIR.BIZ

Скачать книгу

ze stołu. I słuchałem, aż nadto świadom, że gniew, podobnie jak grawitacja, zagina czas i przestrzeń wokół osoby mego ojca. Prywatnie byłem wdzięczny, że pani dyrektor i jej zespół odsunęli mnie daleko od mego zwykłego miejsca po prawej stronie ojca. Od czasu mego spóźnionego przybycia do sali tronowej minął cały dzień, a ojciec wciąż się do mnie nie odzywał. Samo w sobie nie było to dziwne, ale fakt, że zrobiłem, co zrobiłem, i nie spotkałem się z żadną reprymendą, napełniał mnie niepokojem.

      Jadłem więc i słuchałem, przyglądając się dziwnym, obcym twarzom dygnitarzy Konsorcjum. Ci plutokraci spędzali całe swoje życie w przestrzeni kosmicznej, a dośrodkowa imitacja ciążenia na pokładach ich ogromnych statków nie zapobiegała zmianom, jakie zachodziły w ich ciałach. Gdyby nie genetyczna terapia, jeszcze bardziej rygorystyczna od mojej, nie mogliby postawić nogi na Delos, z jej grawitacją wynoszącą jedną i jedną dziesiątą standardowej, bo zostaliby zmiażdżeni i legliby jak wyfiletowane ryby na piasku.

      – Cielcinowie posunęli się za daleko, pchając się poza Mgławicę – powiedział Xun Gong Sun, młodszy urzędnik Konsorcjum. – Imperator nie powinien tego tolerować.

      – Imperator tego nie toleruje, Xun – odpowiedziała miło pani dyrektor Feng. – To dlatego trwa tam wojna. – Przyjrzałem się dyrektorce. Jak wszyscy członkowie delegacji Konsorcjum, była zupełnie łysa, a kości policzkowe i kształt brwi podkreślały spojrzenie jej oczu. Skórę miała ciemniejszą niż pozostali, niemal w kolorze kawy. Zwróciła się ku końcowi stołu, gdzie siedzieli mój ojciec i matka. – Książę Jadd wystawił na tę wojnę dwanaście tysięcy statków pod komendą swego wnuka, Darkmoona. Nawet klany z Tavros tam pożeglowały.

      Ojciec odstawił na stół kieliszek kandareńskiego wina, zrobił wystudiowaną pauzę i powiedział:

      – Dobrze o tym wiemy, pani dyrektor.

      – Oczywiście. – Uśmiechnęła się i uniosła swój kieliszek. Jej palce były jak stawonogi, ruchliwe patyczaki. – Mam na myśli jedynie to, że wszystkie te statki będą potrzebować paliwa, wasza lordowska mość.

      Pan Diablej Siedziby popatrzył twardo na dyrektorkę, przygryzając dolną wargę i splatając dłonie na stole.

      – Nie musi nas pani przekonywać. Znajdziemy na to dość czasu niebawem. – Wzbudziło to przymilne śmiechy ministrów na drugim końcu stołu, a siedzący naprzeciwko mnie Crispin uśmiechnął się. – Fortuna kołem się toczy, a obecna sytuacja nam sprzyja, pomimo niedawnej tragedii na Cai Shen.

      Często zdarzało mi się widzieć ojca w takim nastroju: dydaktycznym i władczym. Jego oczy – moje oczy – nigdy nie zatrzymywały się w jednym punkcie, lecz dryfowały po wszystkim, co go otaczało. Jego basowy głos niósł się daleko i rezonował bardziej w piersiach słuchaczy niż w uszach. Miał w sobie swoisty, zimny magnetyzm, który naginał wszystkich do jego woli. W innej epoce, w mniejszym świecie, mógłby być Cezarem. Ale w naszym Imperium była wielka mnogość cezarów. Żywiliśmy ich, a on musiał znosić to, że rośli coraz więksi.

      – Czy to prawda, że Bladawcy jedzą ludzi?

      Crispin. Tępy, pozbawiony taktu Crispin. Poczułem, jak wszyscy wokół stołu tężeją. Zamknąłem oczy, pociągnąłem łyk mego własnego wina, błękitnego Carcassoni, i czekałem, aż rozpęta się burza.

      – Crispinie! – rozległ się sceniczny szept matki, a ja otworzyłem oczy i ujrzałem, jak wbija spojrzenie w mego brata, który spokojnie siedział, patrząc na dyrektorkę Konsorcjum. – Nie przy stole!

      Jednak Adaeze Feng tylko uśmiechnęła się do niej lekko.

      – Wszystko w porządku, lady Liliano. Sami byliśmy kiedyś dziećmi.

      Ale Crispin nie był dzieckiem. Miał piętnaście lat i był efebem na drodze ku dorosłości.

      Zupełnie nieświadomy popełnionej gafy ciągnął dalej:

      – Słyszałem to od jakiegoś żeglarza. Że ludzie służą im jako żywność. Czy to prawda? – Pochylił się z ciekawością i, na całe złoto Forum, dałbym głowę, że jeszcze nigdy nie był niczym tak bardzo zainteresowany jak tym.

      Inny przedstawiciel Konsorcjum przemówił teraz głosem głębszym niż otchłań morza.

      – Po części to prawda, paniczu. – Obróciłem głowę, by zobaczyć, kto to powiedział, i ujrzałem go siedzącego między Gibsonem a Tor Alcuinem, w połowie długości stołu, w pobliżu wazy z parującą zupą rybną i kolekcji rozmaitych win w czerwonofigurowych dzbanach. Był najczarniejszym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek widziałem, czarniejszym od dyrektorki, czarniejszym niż moje włosy, co sprawiło, że jego zęby wydały się białe jak gwiazdy, gdy się uśmiechnął. – Ale nie zawsze. Częściej uprowadzają całe kolonie rodzimej ludności i wykorzystują jako niewolników.

      – Och. – Crispin wydawał się rozczarowany. – A więc nie są kanibalami? – Na jego twarzy odmalował się zawód, jakby miał dotąd nadzieję, że wszyscy obcy są potworami, ludożercami i mordercami.

      – Żaden z nich nie jest kanibalem. – Wszyscy spojrzeli na mnie i uświadomiłem sobie, że to ja przemówiłem. Odetchnąłem powoli i zebrałem myśli. W końcu był to mój obszar zainteresowań. – Zjadają nas, nie siebie nawzajem. – Ileż to dni spędziłem z Gibsonem na studiowaniu Cielcinów? Ileż dni spędziłem na rozgryzaniu ich języka na podstawie nielicznych tekstów i komunikatów, jakie udało się przechwycić podczas trzystu lat tej wojny? Fascynowali mnie, odkąd nauczyłem się czytać, może nawet wcześniej, a mój nauczyciel nigdy nie odmawiał mi dodatkowych lekcji, o które prosiłem.

      Ciemnoskóry scholiasta skinął głową.

      – Panicz ma całkowitą rację – powiedział.

      Nie miałem, jak dowiedziałem się później. Cielcinowie pożerali siebie nawzajem równie ochoczo, jak cokolwiek innego. Tyle tylko, że w owych dniach jeszcze tego nie wiedziałem.

      – Terence. – Młodszy minister Gong Sun położył dłoń na rękawie ciemnoskórego towarzysza.

      Terence pokręcił głową.

      – To rzeczywiście trudny temat do dyskusji przy stole, wiem o tym. Proszę, niech sir Alistair i lady Liliana raczą mi wybaczyć, ale młodzi panicze powinni rozumieć, o jaką stawkę toczy się gra. Prowadzimy tę wojnę już od trzystu lat. Zbyt długo, mogliby powiedzieć niektórzy.

      Odchrząknąłem.

      – Cielcinowie są nomadami i niemal fanatycznymi mięsożercami. Hodowanie stad zwierząt na mięso w przestrzeni kosmicznej nie jest łatwe, nawet w warunkach symulowanej grawitacji. Łatwiej porywać z planet to, czego im trzeba. A że przeciętna migrująca cielcińska gromada liczy sobie około dziesięciu milionów statków, to z pewnością nie mogły wszystkie wylądować na Cai Shen.

      – To była wyjątkowo duża gromada, jak mówią raporty. – Nieistniejące brwi Terence’a uniosły się ze zdziwieniem. – Dobrze znasz Cielcinów.

      – Panicz Hadrian – dobiegł z dalszego miejsca piskliwy głos Gibsona – interesuje się Cielcinami od wielu lat, messer. Uczyłem go także języka obcych. Jest w tym całkiem niezły.

      Spojrzałem w dół na swój talerz, próbując ukryć uśmiech, który rozjaśnił mi twarz, lękając się, że lord Alistair go dostrzeże.

      Dyrektor Feng obróciła się lekko na swoim krześle i popatrzyła na mnie. Wyczułem w niej nowy rodzaj zainteresowania, jakby po raz pierwszy mnie dostrzegła.

      – Interesujesz się Bladawcami, tak?

      Potaknąłem skinieniem głowy, nie wiedząc, jak ją tytułować, aż przypomniałem

Скачать книгу