W Trójkącie Beskidzkim - Hanna Greń

Скачать книгу

bardzo dobre alibi, sami je zapewniliśmy.

      Herrera szybko podeszła do biurka i pochyliła się, wspierając rękę na plecach kolegi. Tuż obok stanął Michał.

      – Co tam masz? – Usiłowała dojrzeć coś na ekranie. Rysiek odwrócił monitor w jej stronę, sam zaś odchylił się do tyłu. Oparcie ostrzegawczo zaskrzypiało.

      – Tak mnie tknęło, żeby sprawdzić meldunki z tamtego wieczoru. Mogliście to znaleźć, ale wielcy śledczy nie chcieli się zniżać do czytania takich bzdur.

      – Nie pomyślałam o tym – wyznała Herrera ze skruchą, pochylając się jeszcze niżej, by móc odczytać drobną czcionkę.

      Dziesięć minut po opuszczeniu pubu Jonasz Tylżycki został zatrzymany kilka ulic dalej za wtargnięcie na pasy na czerwonym świetle.

      – Pyszczył, był na lekkim gazie, w dodatku nie miał dokumentów, więc wsadzili go na dołek – skomentował Szot. – Faktycznie, alibi nie do obalenia.

      – Mogłeś o tym dawno wiedzieć, gdybyś zapytał, co robił po wyjściu z pubu – wytknęła Benita gniewnie. – Ale jak ktoś woli oglądać cycki zamiast myśleć o robocie, to potem takie są skutki. Odwołaj badanie włosa Jonasza. Nie potrzeba nam gadania, że marnotrawimy pieniądze podatników.

      Odnotowała na karteczce czas zatrzymania Tylżyckiego i podeszła do wiszącej na ścianie suchościeralnej tablicy.

      To również była jej inicjatywa. Lubiła mieć wszystko uporządkowane, poza tym możliwość zerknięcia w dowolnej chwili na zapis dokonanych ustaleń bardzo jej pomagał. Toteż, lekceważąc kpiny innych policjantów, że wprowadza filmową scenografię, myląc Polskę z Ameryką, konsekwentnie uzupełniała dane na tablicy.

      Ostatnio zauważyła, że coraz więcej kolegów, w tym Szot i Forman, zaczęło doceniać jej pomysł. Nie próbowała w żaden sposób tego komentować, wiedząc, że mogłaby przez to osiągnąć odwrotny skutek, ale czuła zadowolenie z takiego obrotu sprawy. Chociaż niewypowiedziana słowami, była to przecież pochwała.

      Uzupełniwszy zapis, cofnęła się kilka kroków. Tuż obok stanął Szot i zaczął studiować chronologię zdarzeń.

      – Skoro wyeliminowaliśmy Tylżyckiego, to można go chyba usunąć z osi czasu, żeby nas nie mylił – zaproponował.

      Benita zastanowiła się, potem pokręciła głową.

      – Lepiej go zostawmy, kto wie, czy to się jeszcze do czegoś nie przyda. Przekreśl go, ale tak, żeby się dało odczytać.

      – Podżorskiego też wykreślić? Bo widzę, że został prześwietlony na dziesiątą stronę. Nic nam nie mówiłaś o zatrzymaniu przez drogówkę i telefonie od jakiegoś Koala! – W głosie Michała zabrzmiała uraza. – Kto to w ogóle jest, ten Koal?

      – Jan Legierski, pracownik Podżorskiego – odezwał się Forman. – No właśnie, skąd te nowe informacje i dlaczego je zataiłaś?

      – Niczego nie zatajałam! – zdenerwowała się Benita. – Są na tablicy, dawno mogliście przeczytać! Zadzwoniłam do Podżorskiego już po naszej rozmowie, bo przyszło mi do głowy, że mógł odjechać kawałek, a potem wrócić pieszo pod pub. Wyjaśnił, co i jak, ja sprawdziłam, czy to prawda. Drogówka potwierdziła przebieg wydarzeń. Na wszelki wypadek poprosiłam Wisłę, żeby obejrzeli telefon Podżorskiego, i tu też wszystko pasuje.

      – To co on tu jeszcze robi? Trzeba skreślić te zapiski, które go dotyczą.

      Szot już podszedł do tablicy, gdy Herrera go powstrzymała.

      – Ale tylko te od momentu wyjścia z Bielawą z pubu. One już niczego do sprawy nie wnoszą. Inne zostaw. Zaraz ci wyjaśnię, o co w tym wszystkim chodzi.

      Michał, już nie protestując, przekreślił wskazane uwagi. Gdy to uczynił, w krótkich słowach przedstawiła mu swą teorię o możliwości zainicjowania zabójstwa przez Podżorskiego. Zauważywszy, że sierżant z niedowierzaniem kręci głową, wskazała palcem na tablicę.

      – Przyjrzyj się. Naprawdę uważasz, że to niemożliwe?

      Szot jeszcze raz uważnie prześledził oś czasu.

      19.56 – mięśniak wchodzi

      20.01 – mięśniak wychodzi

      20.08 – Podżorski wchodzi

      20.14 – Bielawa wchodzi

      20.17 – Tylżycki wchodzi do pubu

      20.52 – Bielawa i Podżorski wychodzą

      20.57 – Tylżycki wychodzi

      21.03 – porsche Podżorskiego wyjeżdża spod pubu

      21.07 – Tylżycki dostaje mandat

      21.09 – Podżorski zatrzymany przez drogówkę

      21.26 – mięśniak wraca do pubu

      21.41 – Podżorski odbiera telefon od Koala

      21.52 – Podżorski odjeżdża w kierunku Wisły

      – Chyba nie łapię – odezwał się po chwili, nie wiedząc, w jaki sposób zapiski mogłyby świadczyć na niekorzyść Gojnego. Wydawało mu się, że raczej potwierdzają jego niewinność.

      – Popatrz, tu mięśniak wchodzi do pubu, żeby poprosić kelnerkę o podsłuchiwanie Podżorskiego. Zakładam, że wcale o to nie chodziło, chciał tylko mieć jakieś uzasadnienie swojej obecności na wypadek, gdyby ktoś go zapamiętał.

      – Po co?

      – Zaraz się dowiesz. Patrz dalej. Dokładnie w siedem minut po jego wyjściu pojawił się Podżorski. Jakie jest prawdopodobieństwo, że się spotkali i że zamienili z sobą kilka słów? Nie uważasz, że spore?

      Michał musiał przyznać, że każde z tych założeń mogło być słuszne. W ciągu siedmiu minut dużo się może zdarzyć.

      – Ale co to ma do sprawy, czy gadali ze sobą czy nie?

      – Takie, że jeżeli Gojny zlecił mu zabójstwo kuzynki, mógł chcieć przekazać jakieś szczegóły, dodatkowe ustalenia czy coś w tym rodzaju. Albo po prostu kasę za robotę.

      Sierżant już nie oponował, słowa Herrery trafiły mu do przekonania. Pozostał do wyjaśnienia tylko jeden punkt.

      – Jeśli było, jak mówisz, to po co mięśniak wrócił później do pubu? Przecież już załatwił sprawę z Bielawą. – Szybko policzył w pamięci. – Trzydzieści cztery minuty. Miał dość czasu, żeby zabić i upozować ciało. Tylko po co wracał?

      – Musiał wrócić, żeby zapytać Beatę, co podsłuchała. Byłoby podejrzane, gdyby tego nie zrobił, przecież dał jej stówę za informacje. Nie mógł wypaść z roli.

      – Nie pasuje mi ten fragment z podsłuchem. – Michał był nadal nastawiony sceptycznie. – Jeżeli chciał tylko uzasadnienia swej wizyty w pubie, powinien wskazać kelnerce kogoś innego. A tak od razu rzuca nam w twarz swoje powiązania z Gojnym.

      Benita już wcześniej wyłapała tę słabą stronę swojej koncepcji, lecz celowo odsunęła na bok wątpliwości.

      – Mógł nie załapać, że w ten sposób podaje nam informację na tacy. Przestępcy na ogół nie bywają tytanami myśli, a ten wygląda mi na totalnego bezmózgowca.

      – Racja. Co teraz? Do domu? – spytał Forman z nadzieją w głosie. Słysząc to, Szot spojrzał błagalnie.

      – Kończymy zabawę – zdecydowała, wprawiając ich tym w zachwyt. – Poprosiłam naszych kolegów z komisariatu w Wiśle, żeby przekazali Podżorskiemu wezwanie na pojutrze. I chciałabym, żebyście uczestniczyli w przesłuchaniu.

      Benita miała nadzieję, że Aleksander będzie na tyle mądry, by potraktować

Скачать книгу