Скачать книгу

เซลีสมองเห็นสายตาแบบนี้มานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว "บอกข้ามาเถิด ข้าจะตายหรือไม่?"

      เซลีสหายใจเข้าลึกและกลั้นมันเอาไว้ เธอไม่รู้ว่าจะตอบไปอย่างไรดี เธอเกลียดการที่ไม่ซื่อสัตย์ แต่เธอก็ทนไม่ได้ที่จะบอกเขาไป

      "ชะตาชีวิตของพวกเราอยู่ในมือของผู้สร้าง" เธอกล่าว "มันไม่สายไปหรอกสำหรับพวกเรา ดื่มนี้เถิด" นางกล่าวพร้อมกับหยิบขวดแก้วที่บรรจุยาบลาท็อกซ์ออกมาจากย่ามที่อยู่ตรงบริเวณเอว เธอกรอกยาลงตรงริมฝีปากพร้อมกับลูบเข้าที่หน้าผากของเขา

      เขากลอกตาของไปด้านหลังพร้อมกับถอนหายใจออกมาด้วยความสงบเย็นเป็นครั้งแรก

      "ข้ารู้สึกดี" เขากล่าว

      อีกเพียงชั่วขณะ ดวงตาของเขาก็ปิดลง

      เซลีสรู้สึกถึงน้ำตาที่หลั่งรินอยู่ข้างแก้มและมันถูกเช็ดออกไปอย่างรวดเร็ว

      อิลเลพราจัดการบาดแผลของเธอเสร็จสิ้นแล้ว พวกเขาจึงลุกขึ้นมายังเหนื่อยอ่อน แล้วพากันเดินไปตามทางที่ไม่มีที่สิ้นสุด พวกเขาไปด้วยกัน เดินผ่านซากศพแล้วซากศพเล่า พวกเขาผ่านกลุ่มทหารหลักของกองทัพไป ทางตะวันออกอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

      "เราจะทำอะไรอยู่ตรงนี้หรือไม่? ในที่สุด เซลีสก็ถามขึ้นมาหลังจากเงียบไปนาน

      "ทำซิ" อิลเลพราตอบ

      " แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นเช่นนั้น" เซลีสตอบ "เราช่วยเหลือคนได้เพียงน้อยนิด แล้วก็สูญเสียคนไปมากมาย"

      "แล้วพวกที่มีน้อยนิด คืออะไร?" อิลเลพราโตแย้งกลับมา "พวกเขาไม่มีคุณค่าเลย งั้นหรือ?"

      เซลีสกำลังใช้ความคิด

      "มีซิ แต่สำหรับคนอื่นๆล่ะ?"

Скачать книгу