LITMIR.BIZ

      Musiał minąć w deszczu dwie przecznice, zanim znalazł działający automat telefoniczny. Pierwszy, na jaki trafił, okazał się pozbawiony słuchawki, po jego sąsiedzie zaś pozostały jedynie cztery śruby w ścianie budki. Automat na następnym skrzyżowaniu miał otwór na monety zatkany gumą do żucia, jego towarzysz natomiast milczał jak zaklęty, nie reagując na stukanie w widełki. Normalnie człowiek w sytuacji Chipa grzmotnąłby z całej siły słuchawką o obudowę, tak żeby rozprysła się na drobne kawałki, ale on nie miał na to czasu. Na rogu Piątej Alei znalazł aparat, który co prawda powitał go sygnałem w słuchawce, lecz miał sparaliżowaną klawiaturę i nie zwrócił dwudziestu pięciu centów ani po delikatnym odwieszeniu słuchawki, ani po znacznie brutalniejszym. Identycznie zachował się sąsiedni. Mimo to Chip spróbował jeszcze raz i w ten sposób stracił ostatnią ćwierćdolarówkę.

      Uśmiechnął się do terenówek pełznących ostrożnie po zalanej wodą jezdni. Co prawda w tej okolicy dozorcy dwa razy dziennie spłukiwali chodniki wodą z hydrantów, a trzy razy w tygodniu ulicami przejeżdżały wozy czyszczące z wirującymi szczotkami wielkości wąsów policjantów, ale w Nowym Jorku nigdy nie trzeba długo szukać, żeby znaleźć coś brudnego, odrażającego albo przynajmniej zepsutego. W epoce telefonów komórkowych automaty telefoniczne traciły rację bytu; w przeciwieństwie do Denise, która uważała je za wulgarne zabawki wulgarnych ludzi, oraz w przeciwieństwie do Gary’ego, który nie tylko sam z nich korzystał, lecz również wyposażył w nie wszystkich trzech swoich synów, Chip nie znosił telefonów komórkowych głównie dlatego, że sam nigdy sobie czegoś takiego nie sprawił.

      Korzystając z wątpliwej osłony parasolki Denise, pobiegł do delikatesów przy University Place. Na posadzce zaraz za drzwiami rozłożono kartony dla zapewnienia obuwiu klientów lepszej przyczepności, ale szybko nasiąknęły one wodą, a następnie zostały rozdeptane na rzadką miazgę. Nagłówki gazet w drucianych stelażach donosiły o bankructwie dwóch kolejnych południowoamerykańskich państw oraz o dalszych spadkach na rynkach Dalekiego Wschodu. Na ścianie za kasą wisiał plakat loterii: TU NIE CHODZI O WYGRANĄ, TYLKO O DOBRĄ ZABAWĘ™.

      Za dwa z czterech dolarów, jakie zostały mu w portfelu, Chip kupił trochę swoich ulubionych cukierków. Trzeciego dolara rozmienił na cztery dwudziestkipiątki.

      – I jeden los poproszę.

      Po zdrapaniu folii w wyznaczonych miejscach ukazały się: trójlistna koniczynka, harfa i dzbanek ze złotymi monetami. Ani wygranej, ani dobrej zabawy.

      – Czy jest tu gdzieś w pobliżu czynny automat?

      – Tu nie ma żaden automat – odparł sprzedawca.

      – Ale może gdzieś w okolicy…

      – Nie ma żaden automat! – Sprzedawca sięgnął pod ladę i wyjął komórkę. – Tylko taki aparat!

      – Mogę zadzwonić?

      – Za późno dzwonić do broker. Trzeba dzwonić wczoraj. Trzeba kupować amerykańskie!

      Sprzedawca roześmiał się bez cienia złośliwości, niemniej w uszach Chipa ten śmiech zabrzmiał jednoznacznie obraźliwie. Chip miał wszelkie powody by być przewrażliwionym. Od chwili, kiedy wyrzucono go z college’u w D., kapitalizacja rynkowa amerykańskich spółek, których akcje dopuszczono do obrotu publicznego, wzrosła o trzydzieści pięć procent. W tym samym okresie, czyli w ciągu dwudziestu dwóch miesięcy, Chip wycofał wkłady z funduszu emerytalnego, sprzedał dobry samochód, podjął pracę na pół etatu za osiemdziesięcioprocentową stawkę godzinową, a i tak wciąż balansował na krawędzi bankructwa. W tych latach w Ameryce po prostu nie dało się nie zarabiać pieniędzy. Jeżeli ktoś brał kredyt inwestycyjny, to niezależnie od jego oprocentowania i tak wychodził na swoje. Ludzie kupowali, ludzie inwestowali, a on obserwował to z boku. W głębi duszy doskonale wiedział, że jeżeli kiedykolwiek uda mu się sprzedać Akademię fioletu, nastąpi to tydzień po giełdowym szczycie, i że inwestycje, w których ulokuje pieniądze, przyniosą mu wyłącznie straty. Sądząc jednak po reakcji Julii na jego scenariusz, jeszcze długo nic nie zakłóci rozwoju amerykańskiej gospodarki.

      Czynny telefon znalazł dopiero w Cedar Tavern. Zaledwie wczoraj wpadł tu na dwa drinki, ale wydawało mu się, że było to lata temu. Wybrał numer agencji Eden Procuro i odwiesił słuchawkę, gdy tylko włączyła się automatyczna sekretarka, ale aparat i tak zdążył połknąć monetę. W informacji uzyskał domowy numer Douga O’Briena; Doug odebrał telefon, lecz akurat zmieniał pieluchę. Minęło trochę czasu, zanim Chip zdołał go zapytać, czy Eden przeczytała już scenariusz.

      – Fenomenalny. Po prostu fenomenalny. Zdaje się, że miała go ze sobą, kiedy wychodziła.

      – Wiesz może dokąd?

      – Chip, chyba zdajesz sobie sprawę, że nie mogę udzielać takich informacji.

      – Ale to bardzo ważne!

      – Opłacony czas rozmowy dobiega końca. Proszę uiścić opłatę w wysokości osiemdziesięciu centów za kolejne dwie minuty.

      – Boże, automat! Czy naprawdę dzwonisz z automatu?

      Chip wepchnął w szczelinę dwie ostatnie ćwierćdolarówki.

      – Koniecznie muszę nanieść pewne poprawki, zanim go przeczyta…

      – Chodzi o piersi? Eden wspominała, że Julii nie podoba się nadmiar piersi, ale na twoim miejscu bym się tym nie przejmował. Moim zdaniem piersi nigdy za wiele. Julia jest po prostu trochę przepracowana, i tyle.

      – Proszę uiścić opłatę…

      – …byłoby najlepiej…

      – …trzydziestu centów…

      – …spróbował pokazać go…

      – …razie rozmowa zostanie zakończona.

      – Co powiedziałeś? Halo, Doug? Doug, jesteś tam?

      – Przepraszamy, ale…

      – Tak, jestem. Mówiłem, że moim zdaniem powinieneś zanieść go do…

      – Do usłyszenia – powiedział głos z taśmy.

      Połączenie zostało przerwane, zmarnowane ćwierćdolarówki zabrzęczały w trzewiach automatu. Chip dopiero teraz zauważył umieszczoną na obudowie tabliczkę: ORFIC TELECOM, 3 MINUTY 25 CENTÓW, KAŻDA DODATKOWA MINUTA 40 CENTÓW.

      Najbardziej oczywistym miejscem, w którym należało szukać Eden, było jej biuro w Tribece. Chip ruszył w kierunku baru, zastanawiając się,

Скачать книгу