LITMIR.BIZ

Скачать книгу

      – Panie i panowie! – Przerywa nam mistrz ceremonii w czarno-białej masce arlekina. – Proszę o zajęcie miejsc. Podano kolację.

      Christian bierze mnie za rękę i razem z tłumem ludzi udajemy się do dużego namiotu.

      Jego wnętrze jest oszałamiające. Trzy olbrzymie żyrandole rzucają iskierki we wszystkich kolorach tęczy na obite kremowym jedwabiem ściany i sufit. Stolików musi być co najmniej trzydzieści. Przypomina mi się prywatna sala w hotelu Heathman – kryształowe kieliszki, obrusy i pokrowce na krzesła ze śnieżnobiałego lnu, a pośrodku srebrny kandelabr otoczony wymyślną kompozycją z jasnoróżowych peonii. Obok niego stoi owinięty siateczkowym jedwabiem kosz z prezentami.

      Christian zerka na plan rozsadzenia gości, po czym prowadzi mnie do stołu na środku namiotu. Siedzą już przy nim Mia i Grace Trevelyan-Grey, pogrążone w rozmowie z młodym mężczyzną, którego nie znam. Grace ma na sobie połyskującą suknię w kolorze mięty, na twarzy zaś dopasowaną kolorystycznie wenecką maskę. W ogóle nie wygląda na zestresowaną i wita się ze mną ciepło.

      – Ana, cudownie cię znowu widzieć! Ślicznie wyglądasz.

      – Matko. – Christian wita się z nią sztywno i całuje w oba policzki.

      – Och, Christianie, jakiś ty oficjalny – beszta go żartobliwie.

      Dołączają do nas rodzice Grace, państwo Trevelyan. Są pełni młodzieńczego wigoru, ale pod tymi maskami trudno określić ich wiek. Widok Christiana mocno ich raduje.

      – Babciu, dziadku, przedstawiam wam Anastasię Steele.

      Pani Trevelyan cała się nade mną rozpływa.

      – Och, w końcu kogoś sobie znalazł, to wspaniale, no i jaką piękność! No, mam szczerą nadzieję, że uczynisz z niego przyzwoitego mężczyznę – wyrzuca z siebie, ściskając mi dłoń.

      O w mordę. Dzięki niebiosom za maskę.

      – Mamo, nie zawstydzaj Any. – Na ratunek przychodzi mi Grace.

      – Ignoruj tę niemądrą staruszkę, moja droga. – Pan Trevelyan ściska mi dłoń. – Wyobraża sobie, że skoro jest taka stara, to ma nadane przez Boga prawo mówienia wszystkiego, co jej ślina na język przyniesie.

      – Ana, to mój kolega, Sean. – Mia nieśmiało przedstawia mi swego młodego towarzysza, który uśmiecha się do mnie łobuzersko. W jego brązowych oczach tańczy rozbawienie, gdy wymieniamy uścisk dłoni.

      – Miło cię poznać, Sean.

      Christian także ściska mu dłoń, bacznie się przyglądając. No nie, czyżby biedna Mia także musiała znosić jego nadopiekuńczość? Uśmiecham się do niej ze współczuciem.