LITMIR.BIZ

      Zanim ktokolwiek miał szansę nad tym pomyśleć, ciszę pustego muzeum przerwał nagle głośny dźwięk alarmu.

      – Grande Galerie! – wrzasnął jeden z agentów. – Toilettes messieurs!

      Wybite okno w męskiej toalecie?

      Fache podbiegł do Colleta.

      – Gdzie jest Langdon?

      – Wciąż w toalecie! – Collet wskazał palcem migoczący punkt na ekranie laptopa. – Jezus Maria! – krzyknął Collet, wlepiając oczy w ekran komputera. – Langdon wchodzi na parapet!

      Ale Fache’a już nie było. Wyszarpnąwszy rewolwer z kabury pod marynarką, kapitan wypadł na korytarz jak wystrzelony z procy.

      Collet z niedowierzaniem patrzył na ekran. Zobaczył, że mrugające światełko dotarło na parapet, a potem zrobiło coś zupełnie niespodziewanego. Przesunęło się poza granicę budynku.

      – Boże!

      Collet zerwał się na równe nogi.

      Pomanipulował myszą i klawiszami, wywołał mapę Paryża i skalibrował na nowo GPS. Zogniskował pole widzenia i teraz zobaczył dokładne położenie sygnału.

      Znajdował się dokładnie na środku Place du Carrousel. Nie poruszał się.

      Langdon musiał więc wyskoczyć przez okno.

      Dobiegający z radia głos Colleta przebijał się przez odległy dźwięk alarmu.

      – Skoczył! – wrzeszczał Collet. – Widzę sygnał przy Place du Carrousel.

      Fache słyszał głos, ale nie wiedział, o co chodzi. Biegł dalej. Wydawało się, że galeria nie ma końca. Kiedy mijał ciało Saunière’a, skupił wzrok na ściankach działowych na końcu skrzydła Denona.

      – Chwileczkę! – ponownie odezwał się Collet. – Rusza się! Mój Boże, on żyje! Langdon się rusza! Langdon porusza się coraz szybciej! – wrzeszczał Collet. – Biegnie w dół Carrousel. Nie… Nabiera prędkości. Porusza się za szybko!

      Fache dopadł do ścianek działowych, prześlizgnął się między nimi i pobiegł prosto do toalet.

      Głosu z krótkofalówki prawie nie było już słychać, tak głośno wył alarm.

      – On musi być w samochodzie! Chyba jest w samochodzie! Nie potrafię…

      Dźwięki dzwonków alarmowych połknęły głos Colleta, kiedy Fache w końcu wpadł z wyciągniętą bronią do męskiej toalety.

      Mrużąc oczy, jakby chciał w ten sposób przytłumić przeszywający czaszkę dźwięk alarmu, przeszukał wzrokiem całą przestrzeń.

      Pusto. Oczy Fache’a spoczęły natychmiast na rozbitej szybie. Podbiegł do otworu okiennego i spojrzał w dół. Langdona nigdzie nie było widać.

      Kiedy alarm się wyłączył, w krótkofalówce rozległ się głos Colleta:

      – …Porusza się w kierunku wschodnim… Coraz szybciej… Przejeżdża przez Pont du Carrousel na drugi brzeg Sekwany!

      Fache spojrzał w lewo. Jedynym pojazdem na Pont du Carrousel była ogromna ciężarówka z przyczepą, która jechała na południe, oddalając się od Luwru. Ciężarówka była przykryta od burty do burty plastikową plandeką, przypominającą z daleka ogromny hamak. Fache poczuł dreszcz strachu. Ta ciężarówka kilka chwil temu prawdopodobnie zatrzymała się na czerwonym świetle tuż pod oknem toalety.

      To szalone ryzyko, powiedział sobie Fache. Langdon nie mógł wiedzieć, co ciężarówka wiezie pod winylową plandeką. A gdyby wiozła stal? Albo cement? Albo nawet śmieci? Skoczyć z dwunastu metrów? To by było szaleństwo.

      – Skręca w prawo, w Pont des Saints-Pères! – krzyknął Collet.

      I rzeczywiście, ogromny tir, który przejechał most, teraz zwalniał i skręcał w prawo, w Pont des Saints-Pères. Nie mogąc wyjść ze zdumienia, przyglądał się, jak ciężarówka znika za rogiem.

      To koniec, Fache nie miał wątpliwości. Jego ludzie otoczą ciężarówkę w ciągu kilku minut.

      Fache wezwał Colleta przez radio.

      – Sprowadź mi samochód. Chcę tam być, kiedy go aresztujemy.

      Kiedy Fache biegł z powrotem przez całą Wielką Galerię, zastanawiał się, czy Langdon w ogóle przeżył upadek.

      Prawdę mówiąc, i tak go to nie obchodziło.

      Langdon uciekł. A więc jest winny.