LITMIR.BIZ

      W pobliżu Brytanii

      Mostek OZF „Wyzwanie”

      – Zostało pięć skoków kwantowych – zameldował porucznik Case. – Jeszcze kilka minut, ma’am.

      Proctor skinęła głową i włączyła komunikator.

      – Komandorze Carson, co z pacjentką?

      – Przeżyje, ale ledwie-ledwie. Przez tydzień lub dwa będzie się czuła naprawdę paskudnie. I pewnie już nigdy nie zje nic ostrego…

      – Czasami za wolność trzeba zapłacić wysoką cenę, komandorze. – Liu pewnie będzie musiała przez długi czas brać pigułki na chorobę popromienną. Przyjęła taką dawkę radiacji, że nawet preparaty, którymi naszpikował ją wywiad floty, nie mogły całkowicie zapobiec skutkom ubocznym. Proctor zerknęła na odliczanie w dole ekranu, pozostały jeszcze trzy minuty. – Może mówić?

      – Tak jest, ma’am.

      Proctor nerwowo poprawiła się w fotelu.

      – Fiona? Jak się czujesz?

      Głos Liu był zachrypnięty.

      – Cudownie.

      – Dziękuję, że nas uratowałaś. Nie zmazuje to tego, co zrobiłaś, ale… dziękuję.

      – Pani admirał, nieważne, co teraz się ze mną stanie. Zemściłam się. I to było wspaniałe uczucie. W pełni przyjmę odpowiedzialność za…

      Proctor zmarszczyła brwi.

      – Nie wydaje mi się, żebyś zdawała sobie sprawę z tego, co mówisz, Liu. Przyjmiesz odpowiedzialność za zabójstwo prezydenta Zjednoczonej Ziemi? Nie jestem prawnikiem, ale to jedno z nielicznych przestępstw, za które grozi najwyższy wymiar kary. Twoje życie praktycznie się zakończy, gdy jak powiedziałaś, „przyjmiesz pełną odpowiedzialność” za swój czyn.

      – Pani admirał? Sugeruje pani, żebym… skła­mała?

      – Czemu nie? Przecież jesteś w tym dobra, prawda? Oszukałaś mnie. I admirała Tigre. Oszukałaś też Danny’ego i…

      – Nie! Nie… nie oszukałam Danny’ego. Od tego się zaczęło między nami, ale… – głos Fiony ścichł.

      – Od tego się zaczęło między wami, czyli tak, oszukałaś go. Nawet jeżeli trwało to krótko. Potrafisz świetnie kłamać, Liu, dlatego zapytałam, dlaczego nie tym razem? Połowa ludzkości uważa, że to ja zabiłam admirała Mullinsa i prezydenta Quimby’ego. Dowodziłam przecież „Wyzwaniem”, gdy zestrzeliło ich okręt. Nikt mi nie uwierzy, gdy powiem, że zbuntowana agentka wywiadu przekonała mnie, abym powierzyła jej stery swojego okrętu. Byłam już uciekinierką, gdy wspomniana agentka na własną rękę ostrzelała okręt Mullinsa z prezydentem na pokładzie. Czemu nie chcesz wykorzystać okoliczności na własną korzyść?

      Cisza. Proctor niemal… niemal usłyszała zduszony szloch. Zerknęła na chronometr. Jeszcze kilka sekund.

      – Porozmawiamy później. Carson, potrzebuję cię na mostku. Proctor, bez odbioru. – Odwróciła się do porucznika Davenporta. – Co z działami magnetycznymi? I laserami?

      – Udało mi się podnieść moc piątego działa z dziesięciu do siedemdziesięciu pięciu procent. Wątpię, aby było lepiej. Potrzebny jest inżynier, żeby to naprawić.

      Proctor odwróciła się do ekranu.

      – Będzie musiało wystarczyć to, co mamy. – Zacis­nęła zęby. Właśnie. Brała udział w wielu bitwach podczas swojej kariery we flocie. Niektóre były naprawdę rozpaczliwe i tylko cudem udało się je wygrać. Jednak sądząc po urywkach przekazów metaprzestrzennych, które wychwycili z kakofonii wołań o pomoc, starcie rozpoczynające się właśnie nad Brytanią zapowiadało się jako najbardziej desperacka ze wszystkich bitew w historii ludzkości.

      Komandor Carson wrócił na mostek. Skinął głową Proctor i zajął miejsce przy konsoli dowodzenia.

      – Przygotować się – rozkazała admirał. – Nad Brytanią czekają trzy okręty Roju. I jak na razie tylko jeden księżyc Grangera. Zapewne nie przeżyjemy tej bitwy,

Скачать книгу