LITMIR.BIZ

      Trzej mężczyźni odeszli korytarzem, zostawiając rozpromienionego olbrzyma w sutannie. Himmler sprawiał wrażenie odprężonego.

      – Gdybym nadal był katolikiem, powiedziałbym, że ten dzielny człowiek to znak Opatrzności. Teraz zostało nam tylko odnaleźć Tristana i mieć nadzieję, że frankiści jeszcze go nie rozstrzelali. Chce pan zatrzymać mojego tłumacza?

      Weistort odruchowo dotknął cienkiej blizny i rzucił okiem na kapitana, który szedł za nimi jak posłuszny pies.

      – Proszę dać mi kilka minut i zerknąć w tym czasie na ołtarz w kaplicy. Muszę z nim pomówić.

      Himmler wzruszył ramionami i skierował się w stronę kaplicy, podczas gdy Weistort przywołał kapitana.

      – Proszę za mną, chcę panu coś pokazać.

      Weszli razem do sali kapitulnej, która kończyła się szerokim balkonem. Weistort szybkim krokiem przemierzył kapitularz, by wyjść na świeże powietrze. Miał teraz przed sobą zbocza góry Montserrat, a w dole przyprawiającą o zawrót głowy przepaść.

      Wszedł na parapet balkonu, tak wąski, że ledwie mieściły się na nim jego buty, i ogarnął panoramę okiem zdobywcy.

      – Proszę do mnie dołączyć, kapitanie.

      Tłumacz wypełnił rozkaz, ale zrobił to wbrew sobie, od dziecka zmagał się bowiem z lękiem wysokości. Nie zamierzał jednak ujawniać tej słabostki przy zwierzchniku. Wdrapał się na parapet i stanął obok Weistorta. Nie śmiał spojrzeć w dół. Już czuł lekki zawrót głowy, ale nie dał tego po sobie poznać.

      Weistort napawał się górskimi pejzażami. Rozpostarł ręce, jakby chciał wyrazić podziw dla tej potęgi.

      – Kocham góry, ich nigdy nie da się oszukać. Czy nie jest to prawdziwe miejsce esesmana? Postawić się ponad ludzkością?

      – Tak… Oberführer, ale ja nie jestem esesmanem.

      Młody oficer czuł, że uginają się pod nim nogi, i ze wszystkich sił starał się nie okazywać słabości. Przepaść pod nim miała prawdopodobnie około trzystu metrów.

      Weistort nadał głosowi łagodne brzmienie:

      – Reichsführer zaproponował mi pańskie usługi, muszę jednak wiedzieć, czy mogę panu zaufać. Rozumie pan?

      – Oczywiście. Z radością będę pracował u pana boku.

      Weistort położył mu rękę na ramieniu.

      – Świetnie… Proszę się odprężyć i nacieszyć tymi widokami. Niech pan podziwia te wspaniałe góry wokół nas. Przyroda to świątynia, którą trzeba chronić.

      – Tak…

      – Cudowne! Góry… Najwspanialszy przykład piękna i harmonii. Jak nasze narodowosocjalistyczne dzieło. Sam Führer wybrał na kwaterę główną Berghof. Miejsce piękne i natchnione. Legenda głosi, że cesarz Fryderyk Barbarossa jest tam pochowany i czeka na przebudzenie.

      Oberführer spuścił oczy, by spojrzeć w przepaść.

      – Miło powiedzieć, że ostatnia rzecz, jaką powinno się widzieć przed śmiercią, to coś pięknego.

      I gwałtownym ruchem zepchnął kapitana w przepaść. Przez ułamek sekundy nieszczęśnik machał rękami jak niezgrabne ptaszysko, a potem z przeraźliwym krzykiem runął w dół wzdłuż urwiska. Jego ciało wiele razy odbiło się od skał niczym szmaciana lalka.

      Weistort zaczekał na ostatnie uderzenie, a potem z zadowoleniem zszedł z balkonu. Po zaledwie kilku minutach dołączył do Himmlera czekającego przed wejściem do kaplicy.

      – A gdzie kapitan?

      – Przydarzył mu się tragiczny upadek. To wielkie nieszczęście, gdy tracimy niemiecką krew.

      – Ale co się stało?

      Twarz Oberführera stwardniała.

      – Nie miałem nic przeciwko niemu, ale nie możemy zostawiać żadnych świadków. Nasze poszukiwania są zbyt ważne.

      – Tak, ale przecież żeby odnaleźć tego Francuza, będzie pan potrzebował tłumacza.

      Weistort potrząsnął głową.

      – No es un problema. Me gusta hablar en espagnol aunque no es un idioma aria13.

      Himmler się uśmiechnął.

      – Zapomniałem o pańskich zdolnościach językowych, drogi Karlu. Osobiście wolałbym, żeby ludzkość mówiła tylko jednym językiem. Po niemiecku.

      6

      Pół roku później

      Więzienie Montjuic

      Barcelona

      Maj 1941