LITMIR.BIZ

Скачать книгу

się pierścieniowi. Skąd mamy wiedzieć, że nie skończy się tak, jak ostatnio, bo znowu strzelisz byka w obliczeniach? – Rodzice używali czasem tego staroświeckiego wyrażenia, a dziś wydało mi się na miejscu.

      – Nie rozumiem, jaki związek ma technologia z przemocą wobec bydła.

      – Sprawdź swoją bazę frazeologizmów, Marvinie.

      – Przeszukuję pamięć. Wyrażenie znalezione i zrozumiałe. Postaram się nie strzelić byka. Mogę teraz zobaczyć pierścień?

      Marvin chyba w pewnym sensie przypominał istoty biologiczne. Choć dysponował niesamowicie obszerną pamięcią, nie mógł jej całej przechowywać w świadomej części swojego umysłu. Czasem odnosiłem nawet wrażenie, że sięga do zasobów pamięci wolniej niż ludzie, zwłaszcza jeśli coś wypłynęło niespodziewanie, jak na przykład rzadko używany zwrot. Choć z drugiej strony, możliwe, że robił to tylko na pokaz, udając głupszego, niż był w rzeczywistości. W każdym razie nie sposób było odmówić mu determinacji.

      – Więc jeśli załatwię ci dostęp do nieczynnego pierścienia, obiecujesz nie sprawiać niepotrzebnie kłopotów, w żadnym rozumieniu tego słowa?

      – Obiecuję, Cody Riggsie. – Macki Marvina zaczęły dygotać z podekscytowania. – Z góry dziękuję za pozwolenie.

      – No dobrze. Zobaczę, co da się zrobić.

      Wyszliśmy, a Kwon z powrotem zapieczętował celę. Nie dałbym głowy, czy warstwa inteligentnego metalu powstrzymałaby Marvina, gdyby postanowił się wydostać, ale wiedziałem, że robot dysponuje instynktem samozachowawczym i rozumie konsekwencje oraz kary, takie jak usunięcie części kamer, macek albo innych narzędzi. Tato nieraz zmuszał go do posłuszeństwa groźbą, że zdemontuje to wszystko, aż z Marvina zostanie tylko mózg.

      Właśnie wchodziliśmy na mostek, gdy rozbłysły światła ostrzegawcze.

      – Wykryto wzrost zużycia energii – oznajmił głos mózgu Nieustraszonego. – Obciążenie przekracza parametry znamionowe. Kompensacja w toku.

      – Całą moc okrętu pochłania sprzęt zespołu naukowców – zawołał oficer operacyjny. – Generatory prawie podwoiły produkcję energii, a mózg pogrubił kable, żeby nadążyć z przesyłem, ale zużycie wzrasta coraz bardziej i nie umiemy tego zatrzymać, sir!

      – Wyłączyć wszystko – rozkazał kapitan Turnbull.

      – Próbowaliśmy, sir. Nic nie działa.

      – Nieustraszony, zmniejsz produkcję energii do normalnego poziomu i przestań wysyłać ją zespołowi naukowemu.

      – Nie mogę wykonać polecenia – odparł mózg okrętu. – Niewystarczający poziom upoważnienia. Nowe protokoły odrzucone.

      – Cholera! – zakląłem, wskazując na odczyty zużycia energii. Teraz trzykrotnie przekraczały normę i nadal rosły. Wskazałem na ścianę przy podłodze, którą przecinała pęczniejąca, wijąca się pręga. – Patrzcie, kable robią się jeszcze grubsze, żeby transportować więcej energii.

      – No, yy… – zająknął się kapitan. – Wyślijcie marines do centralnych generatorów i każcie im przeciąć laserami główne przewody. Dopóki nie rozwiążemy problemu, będziemy korzystać z akumulatorów. Starszy sierżancie Kwon, proszę iść do pierścienia i przerwać to, co ci idioci wyczyniają. Siłą, jeśli będzie trzeba.

      Kwon pędem opuścił mostek, a ja podążyłem za nim. Dobrze, że nie zdjęliśmy kombinezonów. Już na rampie prowadzącej do martwego świata wymachiwaliśmy w biegu rękami i krzyczeliśmy przez komunikatory bliskiego zasięgu do naukowców, żeby przerwali operację.

      Mózgowcy i homar tłoczyli się wokół swoich instrumentów, gestykulując i tłukąc w przyciski. Wyglądało na to, że mieli nad sytuacją tyle samo kontroli, co kapitan Turnbull, czyli ani trochę. Przewody łączące okręt z ich sprzętem wiły się i pulsowały jak węże, które połknęły stado myszy.

      – Kwon, trzeba przeciąć kable! – krzyknąłem, ale było za późno. Nagle świat wywrócił się do góry nogami, a potem straciłem przytomność. Gdy się obudziłem, dryfowałem w kosmosie.

      Rozdział 7

      Kwon rozpędził nas w kierunku Nieustraszonego, korzystając z napędu grawitacyjnego w swoim pancerzu bojowym. Okręt unosił się przed nami. Przypominał płaszczkę z odciętym prawym skrzydłem. Inteligentny metal robił, co mógł, żeby połączyć postrzępione krawędzie i zasklepić wyrwę.

      – Co się stało? – zapytałem.

      – Może przeszliśmy przez pierścień?

      Kwon nie należał do tytanów intelektu, ale posiadał mnóstwo doświadczenia z tymi artefaktami. Jego pomysł brzmiał sensownie.

      – Jak to możliwe?

      – Te bystrzaki włączyły coś, co wymknęło się spod kontroli. Im się wydaje, że pozjadali wszystkie rozumy, a nie mają za grosz zdrowego rozsądku.

      Jego słowa ożywiły coś w mojej pamięci. Biegliśmy w kierunku naukowców… krzyczeliśmy i machaliśmy rękami… a przewody zasilające…

      Zanim przypomniałem sobie coś więcej, Kwon wprowadził nas do hangaru Nieustraszonego, który był otwarty i pusty. Transportowiec pewnie latał wokół okrętu i zbierał wyrzuconych w przestrzeń ludzi. Kwon postawił mnie na podłodze, która powitała nas grawitacją. Niestety, moje błędniki zaprotestowały na zmianę ciążenia, a ja poczułem ostry ból. Omal nie zwymiotowałem.

      – Kwon, chyba mam połamane nogi. Może i wstrząśnienie mózgu. Zabierz mnie do ambulatorium.

      Nanity i mikroby w moim ciele były tak głupie, że kości mogły mi się pozrastać w nieodpowiednim położeniu. Automat medyczny wspomógłby proces leczenia.

      Gdy Kwon umieścił mnie wewnątrz jednego z nich, wywołałem mózg statku i dowiedziałem się, że Adrienne nie ucierpiała. Bardzo mi ulżyło.

      Pół godziny później pokuśtykałem na mostek i usiadłem tam w swoim zniszczonym mundurze. Niektóre nanity odmawiały współpracy, a inteligentna tkanina bezskutecznie próbowała się załatać. Luźne strzępy przemieszczały się po skórze w irytujący sposób.

      Turnbull łypnął na mnie ze złością, a wtedy zdałem sobie sprawę, jak marnie wyglądam. Nie miał jednak czasu, by udzielić mi reprymendy. Kulejąc, okrążyłem holowyświetlacz i oceniłem sytuację.

      Unosiliśmy się teraz na wysokiej orbicie wokół pozbawionej atmosfery skalistej planety, większej od Marsa, ale mniejszej od Ziemi. Pierścień, przez który spadliśmy, znajdował się w pobliżu.

      – To ten skok napięcia – wymamrotałem. – Zespół naukowy w jakiś sposób aktywował pierścień dzięki energii z okrętu. Musieliśmy przez niego przelecieć.

      Kwon miał rację.

      Na coś takiego byliśmy kompletnie nieprzygotowani. Dolne drzwi były otwarte, a rampa wysunięta. Okręt nastawiono na tryb naziemny. Co więcej, kiedy generatory wymykały się spod kontroli i pompowały energię w pierścień, mózg okrętu działał ślamazarnie, a nawet się buntował. Nagle przypomniało mi się, że odmówił wykonania polecenia wydanego przez kapitana.

      – Status silników? – zapytał Turnbull.

      – Sprawne, ale straciliśmy repulsory na prawej burcie.

      – Fabryka?

      – Nie widzę żadnych uszkodzeń.

      To ciekawe. Okręt dysponował fabryką, co oznaczało, że teoretycznie mógł się sam naprawiać przy odpowiedniej ilości czasu i materiałów.

Скачать книгу