LITMIR.BIZ

      Sektor Britannia, Indira

      Mostek OZF „Wojownik”

      Granger popatrzył na odczyty detektorów i wyczekał na odpowiedni moment. Wszystkie trzydzieści myśliwców opuściło hangar, a potem skierowało się prosto na jeden z superpancerników Roju. „Wojownik” miał rozpocząć ostrzał, gdy tylko ustawią się w szyku, ale na razie musiał się wstrzymać, ponieważ mógłby trafić którąś ze swoich maszyn.

      Nie żeby to miało znaczenie. Piloci myśliwców i tak za pół minuty zginą. Granger czuł się z tą myślą okropnie, ale taka była prawda.

      Myśliwce ustawiły się w krąg, a kapitan wydał rozkaz.

      – Ognia!

      Wszystkie sprawne działa magnetyczne wystrzeliły pociski pędzące z prędkością dwunastu kilometrów na sekundę, a należało jeszcze dodać prędkość okrętu, pięćdziesiąt kilometrów na sekundę.

      W odpowiedzi superpancerniki obcych rozpętały piekło i uderzyły w kadłub „Wojownika” dziesiątkami promieni antymaterii. Okręt zadrżał. Zaraz potem eksplozja o kilka pokładów niżej szarpnęła załogą mostka. Jeden z oficerów, który zapomniał zapiąć pasy, został rzucony w sufit i uderzył głową w obudowę lampy. Na ile Granger mógł ocenić, mężczyzna był martwy, zanim spadł na podłogę.

      – Przebicie kadłuba przez pokład siódmy! – krzyknęła Proctor. – Jedna z sekcji maszynowni została rozhermetyzowana. Jeśli stracimy główne zasilanie, nie uda się go przywrócić!

      Granger ocenił, że atakowany okręt zaczyna odbijać w lewo, przez co dwie trzecie pocisków z dział magnetycznych chybiło, nie miało to jednak znaczenia, superpancernik nie mógł uciec, „Wojownik” zbliżał się zbyt szybko. Parę sekund później ogromny okręt rozświetliły eksplozje – salwa z artylerii magnetycznej musiała trafić w kondensatory albo główne linie energetyczne.

      Wkrótce z „Wojownika” też nic nie zostanie.

      Dwa superpancerniki w jednej bitwie.

      „Niezły wynik” – pomyślał Granger.

      Dolnymi pokładami „Wojownika” wstrząsnął wybuch. Na kilku terminalach i węzłach nastąpiło zwarcie, groźne wyładowania elektryczne i płomienie buchnęły na mostku.

      „Niewiele trzeba, żeby załatwić »Wojownika«, wystarczy moja obecność na pokładzie” – pomyślał kapitan ponuro. Potem spojrzał na ekran i poczuł ucisk w żołądku. Trzydzieści migotliwych punktów światła pojawiło się przed ostatnim superpancernikiem. Znieruchomiały tylko na okamgnienie, po czym wszystkie trzydzieści zniknęły, gdy w każdą osobliwość uderzył myśliwiec.

      „Szlag”.

      Kolejny wybuch.

      – Tim – odezwała się Proctor – straciliśmy główne zasilanie. Nie odzyskamy go. Rayna nie odpowiada z maszynowni. To koniec.

      Granger zamknął oczy.

      – Chorąży Prince, jakie przyśpieszenie możemy jeszcze uzyskać?

      Młody oficer pobladł, ale sprawdził odczyty na swojej konsoli.

      – Główny napęd nie działa, ale możemy wykorzystać lewy silnik manewrowy na połowie mocy i jedną czwartą ciągu rufowego.

      – Skieruj nas na superpancernik. Wbijemy się w burtę, a przy odrobinie szczęścia to, co z nas zostanie, rykoszetem trafi w drugi okręt.

      Zostało pięć sekund. Superpancernik rósł szybko na ekranie, gdy „Wojownik” mknął po kursie kolizyjnym.

      „A zatem taki będzie koniec” – pomyślał Granger. „Tym razem naprawdę”.

      Dwie sekundy.

      Jedna.

      Superpancernik zniknął. Trafili go? Zginęli? Granger rozejrzał się po twarzach oszołomionej załogi mostka. Wyobrażał sobie, że śmierć będzie bardziej bolesna. I wyrazista.

      – Kurwa, gdzie jest ten drań?

      Chorąży Diamond przy stanowisku taktycznym przyjrzał się danym z detektorów.

      – Nie wiadomo, kapitanie. Minęliśmy ten drugi. Ale nasz cel… zniknął – odpowiedział, marszcząc czoło.

      – Och, kapitanie. Wykrywam sygnaturę skoku kwantowego. Cel wykonał skok. Lokalizacja nieznana.

      Granger uderzył pięścią w podłokietnik fotela. Nie był to jednak koniec złych wieści, Proctor już przekazywała następne.

      – Kapitanie, okręt, który minęliśmy, przyśpiesza, żeby nas dogonić. Zrówna prędkość z nami za mniej niż minutę. Jeżeli utrzyma przyśpieszenie, będziemy w zasięgu jego ostrzału za osiemdziesiąt sekund.

      „Kurwa, nawet samobójstwo mi dzisiaj nie wyszło”.

      ROZDZIAŁ 12