LITMIR.BIZ

Скачать книгу

Pa!

      Katherine uspokoiła się dopiero po dłuższej chwili, ale przynajmniej wróciła do typowego tempa pracy. Tuż przed zmierzchem pojawił się Jorge.

      – Senhor Roberto prosi, żeby pani skończyła na dziś – rzekł taktownie.

      – Dobrze, uprzątnę tylko moje rzeczy i przykryję obraz. Czy mógłbyś spytać pana Roberta, gdzie ma być przechowywany nocą?

      – Oczywiście. A potem przyjdę po pani rzeczy.

      – Walizka i statyw mogą tu zostać. Zabiorę tylko laptop i aparat fotograficzny.

      Katherine schowała narzędzia i odczynniki do walizki, założyła okulary i spojrzała na dzieło z rosnącym optymizmem. Jutro dowiem się, kto cię namalował, obiecała w myślach młodzieńcowi na obrazie. A może nawet kim jesteś.

      – Pracuje pani zbyt długo – rzekł Roberto wchodząc do bungalowu. Spojrzał na obraz i dosłownie zamarł.

      – Bez obaw. Wiem, że sprawia okropne wrażenie, ale obiecuję, że kiedy skończę, będzie wyglądał znacznie lepiej – powiedziała, starannie owijając obraz. – Gdzie będziemy zostawiać go na noc?

      – Pokażę pani – rzekł i ruszyli w stronę domu.

      – Co się panu spodobało w obrazie, kiedy zobaczył go pan po raz pierwszy? – spytała, kiedy weszli do holu.

      – Coś w twarzy młodzieńca. Choć oglądałem go tylko w internecie. Zawsze uwielbiałem odwiedzać galerie, ponieważ fascynują mnie portrety. Ale teraz odwiedzam je za pomocą komputera. – Zatrzymał się przed podwójnymi drzwiami na końcu korytarza. – Czy może je pani otworzyć?

      Katherine weszła do dużego, elegancko urządzonego salonu. Jej uwagę przykuł obraz wiszący obok kominka. Przedstawiał młodą dziewczynę w zwiewnej białej sukience.

      – Kto to? – spytała.

      – Nie mam pojęcia – odpowiedział Roberto, kładąc obraz na sekretarzyku. – Obraz jest zatytułowany Portret młodej dziewczyny. Artysta nieznany, więc nie kosztował wiele. Śliczna dziewczyna, ale moim zdaniem sprawia wrażenie samotnej.

      – Dlatego kupił jej pan kawalera?

      Skinął głową.

      – Dobrze będzie wyglądał w jej towarzystwie, prawda?

      – Tak, ale dopiero po renowacji. Nigdy nie próbował pan ustalić, kim jest ta ślicznotka?

      – Nie. Kiedy ją kupiłem, byłem ogromnie zajęty.

      – Ale nie żałuje pan czasu i pieniędzy, żeby ustalić, kim jest młodzieniec!

      – Bo podejrzewam, że wiem, kto go namalował.

      – Kto? – spytała Katherine.

      Roberto przewrócił oczami.

      – Czekam na pani opinię.

      – No cóż, klient płaci, klient wymaga.

      – Zgadza się, i w związku z tym wymagam, żeby pani odpoczęła przed kolacją. – Posłał jej władcze spojrzenie. – Jorge wyjeżdża ze mną jutro, ale Lidia dopilnuje, żeby się pani nie przemęczała.

      – Praca tak bardzo mnie pochłania, że nie zauważam upływu czasu – usprawiedliwiła się Katherine. – Ale kiedy jutro zobaczy pan młodzieńca, będzie wyglądał znacznie lepiej. Wyjeżdża pan na cały dzień?

      – Nie, wrócę przed kolacją.

      – To wyjątkowo piękny pokój – zauważyła Katherine, kiedy wychodzili z salonu.

      – Ale nieprzytulny, prawda? Wolę mój apartamencik z tyłu domu. Mogę tam robić bałagan, nie narażając się na gniew Lidii.

      – Aż trudno to sobie wyobrazić – zaśmiała się Katherine.

      Roberto również się roześmiał.

      – Mam szczęście, że dbają o mnie tacy dobrzy ludzie – powiedział, otwierając jej drzwi. – A teraz opiekują się i panią, ale nie na moje polecenie. Jorge i Lidia uważają, że jest pani wyjątkowo uroczą kobietą.

      Katherine zarumieniła się.

      – To bardzo miłe.

      Roberto spojrzał na nią z rozbawieniem.

      – Niesłychane, prawdziwa dama, a czerwieni się! – zawołał.

      – Nie zdarza mi się to zbyt często – zapewniła go zakłopotana.

      – Może ze zmęczenia? Dlatego trzeba odpocząć. Czy ma pani ochotę zjeść kolację znów na werandzie?

      – Jak najbardziej – odpowiedziała, po czym szybko weszła po schodach. Na ich szczycie odwróciła się i poczuła, że znów ma rumieńce, widząc, że stojący na dole Roberto kłania jej się z gracją.

      Po wejściu do pokoju Katherine z irytacją zrzuciła z siebie ubranie. Te rumieńce muszą się skończyć. Nieważne, że jej klient jest wyjątkowo pociągającym mężczyzną. Przyjechała tutaj służbowo. Nalała sobie wody do wanny i ułożyła się w niej z zafrasowaną miną. Od pierwszego spotkania z Robertem minęła zaledwie doba, a już najwyraźniej przełamali lody. Oczywiście to nie musi nic znaczyć. Być może od czasu wypadku nie miał wiele do czynienia z kobietami ze względu na krępującą bliznę, ale Katherine przestała już ją zauważać. Bez niej musiał być niesłychanie przystojny i pewnie nie mógł się opędzić od kobiet. Ale ona jest tutaj wyłącznie służbowo. A jutro, zanim Roberto wróci do domu, powinna już wiedzieć, czy intuicja nie zawiodła jej w kwestii twórcy dzieła.

      Drzemka w ciągu dnia była dla Katherine nowością. Od czasu do czasu zdarzało jej się wyciągnąć na parę minut w niedzielę, jednak rutyna obowiązująca w Quinta das Montanhas okazała się niebezpiecznie zaraźliwa. Kiedy obudziła się przed kolacją, postanowiła nieco bardziej zadbać o wygląd. Miała ochotę założyć powabną, zieloną sukienkę, ale w końcu wybrała kremowe spodnie z lnu, szpilki i brązową, jedwabną tunikę. Włosy pozostawiła rozpuszczone, zrobiła trochę mocniejszy makijaż, a po chwili wahania zdjęła okulary. Kiedy rozległo się pukanie do drzwi, była już gotowa.

      – Jestem Pascoa – przedstawiła się wstydliwa, śniada dziewczyna. – Senhor Roberto czeka.

      – Dziękuję – odparła Katherine i zeszła za nią na dół, gdzie w westybulu czekał Jorge.

      – Lidia przyrządziła pieczeń wieprzową – poinformował Katherine, gdy szli na werandę. Roberto stał oparty o filar, spoglądając na ogród. Słysząc jej kroki, odwrócił się gwałtownie i zaniemówił z wrażenia.

      – Wygląda pani… wyjątkowo czarująco – powiedział w końcu. – Aż trudno uwierzyć, że cały dzień pani pracowała.

      – Nieprawda. Drzemałam przez godzinę – zaprotestowała. – W domu nigdy tego nie robię.

      Roberto podsunął jej krzesło.

      – To samo wino co wczoraj? – zaproponował.

      – Tak, dziękuję.

      – Proszę mi powiedzieć, jak spędza pani wieczory w Anglii? – spytał, gdy nalał wino.

      – Sama w domu. Przyrządzam sobie kolację, oglądam telewizję albo czytam. Nic specjalnego.

      – A czy bywa pani w restauracjach? – spytał, siadając.

      – Owszem. Często wychodzę z przyjaciółkami.

      – Ale przyjaźni się pani też z mężczyznami, prawda?

      – Nawet kilkoma – uśmiechnęła się. – Dwóch u mnie

Скачать книгу