W pustyni i w puszczy - Генрик Сенкевич

Скачать книгу

się od jego zbytku. Pola przybrały odcień liliowy, a natomiast odległe wzgórza, odrzynające się twardo na tle zórz, miały barwę czystego ametystu. Świat tracił cechy rzeczywistości i zdawał się być jedną grą zaziemskich świateł.

      Póki jechali przez kraj zielony i uprawny, przewodnik-Beduin prowadził karawanę krokiem umiarkowanym, z chwilą jednak gdy pod nogami wielbłądów zaskrzypiał twardy piasek, zmieniło się wszystko od razu.

      – Yalla! yalla! – zawyły nagle dzikie głosy.

      A jednocześnie dał się słyszeć świst batów i wielbłądy, przeszedłszy z kłusa w cwał, poczęły pędzić jak wicher, wyrzucając nogami piasek i żwir pustyni.

      – Yalla! yalla!

      Kłus wielbłąda bardziej trzęsie, cwał, którym te zwierzęta rzadko biegną, bardziej kołysze, więc dzieci bawiła z początku ta szalona jazda. Ale wiadomo choćby z huśtawki, że zbyt szybkie kołysanie się powoduje zawrót głowy. Jakoż po pewnym czasie, gdy pęd nie ustawał, małej Nel poczęło się kręcić w główce i ćmić w oczach.

      – Stasiu, czemu my tak lecimy? – zawołała zwracając się do towarzysza.

      – Myślę, że pozwolili zanadto rozpędzić się wielbłądom, a teraz nie mogą ich wstrzymać – odrzekł Staś.

      Ale zauważywszy, że twarz dziewczynki trochę pobladła, począł wołać na Beduinów pędzących na przedzie, by zwolnili. Wołanie jego miało jednak tylko ten skutek, że rozległy się znów okrzyki: "Yalla!" – i że zwierzęta przyspieszyły jeszcze biegu.

      Chłopiec sądził w pierwszej chwili, że Beduini go nie dosłyszeli, gdy jednak na powtórne wezwanie nie było żadnej odpowiedzi i gdy jadący za nimi Gebhr nie przestawał smagać tego wielbłąda, na którym oboje z Nel siedzieli, pomyślał, że to nie wielbłądy poniosły, ale że ludzie tak spieszą z jakiejś nie znanej mu przyczyny.

      Przyszło mu do głowy, że może pojechali złą drogą i że chcąc wynagrodzić czas stracony pędzą teraz z obawy, by starsi panowie nie wyłajali ich za zbyt późne przybycie. Lecz po chwili zrozumiał, że to nie może być, gdyż pan Rawlison bardziej by się rozgniewał za zbytnie umęczenie Nel. Co to więc znaczy? i dlaczego nie słuchają jego rozkazów? W sercu chłopaka począł wzbierać gniew i obawa o Nel.

      – Stój – krzyknął z całej siły, zwracając się do Gebhra.

      – Ouskout (milcz)! – zawył w odpowiedzi Sudańczyk.

      I pędzili dalej.

      Noc zapada w Egipcie koło godziny szóstej, więc zorze wkrótce zgasły, a po pewnym czasie na niebo wytoczył się wielki, czerwony od blasku zórz księżyc i rozświecił pustynię łagodnym światłem.

      W ciszy słychać było tylko zziajany oddech wielbłądów i głuche, szybkie uderzenia ich nóg o piasek, a czasem świst batów. Nel była już tak znużona, że Staś musiał podtrzymywać ją na siodle. Co chwila zapytywała, czy prędko dojadą, i widocznie krzepiła ją tylko nadzieja rychłego zobaczenia ojca. Ale na próżno rozglądali się oboje dokoła. Upłynęła godzina, potem druga: ani namiotów, ani ognisk nigdzie nie było widać.

      Wówczas włosy powstały na głowie Stasia, albowiem zrozumiał, że ich porwano.

      ROZDZIAŁ 6

      Rozdział 6

      A panowie Rawlison i Tarkowski oczekiwali rzeczywiście dzieci, ale nie wśród wzgórz piaszczystych Wadi-Rajan, dokąd nie mieli ani potrzeby, ani ochoty jechać, lecz w zupełnie innej stronie, w mieście El-Fachem nad kanałem tegoż nazwiska, przy którym oglądali dokonane przed końcem roku roboty. Odległość między El-Fachen a Medinet wynosi w prostej linii około czterdziestu pięciu kilometrów. Ponieważ jednak nie ma bezpośredniego połączenia i trzeba jechać na El-Wasta, co podwaja niemal drogę, przeto pan Rawlison, rozglądając się w przewodniku kolejowym, czynił następujące wyliczenia:

      – Chamis wyjechał onegdaj wieczór – mówił do pana Tarkowskiego – i w El-Wasta złapał pociąg idący z Kairu, w Medinet jest zatem dziś rano. Dzieci zapakują się w godzinę. Wyjechawszy wszelako w południe, musiałyby czekać na nocny pociąg idący wzdłuż Nilu, a ponieważ nie pozwoliłem Nel jechać nocą, więc wyruszą dziś rano i będą tu zaraz po zachodzie słońca.

      – Tak – rzekł pan Tarkowski – Chamis musi trochę odpocząć, a Stasiowi pali się wprawdzie w głowie, jednakże gdy chodzi o Nel, można zawsze na niego liczyć. Zresztą posłałem mu także kartę, by nie wyjeżdżali na noc.

      – Dzielny chłopiec i ufam mu zupełnie – odpowiedział pan Rawlison.

      – Co prawda, to i ja. Staś przy swych rozmaitych wadach ma prawy charakter i nigdy nie kłamie, albowiem jest odważny, a kłamią tylko tchórze. Energii też mu nie brak i jeśli z czasem zdobędzie się na spokojną rozwagę, to myślę, że da sobie radę na świecie.

      – Z pewnością. Co zaś do rozwagi, to czy ty byłeś rozważny w jego wieku?

      – Muszę przyznać, że nie – odpowiedział śmiejąc się pan Tarkowski – ale może nie byłem tak pewny siebie jak on.

      – To przejdzie. Tymczasem bądź szczęśliwy, że masz takiego chłopca.

      – A ty, że masz takie słodkie i kochane stworzenie jak Nel.

      – Niech ją Bóg błogosławi – odpowiedział ze wzruszeniem pan Rawlison.

      Dwaj przyjaciele uścisnęli sobie dłonie, po czym zasiedli do przeglądania planów i kosztorysów robót. Na tym zajęciu spłynął im czas aż do wieczora.

      O godzinie szóstej, gdy już zapadała noc, znaleźli się na stacji i chodząc po peronie rozmawiali w dalszym ciągu o dzieciach.

      – Pyszna pogoda, ale chłodno – ozwał się pan Rawlison. – Czy aby Nel wzięła ze sobą ciepłe ubranie?

      – Staś będzie o tym pamiętał i Dinah także.

      – Żałuję jednakże; że zamiast sprowadzać ich tu, nie pojechaliśmy sami do Medinet.

      – Przypomnij sobie, że tak właśnie radziłem.

      – Wiem – i gdyby nie to, że mamy stąd jechać dalej na południe, byłbym się na to zgodził. Wyliczyłem wszelako, że droga zajęłaby nam dużo czasu i że bylibyśmy krócej z dziećmi. Przyznam ci się zresztą, że to Chamis poddał mi myśl, żeby je tu sprowadzić. Oświadczył mi, że ogromnie do nich tęskni i że byłby szczęśliwy, gdybym go po oboje posłał. Nie dziwię się, że się do nich przywiązał…

      Dalszą rozmowę przerwały sygnały oznajmiające zbliżanie się pociągu. Po chwili w ciemności ukazały się ogniste oczy lokomotywy, a jednocześnie dał się słyszeć zdyszany jej oddech i gwizdanie.

      Szereg oświeconych wagonów przesunął się wzdłuż peronu, zadrgał i stanął.

      – Nie widziałem ich w żadnym oknie – rzeki pan Rawlison.

      – Siedzą może głębiej i zapewne zaraz wyjdą.

      Podróżni zaczęli wysiadać, ale przeważnie Arabowie, gdyż El-Fachen prócz pięknych gajów palmowych i akacjowych nie ma nic ciekawego do widzenia. Dzieci nie przyjechały.

      – Chamis albo nie złapał pociągu w El-Wasta – ozwał się z odcieniem złego humoru pan Tarkowski albo też po nocnej podróży zaspał i przyjadą dopiero jutro.

      – Może być – odpowiedział z niepokojem pan Rawlison – ale i to być może, że któreś zachorowało.

      – Staś by w takim razie zatelegrafował.

      – Kto wie, czy depeszy nie zastaniemy w hotelu.

      – Pójdźmy.

      Ale

Скачать книгу