LITMIR.BIZ

      – Będzie tu lada moment – wyszeptała bez tchu doña Magdalena. – A ja nie wiem, co robić. Szkoda, że nie możesz mi pomóc, panie bracie. Wiem, że nie możesz. Nikt nie może. I nie powinnam była prosić cię o przybycie, to nie w porządku wobec ciebie...

      – Jedyną rzeczą nie w porządku jest to, że przyprawiasz mnie o zawrót głowy – rzekł młody człowiek w skromnym czarno-białym habicie zakonu dominikanów. Uśmiechnął się: – Proszę cię, przestań chodzić tak tam i z powrotem. Ta salka na wieży jest za mała na takie doświadczenia. Dlaczego musimy tu być?

      – Ponieważ jest to jedyne miejsce, z którego będę mogła widzieć, jak przybywają.

      – Gómez na pewno zadmie w róg. Nie musisz być swym własnym stróżem. – Młody mnich potrząsnął głową i uśmiechnął się jeszcze szerzej. – Nie zmieniłaś się wiele, Magdaleno, prawda? Będąc jeszcze małą dziewczynką zawsze chciałaś wszystko robić sama.

      – Jako małej dziewczynce nie pozwalano mi niczego robić samej, wiesz o tym. Nie mogła jednak powstrzymać uśmiechu i ich wzajemne podobieństwo ujawniło się w całej okazałości: zmrużone oczy, kiedy oboje podnieśli głowy, wystawiając wzajemnie ku sobie podbródki – ów rezolutny, okrągły podbródek rodu Ulloa... Lecz uśmiech młodej kobiety zblaknął i zniknął, zanim jeszcze zdążyła podejść ponownie do okna.

      „Mogła być wspaniałą zakonnicą – pomyślał ojciec Domingo. – Gdyby wiedziała, że nie będzie miała nigdy własnego dziecka, pewnie nie poślubiłaby Quixady. A może by poślubiła? Nie był to właściwy moment, żeby zadawać jej takie pytanie. Quixada był znamienitym rycerzem i małżeństwo – jak do tej pory – było wzorowe, o ile wzorowym można nazwać małżeństwo, w którym mąż musiał spędzać tyle czasu z dala od żony, w polu, na dworze, na oficjalnych misjach...”

      Magdalena zdawała się wiedzieć, o czym myślał.

      – Pięć lat – rzekła – pięć lat małżeństwa i ani jeden rok, który mogliśmy spędzić razem od początku do końca, ani jeden, w którym nie byłby wezwany po paru miesiącach.

      – Cesarz jest rywalem wielu żon – odpowiedział ojciec Domingo. – Gdybyś poślubiła zwykłego ziemskiego dziedzica zamiast prawą rękę Jego Cesarskiej Mości...

      Jeśli miała przemówić, to teraz.

      I przemówiła:

      – Bóg i Jego święci zakazują mi odmawiać cesarzowi, co należy do cesarza, nawet jeżeli jest to coś najcenniejszego w moim życiu: obecność i dobro mego męża.

      Skinął głową:

      – Dama jest przede wszystkim istotą szlachetną, dopiero później kobietą.

      – Rzeczywiście – z rezygnacją wzruszyła lekko ramionami. – Łatwo jest spełniać wymagania, panie bracie, gdy się wie, że nie ma wyboru. Nie skarżyłam się ze względu na cesarza. Lecz gdy mężczyzna jest tak często i tak długo z dala od żony, mogą pojawić się... rywalki. A wobec nich jest się przede wszystkim kobietą, i tylko kobietą.

      „Miałem rację”, pomyślał. Miał trzydzieści dwa lata, był o trzy lata starszy od siostry. I był księdzem prawie tak długo, jak ona mężatką. Nasłuchał się tysięcy spowiedzi, a gdy wysłuchało się pierwszych tysiąc, wysłuchało się już wszystkie. Była to zawsze ta sama ponura opowieść, te same myśli, słowa, czyny i zaniechania, te same motywy, następujące po sobie fale słonawej wody – i te same reakcje. Wiedział oczywiście, że wszystko to leżało też w jego naturze. Ale pogardzał sobą za to i dlatego na początku było mu trudno nie pogardzać innymi – co było samo w sobie wielkim grzechem – zamiast być narzędziem odrodzenia – narzędziem, którego myśli miały o tyle wartość, o ile pomagały grzesznikowi rozjaśnić umysł.

      – Pozostawieni sami sobie – powiedział delikatnie – bylibyśmy pożałowania godni. Ale nie musimy być zdani na siebie, przecież wiesz.

      Obróciła się w jego stronę.

      – Więc wiesz, o czym mówię?

      – Moja droga, to jest tak oczywiste, jak tylko może być. Twój mąż przysłał ci z Brukseli list.

      – Tam, tam jest powóz! – Palec, którym wskazywała, drżał. – Oj, co ja zrobię? Co mogę zrobić? Muszę...

      –

Скачать книгу