Калі цвіла чаромха (зборнік) - Коллектив авторов Вера. Надзея. Любоў

Скачать книгу

зноў уваходзіў у перакошаныя і назаўсёды расчыненыя вароты парку, сябрукі ягоныя былі ўжо даволі далёка.

      А, значыцца, можна было пачынаць.

      – Увага! – у думках падала я каманду тром п’яным мярзотнікам, якія ўвесь гэты час паслухмяна хаваліся ў зарасніку здзічэлага бэзу. – Падрыхтаваліся!

      Мярзотнікаў я выявіла і спецыяльна адлавіла зусім непадалёку адсюль. І адлавіла ў той крытычны момант, калі яны, з рогатам і шматлікімі нецэнзурнымі выразамі, спрабавалі зацягнуць у кусты дзвюх старшакласніц, якія прагульвалі ў гэтым закінутым парку нейкі свой ці то ўрок, ці то факультатыў. Ды яшчэ і курыць спрабавалі, шмакадзяўкі!

      Вядома ж, трэба было іх за гэта прыкладна пакараць (мярзотнікаў, я маю на ўвазе, не старшакласніц), але ў мяне меліся на гэтых п’яных аболтусаў свае віды. І таму, поўнасцю авалодаўшы іх свядомасцю, я хуценька адвяла ўсю тройцу як мага далей ад румзаючых і да паўсмерці перапалоханых ахвяр, а, дакладней, у гэты здзічэлы (і таму даволі калючы) бэз. А зарумзаным шмакадзяўкам загадала (у думках, зразумела ж, не ўслых) тэрмінова пакінуць небяспечны гэты парк і бягом імчаць на гэты свой урок (ці факультатыў). Нічога, што столькі часу прайшло… няхай толькі прабачэння ў настаўніка папросяць за спазненне…

      Так што ўсё пакуль ішло як па масле. Аб’ект (ён жа Дзімка), весела насвістваючы, ішоў па цяністай алеі парку, паступова набліжаючыся. П’яныя мярзотнікі таксама былі ў форме і толькі чакалі апошняй маёй каманды… ну, а я сама размясцілася так, каб аб’ект змог мяне ўбачыць, як толькі паверне ўлева разам з паваротам сцяжынкі…

      Патрэбную каманду мярзотнікам я дала загадзя, і калі гэты самы Дзімка апынуўся ў полі майго зроку (а я ў полі ягонага зроку, адпаведна), гэтыя тры п’яныя дэбілы ўжо адрываліся, як кажуць, па поўнай. Двое моцна трымалі мяне за рукі, а трэці, па ўсяму было бачна, самы галоўны ў іх п’янай шайцы-лейцы, гнюсна гагочучы, слініў мне шыю і шчаку сваімі пракурана-смярдзючымі вуснамі. А адначасова з гэтым яшчэ і за грудзі хапаў, спрабуючы расшпіліць блузку… што было ўжо поўнай імправізацыяй з ягонага боку, бо каманды на такое я пакуль не давала…

      Гэтая ягоная самастойнасць у прыняцці рашэнняў павінна была мяне неяк насцярожыць, але чамусьці так і не насцярожыла. І дарэмна, як высветлілася ў далейшым…

      Але пакуль усё ішло дакладна па плане і з боку старонняга назіральніка выглядала жах як натуральна.

      Ва ўсялякім разе, павінна было так выглядаць…

      – Адпусціце! – выгукнула я абурана. – Што вы сабе дазваляеце?!

      І адразу ж вырашыла, што ўзяла не зусім тую, як кажуць, танальнасць. Занадта ўжо літаратурна, кіношна нават… неяк натуральней сябе паводзіць трэба, у першую чаргу, больш напалохана, ці што?

      – А-а-а! – залямантавала я, выкручваючыся ўсім целам у дарэмных спробах вызваліцца. – Дапамажыце… хто-небудзь!

      І, адначасова з гэтым, краем вока зірнула ў бок аб’екта. Якія, цікава, дзеянні чакаюцца з ягонага боку?

      Дзеянні даследуемага аб’екта і на самай справе аказаліся даволі цікавымі і зусім нават непрадказальнымі.

Скачать книгу